Survive For Love

Hoofdstuk 45

Snel spuit ik wat parfum op en loop de badkamer uit, ik tref Ricardo en Carlos in de woonkamer aan die me even aankijken.
"Hoi! Wat doen jullie hier?"
"We komen jou halen"
"Mij? Waar is Fabio?"
"Hij zou de reservering van het restaurant niet redden als hij jou nog moest komen halen, werk is een beetje uitgelopen. Hij heeft jou gebeld en berichten gestuurd"
"Oh ik heb helemaal niet meer op mijn telefoon gekeken..." Ik loop snel terug en pak mijn telefoon.

"Ben je klaar?"
"Ja!" Fabio en ik hebben een date night, sinds kort hebben we een arabische restaurant ontdekt en sindsdien ben ik er gek op. De thema kwa kleding is rood, ik had niks rood en heb een leuke pak gekocht voor onze date night.
Ze lopen mee het restaurant binnen en de bediende spreekt me aan.
"Veel plezier!"
"Dankje, doei!" Tegen Ricardo en Carlos zeg ik gedag en ik wordt naar een tafel begeleid, ik volg de man die het restaurant doorloopt en dan een deur open maakt.

"Uw man is er al"
"Oke dankjewel" Ik loop door en kom tegemoet met rozenblaadjes, kaarsen en ballonnen, typisch Fabio. Er ontstaat een brede lach op mijn gezicht en als ik bijna bij de eettafel kom, dringt er zachte romantische Spaanse muziek in mijn oren.
Vol verbazing kijk ik Fabio aan die naar me toe komt lopen, zijn heerlijke geur dringt mijn neus in.
Hij drukt een kus op mijn hoofd.

"Je hebt helemaal uitgepakt gek! Mijn buik rammelt, heb je al iets besteld?" Lachend schudt hij zijn hoofd.
"Dat moet even wachten, eerst iets anders"
"Wat dan?" Even is hij stil en doordringend kijkt hij me in de ogen aan, ik huiver onder zijn blik en sla mijn ogen neer.
"Farah ik weet dat we niet over alles hetzelfde denken pero - maar een ding is zeker en dat is dat je mij gelukkig maakt. Dat ik van je hou, met hart en ziel"
"Hou op want ik ga janken, dat weet ik toch. Ik hou ook zielsveel van jou!" De emoties gieren al de afgelopen dagen door mijn lichaam heen en het enige wat ik doe is huilen, alsof ik voor alles opeens zo overgevoelig ben.

"Ik wil mijn leven met jou delen Farah, met jou oud worden..." Voor ik iets kan zeggen hurkt hij en gaat op zijn knie, geschrokken van wat hij doet sla ik mijn handen op mijn mond. Er gaat van alles door mijn hoofd heen en ik lijk opeens vastgenageld aan de grond.
"Quieres casar conmigo - wil je met me trouwen?" Door zijn overwachte handeling ben ik overrompeld, de weg kwijt en nu weet ik niet wat ik moet zeggen. Alles lijkt een waas, in mijn hoofd is het opeens blanco. Ik weet dat ik mijn leven met deze geweldige man wil delen en altijd bij hem wil blijven, zoals hij zegt oud worden. Maar trouwen geeft me angst, telkens als het over dit onderwerp gaat voel ik me benauwd en ondanks hij dat weet waagt hij een poging.
En tegelijkertijd heb ik niks te verliezen, we zijn al getrouwd op papier maar dat was om het proces voor mijn verblijf te versnellen. Dus ik weet niet waarom ik twijfel want ik wil bij hem zijn, niks liever. Ik hou zielsveel van deze man.

Afwachtend kijkt hij me aan, er komt letterlijk niks uit mijn mond. Mijn keel voelt kurkdroog aan en voelt alsof het dicht geknepen wordt.
Ik knik hevig en probeer van alles te zeggen maar het komt er gewoon niet uit, zo sprakeloos ben ik en laat de tranen de vrije loop. Ik vlieg hem om de hals en knuffel hem strak en blijven even in deze positie.
"Ja!" Komt er schor uit als ik mijn stem terug vindt en zijn gezicht onder kus. Hij schuift een subtiele gouden ring om mijn vinger met een kleine diamant. Bij het geklap en gejuich staar ik nog steeds overrompeld van dit alles naar de menigte die ik niet eens had opgemerkt. Mijn wangen voel ik al snel rood kleuren.

Bij het zien van mijn ouders en broers vlieg ik hun als eerste om de hals en kan niet stoppen met huilen. Ik knuffel hun zo stevig en snuif hun vertrouwde geur op.
"Ik heb jullie zó gemist!" Roep ik door mijn tranen heen.
"Wij jou ook Faartje" Yassin strijkt over mijn wang.
De ouders van Fabio zijn er inclusief zijn moeder tot mijn verbazing. opa, oma, vader, Ricardo, Carlos en zijn zusje Mariana en moeder neem ik ook in een knuffel.

Als ik uitgeknuffeld, uitverteld en bijgekomen ben van deze onverwachte gebeuren gaan we eten.
"Dit had ik totaal niet verwacht of aan zien komen!"
"Niet? Helemaal niks? Ook niet toen je binnenkwam?"
"Nee, rozen en kaarsen zijn normale gang van zaken bij ons..." Fabio glimlacht.
"Dus daarom moesten jullie mij komen halen!" Richt ik me op Ricardo en Carlos die lachen.

"Waar breng je me naar toe?" Vraag ik als ik eenmaal ingestapt ben en zijn antwoord al kan raden.
"Een verrassing"
"Ik wist het, het kan niet anders met jou" Giechel ik en in zijn nek streel.
"Ik begrijp niet waarom je alleen maar zwart draagt dat heb ik vaker gezegd. Maar blanco - wit pff"
"Pff que - wat?"
"Alles komt er mooi uit, je kleur, je ogen, sproetjes, littekens, je lach en tattoos. Je bent echt een papacito!" Lach ik. Hij draagt een nette witte shirt met rode naden en voor het eerst heeft hij geen pet op en ga door zijn krullen heen. Zijn mooie zwoele glimlach geeft me meteen vlinders in mijn buik, telkens is het alsof ik het voor het eerst de vlinders in mijn buik meemaak, alsof ik telkens opnieuw verliefd wordt op hem.

Ik knijp in zijn wang als ik hem ergens toch verlegen zie worden, voor kort kijkt hij me aan.
"Wel je bent ook een mamacita, je ziet er prachtig uit maar dat vindt ik altijd" Knipoogt hij, ik zwijmel weg van hem. Luid zingen we met de muziek mee en staan stil bij de stoplicht, snel drukt hij een kus op mijn mond.
"Hoelang heb je dit al gepland?"
"Al wel even, al voor we naar mijn moeder gingen"
"Echt?! Ik heb daar echt niks van gemerkt, vroeg je me daarom wat ik van trouwen vond?"
"Ja, ik weet dat je kijk er totaal anders op is dat het voor jou niet van belang is en toch wou ik de kans wagen"
"Als ik eerlijk mag zijn heb ik wel getwijfeld maar ik heb niks te verliezen, ik hou van je, we zijn al samen, ik wil alleen met jou zijn en op papier zijn we toch al getrouwd dus toen was het uiteindelijk wel simpel. Alles bij elkaar was de keus toen wel snel gemaakt."
"Ik had ook gedacht dat je nee zou zeggen en toch wou ik het proberen maar gelukkig heb je geen nee gezegd" Lacht hij klein en ik een kus op zijn wang druk.

Na enige tijd komen we in een natuurgebied en stoppen voor een houten huisje met een veranda.
"Overnachten we hier?"
"Ja, we blijven hier een paar dagen. Wanneer je ouders en broers terug gaan dan gaan we op vakantie"
"Maar ik heb geen spullen..."
"Die heb ik al, ik heb een paar spullen meegenomen. Veel heb je niet nodig mami" We lopen het huisje in met een mooie strakke inrichting. Op de ronde tafel staat er een grote vaas gevuld met een groot boeket rozen.

"Kan je je nog herinneren dat je verbaasd was toen ik jou je éérste rozen gaf?" Ik schiet hard in de lach.
"Ja ik was toen helemaal verbaasd op de luchthaven. Ik kan met het nog als de dag van gisteren herinneren"
Wanneer ik de slaapkamer in loop zie ik een pad van rozenblaadjes en kaarsen.
"Ai Fabio!" De rode ballonnen zijn van hartjes en een ballon met love, aan de linten van de ballonnen hangen verschillende foto's van ons van de afgelopen twee jaar.
"Dit is zo lief!" Een voor een bekijk ik de foto's, heel veel zijn we niet veranderd alleen dat ik wat aangekomen ben en Fabio z'n haar nu iets korter is.

"Ik weet echt niet waar ik jou aan verdiend heb. Je bent altijd zo lief, denkt aan de kleinste dingen tot in de details, jij begrijpt mij, jij doet zoveel voor mij Fabio, jij blijft me maar verrassen" De tranen banen een weg over mijn wangen.
"Ondanks ik jou soms kwets, stress bezorgd en je het moeilijk maakt ben je er nog steeds" Hij sluit me in zijn armen.
"Ik heb alles voor je over mami, echt alles dat weet je. Un relacion y un matrimonio - een relatie en een huwelijk bestaat uit ups en downs en dat is normaal. Ik ben ook wel is geïrriteerd, temperamentvol en boos wat ook normaal is. Jij bent net zo lief, net zo zorgzaam en verrast me ook, ieder op onze eigen manier. Onze liefde overwint alles, todo." Teder drukt hij zijn lippen op die van mij en rust me hoofd tegen zijn borstkas.

"Kom ik wil je iets laten zien" Hij pakt me bij de hand vast en leidt me door het huis naar de tuin. Er staat een tent, de lichtjes schijnen door de tent heen, de tent maakt hij open en trek mijn hakken uit en naar binnen ga. De tent is versierd met lakens, kussens, lichtjes en hier en daar rozenblaadjes. Er is eten, snacks en zijn ipad.
"Ai Fabio! Zo leuk!"

Als we beide iets comfortabel aan hebben gaan we de tent in. De avond spenderen we door een comedy film te kijken en te eten en snacken.
"Je gaat me zo alleen maar in slaap krijgen" Mompel ik suf als hij over mij haar streelt.
"Zullen we dan maar naar bed gaan?"
"Nee, de film is nog niet afgelopen en ik lig wel lekker zo" Beide vallen we als een blok in slaap.