Survive For Love

Hoofdstuk 98

"Tia - tante ?"
"Tia - tante ?" Fluistert Daniël en me zachtjes wakker schudt.
"Hmmm"
"Tia - tante sta op, we moeten gaan!"
"Dani?" Mompel ik slaperig en hees, het duurt even voor ik me in bed omdraai.
"Is het al ochtend?"
"Nee maar we moeten gaan, nu!"
"Wat? Waarheen?" Met moeite sta ik op en wrijf in mijn ogen en de badkamer in loop om me snel op te frissen en Dani op het bed tref die aan het wachten is.
"Dani! Het is kwart over twee middernacht, waar moet ik op dit tijdstip naar toe?"
"Daar hebben we het nog over, neem een paar spullen mee..."
"Je bent heel vaag bezig, je haalt me uit me slaap en ik moet spullen meenemen? Is er iets met de kinderen?" Hij schudt enkel zijn hoofd.
"Wat dan? Met je vader? Rico?" Dani wordt gered door zijn telefoon die in zijn broekzak trilt.

"Ja we gaan nu!" Hoor ik hem als laatste zeggen en wat spullen van me bij elkaar raapt en in een tas gooit en me een zachte duw geeft om door te lopen. Dit bevalt me niet en loop hem achterna het huis uit.
"Er is iets en je wilt me niet vertellen wat..."
"Ga je nog wat zeggen!" Sis ik chagrijnig als we in de auto zitten maar zijn mond houdt.
"Ga je me dan vertellen waar je me naar toe brengt?"
"Het vakantiehuisje" Ik besluit om mijn mond te houden, hij is niet van plan om wat te zeggen. Zijn gedrag maakt me ook nog is nerveus, telkens kijkt hij naar achter en in de spiegels.
"Dani, je maakt me nerveus en angstig met je gedrag..."
"Je hebt het nieuws denk ik niet gezien hmm tia" Zijn ondertoon staat me niet zo aan.
"Nee waarom?"
"Hij is vrij..." Zegt hij na een lange stilte op en koele toon en ik even slik.
"Niet wie ik d-"
"Si el - ja hij, de moordenaar van mijn moeder!" Ik heb Dani nog nooit zo koud en ijzig meegemaakt, mijn hart begint spontaan sneller te kloppen als hij bevestigt dat Fernando vrij is en wordt er misselijk van.
"Hoe wee-"
"Opa en oma zeiden altijd dat het de schuld van papa was dat mama dood is. Ik heb me altijd afgevraagd waarom en uiteindelijk heeft hij het me verteld"
"Dus je weet dit al jaren?"
"Si..."
"Oh" Ik val even stil en laat het bezinken, hij heeft er nooit iets over los gelaten.
"En ik moet dus nu weg bij abuelo - opa en oma omdat hij daar heen komt..." Mompel ik als het kwartje valt, het eerste waar hij heen zal gaan is opa en oma.
"Ja..." Dani zucht diep, de hele weg heerst er een stilte.

"Dani, we zijn al een halfuur onderweg. We hadden er al moeten zijn..."
"Een ander huisje..." Begrijpend knik ik, iedereen neemt het zekere voor de onzekere. Ook al weet Fernando niet van het huisje af hebben ze een ander vakantiehuisje gekozen. Na nog een kwartier rijden komen we eindelijk aan, Dani pakt mijn tas en lopen naar binnen. Hij laat het huisje zien en komen als laatste bij de slaapkamer.
"Ga maar slapen tia"
"En jij? Blijf je of ga je weg?"
"Ik ga naar mijn vrouw en dochter, hij weet niet veel over me. Ook niet waar ik woon..."
"Kijk je wel uit? Bel me als je thuis bent" Zeg ik streng en hem in een knuffel neemt, hij drukt een kus op mijn hoofd.
"Tia, ik wil wel bl-"
"Ga naar je gezin, ik red me wel" Het duurt even voor hij vertrekt en ik me op bed laat vallen, lichtjes val ik in slaap als mijn telefoon over gaat
"Mama heb ik je wakker gebeld?"
"Nee, alles goed? Is er iets?"
"Ik ben bij Pablo in Amerika. Emi is er ook"
"Wat? Maar je was bij tia - tante Nicole..." Ik zucht als ik het al weet.
"Ja maar ze stuurde me gisteravond weg, ik mocht naar niemand behalve naar Pablo. Ik weet niet wat er aan de hand is maar zoals tia - tante Nicole klonk was het iets serieus..."
"Wat heeft ze geze-"
"Mama ben je oke?" Onderbreekt Aaliyah me abrupt en de angst in haar stem hoor.
"Ja, er is niks. Ik ben oke, echt!"
"Weet je wat er aan de hand is?"
"Niet echt, als ik meer weet laat ik het je weten" Ik hoor ze zuchten.
"Wij gaan slapen, bel je ons als er iets is?"
"Si slaap lekker!"
Als ik ophang doe ik mijn ogen even dicht en zucht diep, zolang mijn kinderen veilig zijn. Na dat ik ook Daniël gesproken heb probeer ik te slapen.

Bij een harde geluid schiet ik overeind en het licht aan zet. De deur zet ik op een kiertje open en hoor gemompel en gekreun.
"Mierda - f*ck!" Hoor ik Carlos mompelend vloeken.
"Hou vol!" De slaapkamer loop ik uit en wordt spontaan lichtjes in mijn hoofd en mijn hart lijkt even stil te staan. Ricardo en Carlos zitten onder het bloed, de bloedsporen kan ik op de vloer volgen. Mij hebben ze nog niet opgemerkt en in eerste instantie wil ik terug de slaapkamer in om niet met de realiteit geconfronteerd te worden, dat is mijn eerste instinct maar genageld aan de grond blijf ik staan.