Survive For Love

Hoofdstuk 95

Vermoeid maak ik mijn ogen open en kom oog in oog met Carlos en slaperig in mijn ogen wrijf, voor even vraag ik me af wat hij hier doet.
"Farah, je kunt de kinderen niet zo laten schrikken!" Verheft hij zijn stem.
"Met wat?" Vraag ik niet-begrijpend en mijn ogen even dicht doe van de felle zonlicht die naar binnen schijnt.
"Ze dachten dat je jezelf wat heb aangedaan"
"Que - wat? Hoezo?" Ik ga rechtop zitten en trek de laken omhoog als mijn armen kippenvel krijgen van de airco die hoog aan staat, Ricardo geeft me een glas water en met de afstandsbediening zet hij de airco uit.
"Ze kregen je niet wakker, Emiliano heeft je op elke manier proberen wakker te maken. Drink je nog?" Ik schud mijn hoofd.
"Farah..."
"Nee ik drink niet meer, mag ik een keer wél goed kunnen slapen!" Zucht ik geïrriteerd en uit bed wil gaan maar wordt tegengehouden, Carlos gaat op het bed zitten en kijkt me intens aan.
"Wat heb je genomen? Laatste keer dat we je zo troffen had je gedronken, een of meer tranquillizers genomen en geblowd..."
"Ik heb alleen geblowd en twee tranquillizers genomen, ik wou gewoon goed slapen meer niet. Kunnen jullie weg gaan en me alleen laten por favor - alsjeblieft!" Zeg ik defensief en geïrriteerd.
"Ga!"
"Pero - maar Farah je moe-"
"Ga! Laat me met rust, jullie hoeven je niet constant zorgen om me te maken, ik ben geen klein kind waar jullie telkens op moeten letten!" Ik sta op en maak de deur open als gebaar dat ze weg kunnen gaan en sla boos de deur dicht.

Ik neem een lange douche, een lange douche waar ik de tranen de vrije loop laat gaan. Er gaan zoveel emoties door me heen, ik ben zó boos ineens, mijn mood slaat de hele tijd om zonder reden. De kraan draai ik dicht, droog me af, smeer me in en trek een short aan met een shirt.
"Ben ik niet duidelijk genoeg geweest? Jullie konden gaan!" Zeg ik boos als ik de twee buiten tref en de keuken binnen loop, de koelkast maak ik open waar ik kaas en aardbeien uitpak en de koelkast weer dicht doe. Mijn ogen glijden over de notities die geplakt zijn op de koelkast, notities die Fabio en ik aan elkaar gaven als we gingen werken of de een niet thuis zou zijn.
"Ik heb gezegd dat ze moeten blijven..." Zegt Emiliano die op de barkruk gaat zitten en ik me naar hem omdraai.
"Want?"
"Ma het gaat niet goed met je..."
"Dus? Dan moeten ze maar telkens mijn oppas spelen? En trouwens wat kan het jou schelen, ik ben immers een nutteloze moeder" Zeg ik hem bitter en het hete water inschenk en thee maak en een paar aardbeien eet en kaas op een broodje doe.
"Dat ben je niet, ik was gewoon boos. Ik was verdrietig. Papa zou me met de vloer gelijk maken als hij had gehoord dat ik dat gezegd had. Dat hebben tio - oom Carlos en Rico al gedaan..."
"En het is een belofte dat ze de zorg op je nemen, dat hebben ze altijd gedaan dus ik snap niet waarom je zo boos bent. Papa zou hetzelfde gedaan hebben als de rollen waren omgedraaid" Vervolgt hij.
"Oke"
"Mama?"
"Hmm" Ik ga zitten en kijk hem kort aan.
"Heb je iets genomen?"
"Ga je mij nu ook ondervragen? Doen alsof het jou interesseert? Ik heb niet gedronken als je dat wilt weten. Ik heb al het drank weggegooid, heb ik geblowd? Ja, maar dat is niks nieuws!"
"En de tranquillizers?"
"Ook, ik wou gewoon een nacht goed door kunnen slapen!"
"Je hebt me echt laten schrikken, je moet kappen om die pillen te nemen"
"Ik moet zoveel..." Mompel ik ongeïnteresseerd.
"Laat maar, ik kan niet eens normaal een gesprek met je voeren!" Hij staat op om weg te lopen als mijn oog op zijn enkel valt.

"Wat heb je daar?!"
"Waar?"
"Je enkel!"
"Als je me een preek gaat geven dan hoef ik verder niet meer met je te praten. Je bent toch alleen maar bitter en boos. Ik herken je niet eens terug ma..."
"Wat moet ik dan?"
"Leef een beetje, lach meer, je leven is niet opgehouden al weet ik dat het wel zo voelt. Je hebt ons nog, je hoeft niet ineens heel defensief, bitter en boos op alles te reageren. Het leven gaat nog door mama..." Ik knik enkel om niet de zoveelste ruzie met hem aan te gaan.

"Dus wat heb je daar?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen en hij zijn voet op de voetsteun van de barkruk zet, aan de voorkant heeft hij de geboortedatum van zijn vader en aan de achterkant zijn sterfdatum met twee vleugels aan elke kant in het vuur en daaronder een een liggende verwelkte roos. Die vleugels ken ik uit duizenden.
"El feniks - de feniks en de roos. Het is echt mooi!" Zachtjes streel ik met mijn vingers over de tattoo heen.
"Y el rosa? - en de roos?" Hij wijst naar de tattoo in zijn nek die voor onze liefde staat.
"Een roos is er niet meer..." Zegt hij zo voorzichtig mogelijk, de liggende verwelkte roos onder de nummers, de sterfdatum wilt zeggen dat een deel van die liefde weg is. De dood van Fabio.
"Wanneer heb je dit laten zetten?"
"Twee weken geleden..." Hij laat een filmpje zien van toen hij de tattoo ging zetten.
"Deed het pijn?"
"Un poco - een beetje, maar het viel wel mee"
"En zonder mijn toestemming?"
"Ik was een beetje boos op je en ik ben twintig ik heb je toestemming in feite niet nodig"
"Je leeft nog wel onder mijn dak, dat je twintig bent interesseert me niet" Zeg ik nonchalant en hij lachend knikt.
"Ik zal echt niks doms op mijn lichaam zetten hoor"