Survive For Love

Hoofdstuk 21

Ik woel en draai voor de zoveelste keer en gefrustreerd maak ik mijn ogen open als slapen niet lukt. Ik stap het bed uit en schuif mijn voeten in mijn sloffen en grijp naar een joint die ik uit mijn tas haal en loop het balkon op en de joint aansteek. Bunker de hond, ligt voor het balkon en dat is elke nacht wel zo, hij kijkt even met zijn kop omhoog als hij me opmerkt en gaat dan weer liggen. Na even gezeten te hebben loop ik naar binnen en ga weer het bed in maar na een kwartier sta ik weer op. Het nachtlampje knip ik aan en knijp mijn ogen half dicht en verwissel mijn nachthemd voor een shirt en korte broek tot net boven mijn knieën, mijn telefoon pak ik op en loop de slaapkamer uit en kom in de enorme hal terecht waar het pikdonker is. Het licht van mijn telefoon druk ik aan en loop naar het einde van de hal de treden af, het huis is gelijkvloers enkel de hal naar de slaapkamers heeft een verhoging met een stuk of zes treden. De keuken loop ik in waar ik een beker pak en water inschenk en flinke slokken van neem en nogmaals water inschenk.

Met het beker loop ik naar de woonkamer, tussen de keuken en woonkamer is er een schuif die ik open maak en weer dicht doe en plof neer op de bank voor de televisie en pak de afstandsbediening van tafel en druk de tv aan, het is een enorm grote beeldscherm en ook de enige tv in huis. Ik zap wat en kom bij een serie uit en na een half uur is het afgelopen en besluit ik om terug naar bed te gaan.

Ik loop voorbij Fabio zijn slaapkamer en loop dan terug om de deur open te maken, als ik de slaapkamer in loop maak ik zachtjes de deur dicht en loop naar het bed, zijn blote brede rug krijg ik in het vizier. Het licht van mijn telefoon zet ik uit en leg het weg en ga in bed liggen en sluit mijn ogen. De rustige ademhaling van Fabio maakt me rustig en volg zijn ademhaling en draai me op mijn zij.
"Farah?" Hoor ik hem slaperig vragen en zijn schorre hese stem weg valt.
"Ssht ga maar verder slapen"
"Kun je niet slapen?"
"Nee..." Fluister ik zacht.
"Hmm" Mompelt hij en als ik denk dat hij alweer in slaap is gevallen draait hij om.
"Zit je ergens mee?"
"Nee, ga nou maar slapen. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt"
"Heb je niet. Alles oke mami?" Vervolgt hij.
"Ja echt, ik kom alleen niet in slaap" Fabio drukt een kus op mijn wang en niet veel later hoor ik zijn rustige ademhaling wat aanduidt dat hij in slaap is gevallen.

De wekker van Fabio gaat af die hij meteen uitdrukt en even later opstaat, de kraan hoor ik lopen en sta dan ook maar op en loop zijn slaapkamer uit en loop de logeerkamer in waar ik me opfris en een joggingpak aantrek.
Regelrecht loop ik naar de keuken en maak een smoothie voor ons van amandelmelk, spinazie, banaan en aardbei. Voor Fabio voeg ik zijn proteïne shake toe. Ik pak een pan waar ik havermout in doe met havermout melk, blauwe bessen, kaneel en een kleine eetlepel bruine suiker en laat het weken.

"Buenas - goedemorgen" Fabio glimlacht van oor tot oor, het is aanstekelijk en ik lach ook breed. Hij drukt een kus op mijn hoofd, zijn natte haren druppelen nog na die hij met een shirt droog maakt.
"Heb je nog kunnen slapen?"
"Ja maar wel kort en jij?"
"Ja heerlijk"
"Die is van jou" Ik schuif zijn glas met de smoothie naar hem toe.
"Gracias - dankje" We lopen naar achter en Fabio doet de buitendeur open en legt zijn glas op de tafel. De honden snellen al naar ons toe bij het horen van ons, Fabio gooit het overgebleven water uit de bakjes en vult ze opnieuw waarna beide honden gulzig drinken en vult de andere bakjes met brokken. Hij speelt nog wat met beide honden en komt dan naast me zitten. Ik onderdruk een gaap en leun tegen zijn arm aan.

"Het is vrijdag, ik heb een halve dag en als het goed is ben ik voor de middag nog thuis. Als je er mee eens bent wil ik naar het strand en dan naar mijn opa en oma..." Voor Fabio en zijn familie betekent vrijdag weekend en naar zijn opa oma gaan en soms het gehele weekend daar blijven. Ik glimlach klein en stem dan in.
"Is er ergens een pedicure?"
"Niet ver hier vandaan, je kunt mijn auto pakken"
"Wat? nee, ik neem de bus. Je auto is veel te groot en-"
"Niet in paniek raken, je neemt mijn auto en daarmee uit. Doe de ademhalingsoefeningen die ik je geleerd hebt dan komt het wel goed."
"Oke oke is goed" We drinken de smoothie op en vertrekken dan het huis uit, hij gooit zijn auto sleutel naar me toe.
"Stap in, jij rijdt dan weet je straks hoe je erheen moet rijden en ik help je" Twijfelend kijk ik hem aan, ik heb wel een rijbewijs maar rijdt zelf geen auto. Sinds mijn paniekaanvallen en tikken heb ik dat achterwege gelaten.

Ik stap de jeep in, klik de gordel vast, zet de stoel en achteruitspiegel goed en start de auto. Mijn klamme handen veeg ik aan mijn broek af als de zenuwen in mijn lijf gieren. De navigatie stelt hij in het Engels voor me in en drukt het adres in en markeert het als favoriete en geeft het de naam pedicure.
"Rustig, haal adem Farah. Enige wat je moet doen is de lijst met favorieten aanklikken en dit meer niet"
"Oke dankje, zijn ze goed?"
"Mijn zusje en oma zijn er over te spreken dus dat zal wel. Anders moet je op Facebook of Instagram kijken..."
"Dat heb ik niet maar ik geloof je wel" Fabio pakt zijn telefoon erbij en leest de reviews op van de salon, al met al tevreden klanten, goede service en klantvriendelijk.
"Kijk maar" Hij drukt zijn telefoon in mijn handen en ik scrol door de foto's heen wat er goed uitziet.

Op alle soorten manieren stelt hij me gerust.
We rijden erheen, er zijn meerdere winkels. Een kleine supermarkt, wasserette, de bank, een kledingwinkel en een bakker.
"Zie je het was niet zo moeilijk, je moet niet meteen van het ergste uitgaan en niet meteen in paniek raken. Tranquila - rustig, nergens voor nodig"
"Weet ik maar het gebeurd gewoon"
"Weet ik, daarom is je ademhaling belangrijk" Ik knik en rijdt terug naar het huis van Fabio.
"Wil je nog mee wandelen?" Vraagt hij als we uitgestapt zijn.
"Ja..." We lopen een stuk en kletsen aan een stuk door en lopen weer het stuk naar huis. Eenmaal thuis gaat Fabio douchen en maak ik zijn havermout klaar.
"Ik kan hier wel aan wennen" Zegt hij als hij aan de keukeneiland gaat zitten en meteen een hap neemt.
"Ga je niet eten?" Ik schud mijn hoofd.
"Maar je moet wel eten, wacht niet te lang met eten Farah"
"Ik heb net smoothie op en krijg nu niks door me keel, maak je geen zorgen ik eet wel" Ik loop naar de kamer en kom even later terug, de radio op de tv staat aan en Fabio markeert een aantal dingen uit een boek. Nieuwsgierig volg ik zijn handelingen.
"Stoort het je?" Vraagt hij zonder op te kijken en onderaan de pagina een zin markeert.
"Wat?"
"Dit alles?" Ik schud mijn hoofd, het dringt dan tot me door waar hij op doelt. Hij luistert naar een spreker en markeert een aantal dingen uit de bijbel die hij dichtklapt en lees vervolgens een boek over hoe de brein werkt.

Zijn boek schuif ik weg en krijg dan zijn volledige aandacht.
"Het stoort me niet het is prima Fabio" Hij glimlacht klein en zijn kuiltje komt tevoorschijn.
"Bueno - goed, ik wil niet dat je je ongemakkelijk of wat dan ook"
"Het is oke" Ik druk snel een kus op zijn wang en wil dan weglopen als hij me bij mijn arm vastpak en een lange kus op mijn hoofd drukt. Voor even kijk ik hem lang aan.
"Que - wat?"
"Stoort het jou niet? Dat ik juist niet bezig ben met het geloof..."
"Nee zolang we elkaar respecteren en in elkaars waarde laten zie ik geen probleem. Hier hebben we het al over gehad en een ieder ervaart het anders, ik ga je niks opdringen. Geloof is iets wat je zelf moet ondervinden en wat je ermee doet is aan jou, je weet dat ik je respecteer toch Farah?"
"Ja..." De onzekerheid speelt weer eens op, Fabio en ik zijn totaal anders in bijna alles eigenlijk en zo ook het geloof. De islam heb ik van huis uit niet eens meegekregen, de basisprincipes wist ik niks van. Sterker nog ik heb nooit aan geloof gedacht, waarom zou ik alles wat ik heb moeten meemaken, als er daadwerkelijk een god bestaat heb ik me altijd afgevraagd. Pas toen ik Yassin, Redouan en hun ouders heb leren kennen leerde ik de basisprincipes van het geloof al ben ik daar sceptisch over en nog steeds. Ik weet daarom ook niet of ik wel geloof, na alles. Dat uit ik ook nooit enkel naar hun en Fabio nu, puur omdat ik weet dat mensen op me zullen neerkijken, me niet begrijpen en zullen oordelen en meer. Daarom is dat een onderwerp die ik altijd vermijd.

Zijn hand op mijn schouder laat me schrikken.
"Denk niet zoveel na, ik heb mezelf vaak zat afgevraagd wat jij je afvraagt. Waarom ik alles heb moeten meemaken als er een god bestaat, heb ik spijt van alles. Nee en weet je waarom? Dan zou ik nu niet zijn wie ik tot de dag van vandaag ben, heel veel dingen hebben een reden al zal je het misschien niet weten, nu niet of nooit niet maar er is altijd een reden. En alles wat ik heb meegemaakt, mijn jeugd, de dood van mijn broer, mijn trauma's, mijn overdosis en mijn bijna dood ervaring heeft me uiteindelijk wakker geschud. Dat heeft allemaal moeten gebeuren voordat ik ging geloven, mocht dat uiteindelijk bij jou gebeuren weet dat je vrij bent om je in de islam te verdiepen dat is het enige wat ik te zeggen heb" Zijn armen slaat hij om me heen en sprakeloos klamp ik me aan hem vast.

"Rust wat uit, ik zie je straks goed?" Hij trekt zich terug en houdt mijn handen vast en wacht op antwoord.
Hij drukt mijn gezicht vol met kusjes en ik glimlach.
"Laat die mooie glimlach nooit verdwijnen" Hij drukt een laatste kus op mijn hoofd en vertrekt.
In mijn eigen gedachten verzonken duik ik het bed weer in om nog even uit te rusten.