Survive For Love

Hoofdstuk 43

Na ons laatste week in het Dominicaanse Republiek zijn we terug in Colombia waar het normale weer als vanouds doorgaat.
De afgelopen dagen werkt Fabio vanuit huis, ik loop zijn kantoor binnen waar de mannen aan het praten zijn. Ricardo, Carlos en zijn vader zijn er.
"Komen jullie zo eten? Het is bijna klaar"
"Si - ja"
"Wat zijn jullie aan het doen?"
"Een nieuwe werkplan bespreken. We gaan iets nieuws beginnen"
"Wat dan?"
"Een security bedrijf"
"Nog een bedrijf? Hoe dan? Begrijp me niet verkeerd maar jullie doen al zoveel! Schetsen, bouwen, vastgoed, projecten, investeren en alles eromheen. Jullie zijn al zo druk!"
"Door het gewoon te doen, het wordt voornamelijk mijn bedrijf. Hun hebben er deelnemen aan" Zegt Carlos.
"Jeetje..." Fabio komt om in zijn werk, soms zie ik hem dagen of weken niet als hij een project in het buitenland heeft en dan komt er  nog een bedrijf erbij.
"Gefeliciteerd!"
"Komen jullie zo?" Vervolg ik en het kantoor uitloop.

De tajine leg ik op tafel neer, de mannen hadden hiervoor gekozen. Ik heb een simpele vis tajine gemaakt met verschillende soorten vis, aardappelen, groenten en olijven.
"Hmm ruikt lekker" Ik draai me om naar Carlos die zijn handen wast.
"Je gaat Fabio er niet minder door zien. Zie het als een extra investering in onze eigen bedrijf, we bieden met onze projecten nu ook het security systeem aan dus alles blijft hetzelfde. Het bedrijf valt onder mij en mijn vader, de rest is als vanouds maar wel ons idee. Dus maak je geen zorgen" Ik knik enkel.

"Maar jullie komen al helemaal om in het werk"
"Dit is maar een kleine toevoeging. No te preocupes - maak je geen zorgen" De rest van de mannen komen er ook bij en dan beginnen we aan het eten.
Het laatste stukje brood sop ik in de saus en werk het naar binnen, terwijl we uitbundig praten ruimt Fabio de tafel af.

Na een lange avond vertrekt iedereen, ik laat me vallen op de bank en staar naar het buitenlucht. Bauser komt bij mijn voeten liggen en niet veel later komt Fabio naast me zitten die zijn arm om me heen slaat en mijn hoofd tegen hem aanleunt.
"Je vindt het niks he?"
"Wat?"
"Nog een bedrijf beginnen..."
"Ja tuurlijk wel, het is niet dat ik het niks vind maar jullie doen zoveel. Ik zie je soms nauwelijks en be-"
"Weet ik, wees niet bang mamacita. Je blijft me nog echt wel zien" Ik knik dan en sluit mijn ogen terwijl Fabio over mijn slaap heen streelt.

Het nieuwe bedrijf komt al snel op gang en loopt vlot. En ik zie er Fabio gelukkig niet minder door.

De honden hoor ik blaffen en niet veel later arriveert Fabio, hij drukt een kus op mijn hoofd en maak dan mijn ogen open en glimlach breed.
"Wat heb je daar?" Vraag ik doelend wat hij onder zijn vest heeft, Bauser en Bunker omringen Fabio en stoppen niet met blaffen. Met een gebaar zijn ze meteen stil.
"Doe je ogen dicht" Mijn ogen doe ik dicht en voel dan iets op mijn schoot.
"Wat is dit?!"
"Maak je ogen open" De ironie in zijn stem ontgaat me niet en maak snel mijn ogen open die tegemoet komen met een schattige lichtbruine met witte puppy.
"Zo schattig!" Ik til de puppy meteen op en aai hem.
"Nog een extra gezelschap"
"Hoe kom je eraan?"
"Heb je het nieuws gehoord?"
"Nee, wat dan?"
"Er zijn puppy's in een container gedumpt, vuilnismannen kwamen er nog op tijd achter en de mensen die er een wouden konden naar het asiel om ze op te halen"
"Zo zielig, wie doet nou zoiets?"
"Idiote mensen, maar ik dacht aan Bambi"
"Bambi? Je wilt de puppy Bambi noemen?" Vraag ik lachend.
"Ja, hij is voor jou. Door jouw ogen en bruine oogkleur noem ik je Bambi. Hij is bruin, waarom niet?" Ik schiet in de lach en stem dan in.

De honden raken gewend aan de puppy en waken er goed over. Op dagen dat Fabio er niet is zorg ik voor Bambi die met de dag meer groeit, kattenkwaad uithaalt en schattig is. Fabio traint hem nu al en hij doet het heel goed. Ik had nooit gedacht dat ik een hondenliefhebber zou zijn.
Daarnaast houdt hij me bezig op dagen dat ik niks te doen heb.