Survive For Love

Hoofdstuk 78

Twee jaar later.

Ik strijk het jurkje glad nadat ik mijn hakken heb aangedaan en bekijk mezelf nog de laatste keer in de spiegel. Waarschijnlijk is het geen goed plan voor een zwarte jurk in deze warmte maar black is always a good option.
"Woeh hermosa - knapperd!" De verlegen Farah komt meteen naar boven en lach klein, Fabio pakt mijn hand vast en draait me in het rond.
Zwart is kennelijk toch een goede optie, Fabio draagt een grijze broek met een zwarte polo shirt, het maakt niet zo zeer uit wat hij draagt want alles staat hem goed, aantrekkelijk, breathtaking.

"Hou op met staren en let op de weg papi" Giechel ik en hem een speelse klap op zijn been geef.
"Ik hou ervan om naar je te kijken tu sabes mamacita - dat weet je" Lacht hij, hij is in een speelse mood en ik geniet ervan.

We worden door het restaurant naar onze tafel geleid, er branden kaarsen en we nemen plaats. Het is een nieuwe restaurant die ik nog niet ken.
"Ik ben benieuwd..."
"Het is goed, geloof me"
"Ik geloof je, jij kent overal de beste eetplekken" Ik kijk even naar het menukaart en leg het neer als Fabio me blijft aanstaren en ik naar hem opkijk, zijn brede glimlach siert zijn gelaat waardoor ik ook moet lachen.
Hij gebaart dat ik me mijn handen moet geven wat ik doe en hij beide handen teder vast pak.
"Farah, we zijn nu vier jaar samen. Hoy exacto quatro anos - precies vier jaar vandaag. En we hebben zóveel meegemaakt ups en downs, we hebben het af toe héél moeilijk gehad waarin onze relatie en huwelijk op de proef is gesteld. Jij hebt moeilijk gehad, ik weet dat het je heel veel is geweest, dat je geen uitweg zag, dat alles een waas voor je ogen was die niet leek weg te gaan, een donkere wolk boven je hoofd die alleen maar groter leek te worden en niet elke moment weg zou gaan. Je bent zelfs op een punt gekomen dat je zelfs echt weg wou gaan, niet meer samen wou zijn omdat je het niet meer zag zitten. Buiten al onze downs hebben we ook heel veel ups gehad, je verblijfsvergunning, je nieuwe visum, de bruiloft, het leren kennen van jouw vader, onze reizen, je innerlijke heling, je vooruitgang in je mind, mentaal, fysiek en zo kan ik eindeloos doorgaan. Dat je me steunt en helpt met elke beslissing in mijn werk. Jij maakt me gelukkig en ik kan geen leven zonder jou voorstellen schat en dat wil ik ook niet. Ik ben blij dat we zover gekomen zijn en je mag trots zijn op jezelf, op alles wat je bereikt hebt alles waarvan jij dacht dat onmogelijk zou zijn. Je hebt heel veel overwonnen vooral mentaal. Ik wil je gewoon bedanken voor de afgelopen jaren en je laten weten dat ik je waardeer en het allemaal weer over zou doen, want het is het waard. Jij bent het waard mamacita." Hij drukt een kus op beide handen, de brok in mijn keel slik ik weg als een paar traantjes zich weten te ontsnappen.

"Jij moet mij niet bedanken maar ik jou! Jij was letterlijk mijn rots in de branding toen ik er doorheen zat, toen ik geen uitweg zag, toen ik vermoeid was, depressief was, geen fut had. Geen fatsoenlijke vrouw en moeder kon zijn. Jij hebt me overal in bijgestaan, jij hebt nóóit opgegeven, mij niet opgegeven daar moet ik jou voor dankbaar zijn. In de moeilijkste periode heb je me niet alleen gelaten hoe moeilijk het ook voor jou was, want ik weet dat het zeker niet makkelijk voor je was. Daar moet ik jou voor bedanken en ook voor alle goede dingen, al onze herinneringen, jij laat mij lachen, jij leert me hoe ik met bepaalde dingen om kan gaan, jij maakt mij gelukkig, door jou weet ik wat liefde is en ken ik liefde.
Je zegt wel dat je trots op me bent en ik dat mag zijn maar dat geldt ook voor jou, voor ons beide. We mogen beide trots zijn dan we zover gekomen zijn. Ik hou op anders ga ik alleen maar huilen!" Lach ik door me tranen heen en hij opstaat om me te knuffelen en even in dezelfde houding blijven staan.
"Ik ben zo blij met jou Fabio, gracias pa todo - dankje voor alles. Lo amo mucho - ik hou zoveel van je"
"Yo amo tambiën, con todo - ik hou ook van jou met alles in me" Teder veegt hij mijn tranen weg.

Het eten wordt geserveerd en het ruikt heerlijk. Ik pel de garnalen en neem er eentje.
"Je hebt gelijk maar dat wist ik al, dit is lekker"
"Ik zei het toch" Lacht hij.
Voor de avond vergeten we alles en ben zo blij dat we samen even weg zijn.
"Je bent echt opgebloeid en gegroeid Farah. Het is alsof ik je gisteren heb leren kennen maar van dat onzekere, fragiele meisje waarvan er angst in haar ogen schuilde is niks van over. En ik ben blij dat ik je heb leren kennen mi mujer - mijn vrouw" Ik lach kort.
"Dat heb jij doen veranderen, jouw liefde. Maar je hebt gelijk ik ben een andere persoon vergeleken met toen, in een positieve opzichte en jij daarentegen blijft groeien in alles, sinds de dag dat ik je heb leren kennen ben je al zo geweest. Het ontwikkelen van jezelf vind jij belangrijk en dat blijf je doen." Hij knikt lachend en heft zijn glas.
"Ik proost op ons, op duizend jaren meer en ons groei en gezondheid. En nu hou ik op voor je nog meer gaat huilen" Grapt hij en het glas tegen elkaar klinkt.
"Saludos - proost"
De cheesecake wordt op de juiste moment geserveerd, aandachtig kijk ik naar het sterretje die langzaam uit gaat en we de cheesecake opeten.

Na een lange avond lopen we het hotel in naar de liften.
"Heb ik je al gezegd dat je er prachtig uitziet?"
"Ja meerdere keren" Als de lift open gaat stappen we in en drukken de juiste verdieping in. Fabio knijpt in mijn bil en drukt een kus in mijn hals.
"In dit hotel begon alles"
"Ja, jij vertelde dat je gevoelens voor me had. En vier jaar later komen we hier elke keer nog steeds als we in Bogota zijn. Het voelt alsof ik al eeuwig met jou ben als alleen maar vier jaar"
"Cierto - ja hmm"

Ik uit een harde lach van zijn gekietel.
"Oke stop, ik kan niet meer!" Roep ik buiten adem en lachend.
"Niet?" Hij geniet ervan en zijn lach vervult mijn oren, het gekietel wordt onderbroken door een vurige zoen.
"Ik weet zeker dat je hier wel tegen kan" Mompelt hij als hij een ketting van kusjes in mijn nek, hals en borsten drukt.
Lachend kijken we elkaar diep in de ogen aan na onze climax en laat mijn handen op zijn borstkas rusten. Ik strijk een aantal keer door zijn haren heen en hij nagenietend zijn ogen sluit.
Het is een fijn gevoel om nader tot elkaar te zijn, na de geboorte van Emiliano leken we even uit elkaar te zijn gedreven en leefde langs elkaar heen. Ondanks mede door Fabio we toch dicht bij elkaar waren miste ik toch ons voor Emiliano, alles was opeens anders waar ik, maar ook hij aan moesten wennen. Ondanks alles en we nader tot elkaar waren gekomen hebben we geen behoefte gehad aan gemeenschap. Gek genoeg beide niet, zijn affectie, medeleven, aanwezigheid, kusjes en geknuffel vond ik meer dan zat en hij ook. Beide manieren van liefde bewijzen aan elkaar doet me goed, vervult ons en maakt ons blij en laat zien dat niet alles om enkel gemeenschap gaat. Onze liefde voor elkaar gaat zo diep op verschillende manieren.
Ik druk een lange kus op zijn mond.
"Lo amo - ik hou van je"