Survive For Love

Hoofdstuk 55

"Maar dan kan je me niet brengen"
"Cono - fuck" Fabio vloekt even binnensmonds.
"Sorry mami ik ben het vergeten, ik heb zoveel aan mijn hoofd." Zucht hij vermoeid en door zijn haar heen gaat.
"Maakt niet uit, ik ga zelf wel"
"Nee je gaat niet alleen"
"Dan annuleer ik de afspraak"
"Wat als meneer Emanuel je kan brengen" Ik schud mijn hoofd.
"Ik wil hem niet lastig vallen" Fabio loopt de woonkamer uit en even later komt hij terug.

"Geregeld, hij komt je halen"
"Fabio da-"
"Si Farah, sorry dat ik het vergeten ben"
"Het is maar een pedicure"
"Dan nog, je bent de afgelopen dagen alleen maar thuis. Die pedicure zal je wel goed doen. Sorry" Hij drukt een kus op mijn hoofd.

Als meneer Emanuel er is, de man van de wasserette, brengt hij me naar de pedicure.
"Ik wou je echt niet lastig vallen ma-"
"Het geeft niet Farah" Hij loopt mee de salon in en wacht tot ik klaar ben, ik geniet van deze moment. Als laatst worden mijn voeten gemasseerd en sluit mijn ogen.

"Je hebt bijna een uur gewacht, ik trakteer"
"No necesito - dat is niet nodig"
"Jawel!" De salon lopen we uit als een gedaante met een snelheid op mij af komt lopen trekt Emanuel me naar achter. Er wordt een schot gelost en voor ik het weet ligt hij op de grond, verstijfd met grote ogen kijk ik hem aan.

Ik kniel snel naast hem neer en probeer het bloed uit zijn been te stelpen. Ruw wordt ik naar achter getrokken en vast gepakt, met alle kracht probeer ik los te komen en te schreeuwen dat er iemand een ambulance moet bellen.
"Sshtt kalmeer jezelf!" De stem geeft me een siddering door mijn lichaam heen en ben even stil. Emanuel geeft me een knikje maar het maakt me er niet geruster op, wat betekent zijn knikje. Ik raak in paniek en stoot met mijn elleboog tegen zijn buik en ren naar Emanuel.
"Sorry, sorry, sorry. Dit is mijn schuld!" Roep ik in paniek en op zijn wond drukt.
"Nee Farah dat is het niet. Ik he-" Twee schoten worden gelost en ik sta stijf van angst en wordt omhoog gegrepen, de sirenes dringen mijn oren in en dat is het laatste wat ik hoor.

Met een koppijn schiet ik overeind, ik wil mijn hoofd vast houden die uit elkaar lijkt te barsten maar ik kom niet ver. Mijn handen beweeg ik ruw op en neer en enkel getik van een voorwerp echoot door de ruimte. Ik zit met een ketting vastgebonden en uit een harde gil.
Ik hoor een deur open en dicht gaan en kijk in het rond.
"Hola bonita - dag knapperd, je bent wakker"
"Fernando..." Ik wil tekeer gaan, vloeken, hem uitschelden maar er komt niks uit mijn mond.
"Waarom? Waarom doe je dit?"
"Ik wil al even met je praten maar krijg er de kans telkens niet voor. Toen ik je bij het centrum zag kon ik niet anders"
"Dus dan schiet je iemand maar neer? Je had me gewoon kunnen aanspreken!"
"Dan had je me niet laten praten"
"Hoe weet je dat nou! Je hebt het niet eens geprobeerd, je bent als een gek gaan schieten denk je dat ik nu een normale conversatie met je wil aan gaan? Tuurlijk niet!"
"Maak me los!" Roep ik kwaad en hij zijn hoofd schud.

"Waar ben ik?"
"Ergens buiten de stad" Ik kijk de ruimte rond, het is een oude loods, het is er bloedheet, vochtig, enkel wat licht moet de ruimte verlichten en de geur die er hangt maakt me misselijk. Voor de rest negeer ik hem.
"Ga je me nu negeren?"
"Had je maar niet iemand neer moeten schieten!"
"Ik weet niet beter, ik ken niks anders"
"Hoe bedoel je?" Met zijn donkere ogen kijkt hij me aan.
"Weet je wie ik ben?" Ik schud mijn hoofd, ik doe alsof ik het niet weet. Misschien moet ik zijn spelletje maar mee spelen. Mijn brein gaat op automatische piloot.

"Oke"
"Wat wil je?"
"Jou"
"Mij?" Zijn vingertoppen glijden over mijn wang naar mijn lippen, ik slik even.
"Door me pijn te doen?"
"Ik doe je geen pijn"
"Dat doe je wel, je hebt een iemand neergeschoten voor me neus. Je hebt me hierheen gebracht en bind me vast, natuurlijk doe je me pijn. Heb je niet gedacht wat ik daarbij voel?" Zeg ik zonder van hem weg te kijken, zijn blik veranderd. Hier heb ik hem beet denk ik, even is hij stil.