Survive For Love

Hoofdstuk 60

Beroerd hang ik boven het toilet pot, inmiddels komt er geen maaginhoud meer uit maar gal en speeksel. Vermoeid ga ik op de grond zitten en doe de deksel van het toiletpot dicht en blijf zitten. Fabio helpt me overeind, ik was mijn gezicht en poets mijn tanden.
"Ik kan niet meer..." Hij droogt mijn gezicht en mond af en tilt me op.
"Yo se - weet ik" De laatste paar dagen ben ik dagelijks misselijk en duizelig, soms in de ochtend en soms de hele dag door.

"Ik hoef niet" Ik weiger om de gemberthee te drinken omdat ik weet dat het er waarschijnlijk zo weer uit komt en ga op mijn zij liggen.
"Maar je moet wel drinken"
"Het komt er toch weer uit. Hoelang blijft dit nog?" Zeur ik door.
"Weet ik niet, ik hoop dat je er zo snel mogelijk vanaf bent" De balkon deur doet hij open en steekt een joint aan zodat ik de geur van cannabis kan ruiken voor de misselijkheid en snuif het op. Fabio neemt me in zijn armen en probeert me in slaap te krijgen.

Uren verstrijken als ik wakker wordt van een hard geluid en ga dan rechtop zitten. Het regent onwijs hard, het bliksemt en onweert. Ik wrijf even in mijn ogen en sta op om mezelf op te frissen en staar naar buiten, ik geniet hier zo intens van puur omdat dit een keer in de zoveel tijd gebeurd in Barranquilla. In Nederland kon ik zeuren om de regen en nu geniet ik er hier zelfs van.

Ik trek een jogger en een vest aan en loop naar de woonkamer waar de familie zit en ik iedereen groet en loop naar de keuken waar ik de ketel op het vuur zet en ga zitten. Aandachtig kijk ik naar het vlammetje op het fornuis en schrik als Fabio me vastpak.
"Heb je kunnen slapen?"
"Ja en ik ben niet meer misselijk of duizelig. Dat is zo een rot gevoel, ik kan me niet eens herinneren wanneer ik me zo beroerd gevoeld heb" Zucht ik en hij over mijn haar aait.
"Hoe lang heb ik geslapen?"
"Vier a vijf uurtjes..."
"Zo lang!"
"Je hebt het nodig, je lichaam heeft het nodig" Ik knik en wil opstaan als de ketel begint te fluiten maar Fabio is me voor en doet het fornuis uit en schenkt me gemberthee in.

"Hoe voel je je?" Abuelo - opa en mijn schoonvader komen binnen.
"Mas mejor gracias - veel beter dankjewel"
"Ik heb kruiden voor je misselijkheid meegenomen" De kruiden die abuelo meeneemt om er thee van te maken helpen deels tegen de misselijkheid waar ik blij mee ben anders had ik het helemaal niet meer uit kunnen houden, gember, de kruiden en de geur van cannabis helpen me er doorheen.

Wanneer de avond valt vertrekt bijna iedereen, Carlos, zijn zusje Mariana en zijn moeder blijven nog even.
"Ik heb chili cheese nuggets voor je meegenomen maar ik weet niet of je er nog trek in hebt" Ik heb al dagen zin daarin en bedank haar. Mariana is in tussentijd een vriendin geworden. Net als Nicole had zij ook dezelfde mening maar die mening veranderde al zo snel in het begin van onze relatie. Daarnaast had ik moeite met vertrouwen door mijn verleden maar nu is zij een vriendin.
Ik haal het uit het zakje en eet er meteen eentje op.
"Hier had ik echt zin in! Wil je ook?"
"Nee ik heb genoeg gegeten, geniet jij er maar van" Lacht ze, we blijven nog even kletsen en na een uur is iedereen weg.

-

"Alles ziet er perfect uit, niks om jullie zorgen over te maken. Hoe is het met je misselijkheid?"
"Beter, de afgelopen drie dagen ben ik niet meer misselijk of duizelig en kots ik er niet meer alles uit. Ik hoop dat dat zo blijft want het is vreselijk" Zucht ik en mijn shirt omlaag doe.
"Dat hoort er eenmaal bij maar ik hoop voor je dat het over is. Je wond is trouwens goed genezen, je hebt nog wel een lange weg te gaan maar het ziet er goed uit"
"Kan het groter worden naarmate mijn buik groeit?"
"Mocht dat zo zijn wordt het niet extreem groot, het zit niet op je buik maar op je zij dus dat scheelt" De gynaecoloog geeft ons de echo foto en lopen dan haar praktijk uit als we gedag hebben gezegd.

Zuchtend ga ik op een bank in de winkel zitten.
"En nu?"
"Nada - niks, we kijken alleen maar rond. We vinden wel iets wat je leuk vindt mami"
"En als we voor de witte set gaan?"
"Je hoeft niet nu een beslissing te maken, we hebben nog wel even de tijd om na te denken. Als je het niet leuk vind dan zoeken we verder als we terug zijn van Bogota goed?" Fabio hurkt voor me neer en knijpt zachtjes in mijn hand.
"Hé het is niet erg mamacita, we hebben nog tijd om rond te kijken" Teder veegt hij mijn tranen weg die uit het niets gekomen zijn.
"Kom we gaan" Hij pakt me bij de hand vast en trekt me uit de bank en lopen hand in hand de baby winkel uit.