Survive For Love

Hoofdstuk 83

Drie jaar later.

In de afgelopen drie jaar is er het een en andere gebeurd. Na nog een kind rijker, un niña, un princessa - een meisje, een prinsesje zoals Fabio Aaliyah altijd noemt heeft hij besloten om een vasectomie te ondergaan. Ik had geen flauw idee wat het was en inhield tot hij me uitlegde dat het een sterilisatie is, een kleine ingreep of zoals hij het noemde doorknippen. Ik was daar niet over te spreken, ik vond het niet nodig maar na drie kinderen ondanks voorbehoedsmiddelen was hij er zeker van dat er een vierde, vijfde of zesde zou komen. Na lang wikken en wegen ben ik met tegenzin ingestemd op zijn idee, ik vond en wou niet dat hij de ingreep deed puur voor de pijn maar hij was ervan overtuigd en was van mening dat drie kinderen baren meer pijn deed en dat hij dit er voor over heeft.

Emiliano is vijf, Pablo bijna drie en Aaliyah een kersverse baby. Uiteindelijk na lang nadenken zijn we voor de naam Aaliyah gegaan, we twijfelden tussen Aya en Shirin maar niet iedereen kan de naam uitspreken. Althans in Colombia, dus zijn we voor Aaliyah gegaan en als tweede naam hebben we haar toch Shirin in plaats van Aya gegeven. Fabio en ik genieten van elke moment, met de kinderen, met Aaliyah of enkel tijd met ons twee. Mijn mentale en fysieke gezondheid is in orde, de therapie in de afgelopen jaren heeft me enorm vooruit geholpen en natuurlijk Fabio zijn steun waardoor ik moeder, vrouw en mezelf kan zijn. Intussen zijn we zeven jaar samen en naast ups en downs ben ik nog net zo verliefd op Fabio als in het begin, ik denk wel meer. Ik hou nog steeds van deze geweldige man met hart en ziel, zonder hem ben ik niks.

Mijn visum is geüpdatet naar een type R visum wat betekent dat ik permanent in Colombia kan blijven, mijn baan heb ik opgezegd toen ik wist dat ik zwanger was van Pablo. Althans dat wou Fabio en uiteindelijk ben ik blij met die keuze geweest, ik kon voor de volle procent genieten van beide zwangerschappen, de tijd met Fabio en familie. Fabio vindt het niet nodig dat ik werk, hij kan voor het hele gezin zorgen maar de afhankelijke Farah die ik altijd ben geweest doet toch wel wat ik wil. Om die redenen help ik abuelo - opa met zijn fruit, groente en koffie winkel en de moeder van Carlos in het restaurant om toch iets te doen te hebben, daarnaast heb ik zeeën van tijd voor mezelf, de kinderen, Fabio en de familie. Wat betreft het bedrijf van Fabio is er niks veranderd, alleen dat het goed gaat en zich verder ontwikkelt en groeit.

Fabio heeft een motorongeluk gehad en op dat moment leek mijn wereld en mijn hart stil te staan. Ik heb dagenlang aan zijn bed gezeten en hem gesmeekt om te vechten voor zijn leven. Op dat moment dacht ik dat ik als alleenstaande moeder zou eindigen, ik was zes maanden zwanger van Aaliyah. Ik dacht toen dat Fabio de geboorte van zijn prinsesje niet zou mee maken en zij haar vader nooit zou kennen maar gelukkig kwam hij na drie weken bij bewustzijn en mag hij van geluk spreken dat hij er niks aan heeft overgehouden, de helm heeft hem van een hoofdletsel gered. Zijn motorjas heeft een deel van de klap opgevangen, van zijn motor was er haast niks meer van over maar natuurlijk weerhoudt dat Fabio niet. Na dat hij was ontslagen in het ziekenhuis is hij naar de fysio gegaan, beter voorkomen dan genezen waren zijn woorden. Ondanks de klap die werd opgevangen had hij toch last vast zijn rug en schouders wat verholpen is en hij de oude is en natuurlijk heeft hij een nieuwe motor, zoals ik zei niks houdt hem tegen.

Ondanks we kinderen hebben is het een must om zeker één keer in de week te daten, op ze'n minst twee keer. We reizen nog steeds, wel iets minder als voor we kinderen hadden maar nog steeds zo vaak mogelijk. De tijd voor ons twee alleen vinden we beiden belangrijk, zeker na alles wat er gebeurd is. De liefde, affectie, respect, is nog steeds zo enorm groot voor elkaar.

De band tussen Emiliano en ik is nog altijd even stroef en dat zal denk ik ook zo blijven. De ene dag gaat het beter als de andere dag, hij is echt een papa's kindje. Er zijn dagen dat als Fabio niet zijn eten maakt en ik zijn eten maakt hij het niet wilt eten tot dat Fabio terug is of hij Fabio gesproken heeft aan de telefoon. Er zijn dagen dat hij niks van me wilt weten en alles om Fabio draait en er zijn dagen waar hij heel close is met me en toenadering zoekt. Bij Pablo en Aaliyah is dat er niet, beide zijn ze ook een papa's kindje maar net zo goed een mama's kindje. Ik moet toegeven dat drie kinderen heel veel geduld kost, zware lange dagen maar uiteindelijk is het het waard.
Mijn kijk op moeder zijn is compleet veranderd en kan er nu van genieten.
De twee jongens hebben ieder een karakter en hun kattenkwaad, Emiliano lijkt precies op Fabio toen hij klein was exact een kopie. Pablo lijkt op ons beide en Aaliyah is de meisjesversie van Fabio en ondanks dat lijkt ze toch heel veel op mij, ze is een blije baby die alleen maar lacht en alles wel prima vindt.