Survive For Love

Hoofdstuk 92

Ik uit een harde lach en rits zijn sporttas dicht.
"Hou op!"
"Hou op!" Praat hij me na en naar zich toe trekt en me zoent.
"Papi je nek..."
"Dat ik een nekbrace heb wilt niet zeggen dat ik niet kan zoenen" Glimlacht hij klein en een tik op mijn bil voel.
"Ik kan niet wachten om dit uit te doen"
"Ik weet het" Hij zucht en gaat weer liggen, Fabio moet nog wachten op zijn laatste check up zodat de laatste papieren ingevuld kunnen worden alvorens hij naar huis mag.

De tas zet ik in de auto en loop terug, wanneer ik de kamer nader hoor ik geschreeuw en lawaai.
"Wat doen jullie?" Roep ik geschrokken, als de gedaante naar me toe draait verstijf ik. De tattoo naast zijn oog is er een die in mijn geheugen gegrift staat, ondanks de blauwe pak, muts en mondkapje weet ik precies wie dit is en schud mijn hoofd.
"No puedo - dit kan niet" Fluister ik tegen mezelf en mijn stem halverwege verlies.
"Net zo mooi als toen!" Sprakeloos staar ik ze aan. Ricardo haalt hem onderuit en de mannen in een gevecht belanden en ik op de rode knop wil drukken maar vastgepakt wordt door Fernando die me met een klap tegen de kast aan gooit en ik blijf liggen. Carlos grijpt hem bij zijn keel vast en hij haast geen adem meer krijgt en duwt hem de kamer uit.
"Ik zou maar afscheid nemen van je liefje, knapperd!" Is wat hij er nog uit brengt en lacht vermaakt en de kippenvel over mijn lichaam voel.

De kracht lijkt uit mijn lichaam te zijn geslagen, Rico helpt me overeind en snelt de kamer uit. Ik kijk op naar Fabio die er pijnlijk bij ligt en kruip naar hem toe. Hij probeert het infuus eruit te halen maar ook zijn kracht lijkt ineens nergens te bekennen. De infuus trek ik er in een keer uit en laat mijn hoofd op het bed rusten.

"Waarom moet het infuus eruit? Wat was dat? Wat deed hij hier? Ben je oke?" Hij knikt en kijkt me lang aan en gaat over mijn wang heen.
"Ben jij oke mami?" Negeert hij mijn vragen.
"Ja het gaat wel, ik ben heel erg sprakeloos..."
"Farah..."
"Wat is er?" Vraag ik hem als hij nog niks gezegd heeft en hem afwachtend aan kijk. Hij heeft een bepaalde blik die ik niet kan lezen, een blik die ik niet eerder gezien heb.

"Farah, escucha me biën - luister goed naar me..." Zegt hij serieus na een stilte.
"Ik kan elk moment doodgaan..."
"Que - wat? Hoe kom je daar ope-"
"Mami luister!" Hij pakt mijn gezicht vast en kijkt me doordringend aan.

"Hij heeft me iets gegeven, in het infuus, dat waarschijnlijk al werkt. Daarom probeerde ik het infuus eruit te trekken..." Verward en sprakeloos kijk ik hem aan, heftig schudt ik mijn hoofd.
"Ik weet niet hoelang ik nog heb maar ik wi-" De deur gaat met een harde klap open en geschrokken draai ik me om. Ricardo zijn gezicht staat letterlijk op onweer en met van alles in zijn armen loopt hij naar binnen en gooit alles op de tafel naast het bed. Kleine flesjes, naalden, infuuszakken en nog wat pilletjes.
"Wat ga je doen?" Vraag ik angstig.
"Antibiotica geven in de hoop dat het helpt" Ik slik heftig en laat Ricardo zijn gang gaan. Het nieuwe infuus dat hij heeft meegenomen hangt hij op, zet de naald van het infuus in zijn hand om vervolgens drie potjes van de antibiotica erin te spuiten.
"Hoe weet je wa-"
"Ik weet wat ik doe Farah" Zegt hij boos en besluit om mijn mond dicht te houden. Laat staan de vraag hoe hij aan alles komt, uit zijn zak haalt hij een kleine flesje van een stuk kapotte glas en laat dit aan Fabio zien.
"Je weet wat dit betekent hmm?"
"Si yo se - ja dat weet ik" Zegt Fabio verslagen. Ik snap er niks van maar stel geen vragen. Uit het niets begint Fabio bloed te hoesten, mijn ogen maken zich groot van de schrik en Ricardo een bakje voor hem houdt en hij het bloed erin spuugt, hij maakt zijn mond schoon en ik pak een fles water voor hem. Mijn hart is gevuld met angst, ik ben onrustig en er gaat van alles door mijn hoofd heen.

"Ik ga een paar dingen regelen, ik laat jullie even alleen" Fabio pakt Ricardo vast en ze elkaar lang aankijken, alleen hun weten wat die blik betekent. En die ene blik beangstigt me.
"Maak je geen zorgen" Zegt Ricardo die de deur uitloopt. Fabio gebaard dat ik moet komen zitten, mijn tranen veegt hij teder weg waarvan ik niet wist dat ze er waren.
"Ik kan mij geen leven zonder jou voorstellen Fabio, dat kan gewoon niet! Dit kan niet! Ik snap het niet..."
"Dat weet ik schat. Dit wil ik ook niet. Het laatste wat ik wil is jou achterlaten, maar nu heb je het bed voor je alleen, alle plek die je altijd inneemt" Lacht hij.
"Hoe kan je nog grapjes maken in zo een situatie Fabio!" Ik geef hem een klap tegen zijn schouder aan en hij grinnikt, dat is Fabio zijn persoonlijkheid hij probeert altijd iets in het positieve te zetten.
"Ik wil het bed niet voor mij alleen, ik wil het bed met jou delen, tegen jou aan slapen. Hoe ga ik slapen als jij er niet bent papi?"
"Denk dan maar gewoon aan mij. Mami, ik heb je altijd al gezegd hoeveel ik van je hou met hart en ziel. Letterlijk met hart en ziel, na de dood ben ik er fysiek niet pero mi alma si - maar mijn ziel wel. Weet dat ik altijd van je zal houden con mi alma - met mijn ziel" Die woorden dringen door tot aan het diepste van mijn hart, een gevoel die ik niet kan beschrijven. Ik klamp me aan hem vast en rust mijn hoofd op zijn borstkas, zijn vingers glijden over mijn haren heen.