Survive For Love

Hoofdstuk 6

Het begint steeds drukker te worden en automatisch tik ik met mijn vingers tegen de armleuning van het bankje waar we op zitten.
"Je wordt onrustig hmm?" Fabio was zo bezig met van alles op zijn macbook dat ik verrast ben dat hij opmerkt dat ik onrustig wordt.
"Hoe weet je dat?"
"Jouw gedrag, je tikt met je vingers. Ik heb van Redouan en Yassin geleerd dat als je dat doet of met je been op en neer gaat, je je niet comfortabel voel of onrustig wordt..."
"Wat hebben ze nog meer over mij gezegd?"
"Dat je niet de makkelijkste bent en koppig bent" Hoor ik hem zacht lachen waardoor ik ook moet lachen.
"Je hebt een mooi lach, lach meer" Ik weet me geen houding te geven en wend me van hem af.
"Dankje, wat hebben ze nog meer gezegd?"
"Niks om je zorgen over te maken, dat was het. Wil je een rondje lopen om te kijken of je rustig wordt of wil je wachten tot we boarden?"
"Ik wacht wel..." Ik draai me om en focus me op de vliegtuigen buiten om mezelf af te leiden. Na een twintig minuten wordt er omgeroepen dat we het vliegtuig in kunnen en ons paspoort gereed moeten houden.

Meteen sta ik op en wacht op Fabio die zijn macbook dichtklapt en in zijn rugzak doet en gaan in de rij staan. Mijn paspoort en ticket worden gecontroleerd en de vrouw glimlacht.
"Fijne reis!" We lopen de tunnel in en komen in het midden stil te staan door de rij voor ons. Als we doorlopen wordt ons stoelnummer gevraagd en lopen door het gangpad er naartoe.
"Je hebt een stoel in het midden maar je mag ook aan het raam zitten als je dat fijner vindt" Zegt Fabio als we bij de juiste stoelnummer staan, ik ga op de stoel aan het raam zitten en Fabio zet zijn rugzak in de bagagebak boven ons.
"Wil je je tas kwijt of bij je houden?" Mijn rugzak en de tas van Victoria Secret geef ik aan hem die hij ook in de bagagebak zet, dicht doet en naast me komt zitten. Mijn neus wordt geprikkeld met zijn zachte maar toch mannelijke geur.

Na lang wachten stijgen we op en mijn ogen doe ik meteen dicht, het is echt nu, ik ga nu echt naar Colombia. Ik staar door het raampje naar de wolken wat me spontaan een glimlach geeft.
"Wauw!" Dit had ik nooit eerder gezien, niet van zo een hoogte.
"Maak er een foto van, heb je een herinnering" Onderbreekt Fabio mijn gedachte en ik naar hem omdraai.
"Foto van de wolken?"
"Si porque no - ja, waarom niet?" Voor ik wil vragen wat hij zegt staat hij op en pakt mijn tas waar ik mijn telefoon en oordoppen uithaal en hij de tas weer terug zet, de foto is inderdaad mooi.
Mijn hoofd leun ik tegen het hoofdstelsel aan en langzaam maar zeker gaan mijn ogen dicht.

"Farah..."
"Hmm..."
"We zijn geland..." Fluistert Fabio en ik langzaam mijn ogen open maak, ik besef dat ik tegen zijn arm in slaap ben gevallen en wrijf in mijn ogen.
"Sorry..."
"Geeft niet, kom"
"Zijn we in Colombia?"
"Nee Frankrijk" We moeten in Frankrijk overstappen om door te  vliegen naar Colombia
"Pff Franrijk..." Fluister ik tegen mezelf.
"Je komt hier vandaan he?"
"Je paspoort..." Vervolgt hij, hij had mijn paspoort gezien en als nationaliteit staat er Franse. Ik ben hier geboren en opgegroeid en op latere leeftijd ben ik naar Nederland verhuisd.
"Ja..."

De Franse taal dringt meteen mijn oren in en roept heel veel herinneringen op, ondanks ik de taal nu niet spreek omdat niemand in mijn omgeving Frans praat heb ik het nooit verleert. Het blijft mijn moedertaal.
"Zullen we ergens eten, we hebben iets langer als twee uur overstap tijd..."
"Ja, ik heb wel honger..." Na een eettent gevonden te hebben gaan we in de rij staan om eten te bestellen. Ik bestel friet met saus en een kipburger en Fabio bestelt een broodje gezond, koffie en water. Als we onze bestelling hebben gaan we zitten.

Ik neem een paar frietjes in mijn mond en in alle rust eten we ons eten op.
De uren lijken zo langzaam te gaan maar eindelijk kunnen we het volgende vliegtuig in. Ik heb gemerkt dat ik opstijgen en landen vreselijk vindt, het maakt me zelfs voor even misselijk en dan is het weer goed. En mijn oren gaan er dicht van zitten. Volgens Fabio heeft het te maken met de luchtdruk.
Na een paar uur vliegen kijk ik uit het raampje en zie dat het inmiddels donker is.
De capuchon van mijn hoodie zet ik op en trek de touwtjes een beetje strak, mijn ogen worden zwaar en al snel val ik in slaap.
"Farah?" Ik voel iets mijn wangen strelen, mijn ogen maak ik even open en sluit ze weer wanneer Fabio zijn hand terug trekt. Nu realiseer ik me dat hij me wang streelde met zijn vingertoppen, verward maak ik weer mijn ogen open.

"Wat? Zijn we geland?" Vraag ik slaperig en lichtjes geïrriteerd.
"Nee, nog een paar uur. Wil je eten?"
"Nee ik hoef niks..." Mijn ogen maak ik weer dicht en ga nog meer onderuitgezakt liggen.
"Ik heb hoofdpijn" Mompel ik zacht.
"Komt waarschijnlijk omdat je al een aantal uur niks gesmoked hebt, eet iets en neem een paracetamol"
"Het eten is niet lekker..." Met nog steeds mijn ogen dicht reik ik mijn hand naar hem uit.
"Paracetamol..."
"Je moet wel eerst iets eten Farah. Lust je een tosti?"
"Pff oke" Hij bestelt een tosti die ik opeet en dan de paracetamol met water in neem.
"Hoe lang nog?"
"Nog zes uur te gaan"
"Pff..."