Survive For Love

Hoofdstuk 50

De deur wordt open gemaakt door Amber, de vriendin van Redouan. Ik ken haar niet, alleen van foto's en gesprekken met Redouan. Half slapend kijkt ze me aan en wilt de deur dicht doen.
"Is Redouan thuis?" Ze kijkt me van top tot teen aan.
"Hij slaapt en voor de duidelijkheid kom niet bij mijn vriend aan de deur"
"Ik be-" De deur wordt voor mijn neus dicht gegooid en laat mezelf huilend tegen de deur aan zakken. Hier ben ik dus niet welkom, na een halfuur bij de tramhalte gezeten te hebben komt een van de eerste tram.

Met mijn koffer sjouw ik de ijzeren trap op, de deur krijg ik open en toets de code in om de alarm af te halen. Yassin zijn kantoor loop ik in en zet het licht aan, in de lades zoek ik wanhopig naar een joint en aansteker en na even zoeken vind ik er een. De raam zet ik open en neem een flinke hijs, na een paar hijsen druk ik de joint uit en ga op de bank liggen.

"Faartje?" Ik wordt zachtjes in elkaar geschud en maak ik mijn ogen open waarna ik naar mijn hoofd grijp. Zodra ik Redouan en Yassin zie vlieg ik ze om de hals.
"Wat is er? Waarom huil je?" Ik wil van alles zeggen maar er komt niks uit mijn mond.
Wanneer ik rustiger ben leg ik alles uit.
"Dus Fabio weet niet dat je hier bent?" Ik schud mijn hoofd.
"Geen wonder dat hij al zo vaak gebeld heeft."
"Wil je het echt weg laten halen Faartje?"
"Ja..."
"Ik moet Fabio gelijk geven, je denkt niet rationeel na. Denk ook aan Fabio, het betekent niet dat het kind hetzelfde als jij moet mee maken. En met Fabio gebeurd dat sowieso niet"
"Hoe weet je dat nou? Dat ik het al niet wil zegt al genoeg. Ik ben gewoon bang dat ik precies als haar wordt en dat ik dit al denk zegt al dat ik als haar ben" Doel ik op mijn moeder.

"Ik wil en kan geen moeder worden. Ik weet niet hoe!" Zeg ik in paniek.
"Niemand weet hoe, je leert gaandeweg."
"Ik kan niet met kinderen overweg, niet eens met jouw kinderen Yassin!"
"Faartje, weet je wat er anders is..."
"Je bent niet alleen, je hebt Fabio. De vader van je kind, zijn familie. Ons..."
"En wat als ik het hou en ik er niet voor kan zorgen?"
"Zoals ik zeg, je hebt Fabio en ons"
"Maak geen beslissing zonder erover na te denken en al helemaal niet zonder Fabio. Ga terug naar Colombia praat met hem"
"Ik weet niet of hij me nog wilt zien"
"Hij is dood ongerust, bel hem. Vertel hem dat je hier bent en je terug komt"

Na een paar dagen in Nederland ben ik terug in Colombia. In Nederland heb ik nog een zwangerschapstest gedaan en ook die gaf aan dat ik positief ben, ik moet er toch maar aan gaan geloven. In mijn hoofd heerst er nog steeds chaos en paniek.

"Ik kan het niet" Ik spring van de stoel af en loop vervolgens weg, de kippenvel voel ik nog steeds over mijn hele lichaam. Voor de abortuspil was ik al overtijd, de procedure hoe een abortus in gang wordt gezet is cruel.

Ik hou een taxi aan en wordt naar huis gebracht. De honden rennen op me af en draaien blij rondjes, ik glimlach klein en aai ze over hun kop.
De auto van Fabio staat er niet maar wel die van zijn oma, zenuwachtig loop ik naar binnen.
Wanneer ze mijn aanwezigheid opmerkt begroet ze me uitbundig, alsof er niks aan de hand is.

"Ik ben zo weg, ik kwam alleen wat fruit en groente brengen"
"Waar is Fabio?"
"Die moest op de bouwplaats een paar noodzakelijke dingen regelen. Hij zal zo wel thuis zijn, gaat alles goed?" Ze strijkt over mijn haren heen en ik knik naar haar.
"Wil je dat ik hem bel om te laten weten dat je thuis bent?" Alweer knik ik. Ik ga aan het keukeneiland zitten, ze schenkt me een glas met sap en bedank haar.
"Ik weet niet wat er aan de hand is mijn kind en dat is ook niet aan mij. Maar het zal wel goed komen, praat met elkaar. Fabio is ongerust over je maar hij houdt van je Farah" Ze pakt mijn handen vast en knijpt er bemoedigend in, haar pretoogjes en vertrouwde lach geeft me ergens hoop. Hoop op wat weet ik alleen niet.

"Heb je honger? Wil je dat ik iets te eten voor je maak?"
"Nee dankjewel..."
"Oke dan ga ik" Ze geeft me een warme knuffel.
"Niet vergeten dat jullie van elkaar houden, liefde is niet makkelijk maar zo is het leven. Praat met elkaar, jullie komen er wel uit, jullie liefde overwint het wel." Zegt ze nog een keer en dan vertrekt. Ik neem een lange douche en ga dan in bed liggen.

"Doe dit nooit meer! Je wilt niet weten hoe dood ongerust ik was!"
"Het spijt me, het spijt me. Ik wist niet wat ik moest doen, ik raakte in paniek. Maar begrijp mij..."
"En ja ik ben egoïstisch geweest om niet aan jou te denken, maar er heerste chaos en paniek in mijn hoofd ook al is dat geen excuus maar ik kon niet meer nadenken" Ratel ik van alles aan een stuk door en diep adem haal, hij knikt.
"Ik begrijp je Farah, maar begrijp je mij ook?"
"Ja, ik begrijp jou ook." Ik zucht diep.
"Ik verdien jou niet Fabio, kijk hoeveel pijn en verdriet ik jou doe. Ik heb jou teleurgesteld en ben egoïstisch geweest. Ik heb geen een keer aan jou gedacht, hoe jij er bij zou voelen..." Fabio knikt alweer.

"Pero amor es todo - maar liefde is alles..." Kort kijk ik naar hem op.
"Hou je nog van mij dan?" Hij pakt mijn hand vast.
"Tuurlijk hou ik van je Farah"
"Ook na deze actie, de pijn, de teleurstelling?"
"Claro - natuurlijk" Verbaasd kijk ik hem aan en laat de tranen de vrije loop. Zachtjes drukt hij een kus op mijn lippen.
"Dat verdien ik niet eens" Zeg ik schor.
"Dat bepaal ik en je verdiend het ongeacht nog steeds"
"Ai papi..." Ik veeg mijn tranen weg, deze man is er een uit duizenden.

"Farah?"
"Ja?"
"Heb je het weg laten halen?"
"Nee, ik kon het niet. Ik kon het jou niet aan doen"
"Dus je was het wel van plan maar bent van gedachte veranderd?"
"Ik weet het niet, ik weet het niet. Ik ben zo bang Fabio. Wat als ik geen goede moeder kan zijn?" Huil ik.
"Ik ben er, ik ben er voor je. Voor het kind. Farah luister goed naar me. Een kind is zegen, de grootste wat je maar kunt hebben. Er zijn genoeg die graag een kind willen en het niet kunnen krijgen of het wordt van ze afgenomen. Maar er zijn ook genoeg die het kunnen krijgen en het weg laten halen..." Voor even zet hij me aan het denken.

"Een zegen? Como - hoe?"
"Een kind is een godsgeschenk, het is een groot cadeau. Laat me je iets zeggen, je dacht dat je geen kinderen kon krijgen en nu ben je zwanger dat zegt al genoeg" Ik ga over zijn baard heen.
"Ik weet dat jij een goede vader zal zijn, je bent dol op kinderen en kinderen op jou. Maar ik kan niet zeggen dat dat voor mij geldt. Ik heb nooit kinderen gewild" Zucht ik.
"Je bent bang, bang omdat jij als kind van alles hebt meegemaakt en zeker omdat je moeder er niet voor jou was. Pero estoy aqui - maar ik ben hier. Voor jou, voor het kind."
"Beloof je dat? Beloof je dat als het me niet lukt dat je me helpt?"
"Ik beloof het, te lo juro con dios - ik zweer het op god" De zoute tranen maken opnieuw een weg over mijn wangen.
"We houden toch van elkaar Farah? Het kind komt voort uit alle liefde ongeacht onze ups en downs, dit kind komt voort uit zóveel liefde..."
"Je hebt gelijk!" Snik ik en hem strak vastpakbang om hem kwijt te raken.