Survive For Love

Hoofdstuk 34

"Mami! Schiet op!" Roept Fabio geïrriteerd en ga als een wervelwind door de slaapkamer en kijk of ik alles heb en grijp naar mijn rugzak en versnel mijn stappen naar buiten. Ik groet zijn broer Ricardo en ga snel in de auto zitten en kom op adem.
Fabio is de laatste dagen geïrriteerd en snel op zijn teentjes getrapt maar dat neem ik hem niet kwalijk. Hij heeft daar alle recht op na wat ik over hem dacht en de situatie wat betreft Carlos. Dit is een andere kant van Fabio die ik nu pas leer kennen, zoals hij altijd zegt niet alles is rozengeur en maneschijn.

Nog steeds weet ik niet wat me te wachten staat, enkel dat ik mijn koffer in moest pakken.
We komen bij de luchthaven en vervreemd kijk ik naar buiten.
"Waar gaan we heen?" De paniek in mijn hoofd probeer ik zo ver mogelijk weg te stoppen, de koffers worden uit de auto gehaald en loop achter beide mannen die geen antwoord geven. Ik weet nu niet zo goed wat ik van Fabio kan verwachten aangezien hij niks zegt en ik niet weet wat ik hier doe.
Als hij zijn broer gedag zegt en ik dat ook doe loopt hij stug door, ik besluit zwijgend hem achterna naar binnen te lopen. Hij checkt onze koffers in en komt dan terug lopen, de chaos in mijn hoofd komt als een vlaag en kan me niet stil houden. Misschien is hij wel boos, wilt hij niet meer met praten of wilt hij me weg hebben, er gaat van alles door me heen.

Geschrokken kijk ik op naar Fabio die me bij mijn schouders vastpak en uit mijn chaos gedachte haalt.
"Rustig, tranquila..." Zijn pet zet hij iets omhoog en zoekt naar mijn blik, zodra ik hem aankijk houdt hij mijn blik vast.
"Niet in paniek raken mami, ik weet dat mijn humeur niet te genieten is maar ik wil je enkel verrassen." Hoe kan het dat hij elke keer weet wat er is, wat ik voel. Hij trekt me in een knuffel en even blijven we zo staan.
"Verrassen?"
"Uh-huh" Wanneer hij mij los laat drukt hij een kus op mijn lippen en pakt mijn hand vast. Zonder nog iets te zeggen lopen we hand in hand door de luchthaven naar de gate. Er staan een aantal bestemmingen op het digitale bord maar ik weet nog steeds niet waar we heen gaan.

Ondanks hij me gerustgesteld heeft blijf ik met me voet op de grond tikken als ik eenmaal zit. Met mijn hoofd ben ik er niet bij, ik weet niet wat het is maar ik voel me zo klein en onzeker deze dagen. Fabio haalt me uit mijn gedachte, we staan op en lopen door, hij laat de boarding pass zien en lopen de tunnel door het vliegtuig in naar de juiste stoelen.
"Farah?"
"Hmm" Ik kijk hem kort aan.
"Gaat het wel?"
"Ja, prima..." Lieg ik, mijn ogen doe ik dicht en leun tegen de hoofdleuning aan.

"Goedemorgen, mijn naam is Marisol. Welkom aan boord bij Avianca, de verwachte vluchtduur naar Amerika, Miami bedraagt twee uur en vijftig minuten. Ik wens u een fijne vlucht"
"Miami?!" Vraag ik verbaasd zodra ik enkel Miami hoor.
"Si, we gaan naar Miami!" Lacht Fabio breed.
"Wat?! Miami!" Ik ben totaal verrast.
"We gaan een weekje weg..."
"Dat meen je niet!" Mijn humeur van zo net is helemaal omgeslagen en kan niet wachten op deze reis. Ik heb nooit gedacht Nederland te verlaten, laat staan dat ik in Colombia ben terechtgekomen wat ik niet zou denken. En nu, ga ik opeens naar Miami.

"Fabio?"
"Hmm" Ik kijk hem aan maar hij geeft geen kick, ik zucht kort. Zijn hoofd leunt hij tegen de hoofdstelsel aan, zijn pet heeft hij laag op en ik weet zeker dat zijn ogen dicht zijn.
"Que - wat?" Vraagt hij als ik nog niks gezegd heb.
"Uhm, ik weet dat ik je gekwets heb. Dat was niet mijn bedoe-"
"Hier hebben we het al over gehad Farah, het is al goed" Bromt hij en nog geen kick geeft, de gehele situatie is voor mij ongemakkelijk. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan, ik kan niet tegen confrontaties en ruzies. Al heb ik jaren in die situatie geleefd, heel mijn leven maar dat neemt niet weg dat ik het nog steeds haat en ik er nog steeds niet mee om kan gaan.

"Oke dan niet!" Zeg ik gefrustreerd en naar buiten staar.
"Als je heel de vakantie met zo een humeur gaat lopen hadden we net zo goed thuis kunnen blijven..." Mompel ik zacht.
"Wat zei je?"
"Niks!" Ik hoor hem zuchten, mijn mood is weer compleet omgeslagen en het liefst wil ik janken.
"Ik had dit geregeld voor-"
"Voor ik dacht dat die coke van jouw was? Ik heb toch meerdere keren mijn excuses aangeboden! Hoe moest ik weten dat het van Carlos was als ik niet eens wist dat hij gebruikte hmm? En ja ik weet dat ik je gekwetst heb en je teleurgesteld bent dat ik het ook maar dacht maar je kunt me dat ook niet kwalijk blijven nemen. Ik heb niet gedacht dat je het daadwerkelijk gebruikt hebt, alleen maar gedacht dat het van jou was. Als je niet eens wou gaan dan had je heel de vakantie maar moeten cancelen, je bent kennelijk boos en praat nauwelijks tegen mij wat heeft het dan voor zin om naar Miami te gaan?!" Ik brand helemaal los en Fabio laat me uit razen.

"Bueno - goed, als je dat wilt dan nemen we wel de eerste vlucht weer terug naar Colombia" Zegt hij koeltjes, iets te koel voor mijn idee.
"Prima!" Ik luister niet meer naar wat hij te zeggen heeft en draai me om en sluit mijn ogen.
De daling wordt in gang gezet en Fabio maakt me wakker, als we geland zijn lopen we in stilte het vliegtuig uit. Na de controle en onze bagage te hebben loop ik zwijgend achter Fabio aan die naar de exit hal loopt.
In de taxi tot in het hotel wordt er geen woord met elkaar gewisseld.

Ik kijk mijn ogen uit wanneer Fabio de deur open maakt van het hotelkamer, het is mega groot en elke ruimte ga ik af. Ik kan hier alleen maar van dromen, alles is prachtig tot aan de details toe.
Ik plof neer op het bed en ga languit op mijn rug liggen en laat mijn voeten hangen.
"Je hebt gelijk..." Verbreekt Fabio de stilte, bewust hou ik mijn mond voor ik weer te keer ga en in verdediging schiet.
"Ik kan niet eeuwig boos op je blijven, je had het niet kunnen weten. Sorry mamita, laten we gewoon van deze vakantie genieten"
"Oke" Zucht ik luid, Fabio trekt me omhoog en voor de zoveelste keer vandaag zoekt hij mijn blik op.
"Je hebt je muur opgetrokken..." Mijn schouders haal ik op.
"Ik kan er niks aan doen, het gaat vanzelf. Ik hou niet van ruzies en confrontaties" Zeg ik verveeld en op sta en het balkon op loop en naar het strand staar.

Ik kan natuurlijk niet verwachten dat er nooit ruzies, confrontaties, discussies of onenigheden zullen zijn. Dat is heel dom dat ik dat denk, maar heel mijn leven zat er vol mee en na al die jaren rust te hebben wil ik er niks meer van weten. Het is mentaal vermoeiend en uitputtend, ik voel me dan opeens héél klein en onzeker. De Farah van vroeger, de Farah die zoveel heeft moeten slikken en een muur optrok om voor zichzelf op te komen. De Farah die letterlijk om alles moest schreeuwen als kind om gehoord te worden. Dan voel ik me de kleine Farah die alleen maar rebels was en grote mond had, een gevoel die ik haat te voelen. Een gevoel die me aan mijn jeugd en slechte relatie laat denken. Zodra er maar zoiets moet gebeuren dan trek ik mijn muur op net als vanouds. Iets wat ik niet wil maar het gaat vanzelf, dan werk ik op automatische piloot. En om al deze redenen haat ik het, haat ik confrontaties en ruzies.

Het heeft me een andere kant van Fabio laten zien die ik nog niet ken, hij had gelijk toen hij zei dat hij temperamentvol is. Ik kan niet verwachten dat deze relatie over rozen gaat en dat vind ik toch het moeilijkste, om me er bij neer te leggen. Maar ik kan er ook niet van weglopen.

De dagen in Miami vliegen voorbij. In de afgelopen dagen heeft Fabio mijn muur weten te doorbreken.
Miami is prachtig, ik heb letterlijk mijn ogen uitgekeken. Maar ze zeggen aan alles komt een eind, aldus deze vakantie ook. We lopen langs de pier en de lucht verkleurt zich waarna de zon onder gaat, mijn krullen wapperen alle kanten op door de wind. Ik hou niet van los haar maar Fabio vond dat ik dat voor de verandering een keer moest doen. De reden dat ik er niet van hou is omdat het zoveel haar is en ik heb altijd het idee gehad dat mijn haar de aandacht van mannen trok wat ik na de rot periode absoluut niet wou waardoor ik me anders ben gaan kleden zoals in oversized kleding en mijn haren altijd in een knot te hebben en zo nu en dan in vlecht. Maar echt los, dat is jaren geleden. Ik kan het me niet eens herinneren.

"Wil je nog iets hebben?" Vraagt hij terwijl hij stug doorloopt met mij op zijn rug.
"Wafels!"
"Bueno - goed" We halen bij een kraampje warme wafels met slagroom, karamelstroop en aardbei. Ondanks Fabio een enorme zoetekauw is merk ik daar niet vaak iets van, hij eet zoetigheid met mate.
"Wil je echt niet?" De vork met een stukje wafel en aarbei hou ik voor zijn mond, hij schudt zijn hoofd.
"De toetje van daarstraks was meer dan genoeg voor me" Ik laat me dat geen tweede keer zeggen en neem de vork in mijn mond.

In het hotel aangekomen controleren we nog alles, we vertrekken over enkele uren naar de airport en in die uren verdoen we onze tijd met een spelletje en diepe conversaties, de slaap is ver te zoeken.
"Listo? - klaar?"
"Ja!" Mijn rugzak zet ik op mijn rug en verlaten het hotelkamer, Fabio checkt uit en met een taksi worden we naar de airport gebracht.