Survive For Love

Hoofdstuk 42

Na Fabio zijn werktrip in Panama zijn we naar de Dominicaanse republiek gegaan. De belangrijkste meetings en projecten zijn afgesloten.
Vanavond hebben we een date night, Fabio vindt het belangrijk dat ondanks hoe druk hij ook is met werk dat we minimaal twee keer in de week iets voor onszelf moeten doen en dat hij tijd voor me vrij maakt.

Mijn haren borstel ik in een knot en hijs mezelf in een gekleurde jurk en kijk in de grote spiegel die tegen het muur aan hangt. Zoiets heb ik in geen jaren meer aan gehad en dat ik mezelf nu zo zie maakt me een beetje oncomfortabel, ik ben het niet gewend. Maar ik kan niet eeuwig op date gaan met een oversized shirt en jogger of legging, dat is mijn mening. Fabio daarentegen vindt het niet erg maar hij verdient het dat ik me een beetje optut.

Ik smeer wat lippenbalsem en zet een beetje mascara op mijn wimpers en spuit parfum op. Na nog een aantal keren in de spiegel gekeken en gedraaid te hebben keur ik mezelf uiteindelijk goed, de zenuwen gieren door mijn lijf en de vlinders in mijn buik gaan helemaal los. Alsof dit voor het eerst is dat ik ga daten wat niet zo is maar dat ik me nu anders gekleed heb is toch raar. Enkele dagen geleden had ik in een winkelcentrum wat nieuwe kleding en lingerie gehaald wat nu van pas komt.

De deur van de hotelkamer hoor ik open gaan en draai me van de schrik abrupt om.
"Wow!" Verbluft kijkt hij me aan en loopt op me af, zijn glimlach reikt van oor tot oor.
"Que hermosa, que linda, que bonita - wat ben je mooi en prachtig!" Op elke manier benadrukt hij hoe mooi hij me vindt, mijn wangen voel ik al gloeien. Fabio pakt mijn hand vast en draait me in het rond, Fabio vertelt me altijd keer op keer hoe prachtig en mooi hij me vindt en toch elke keer moet ik er van blozen. Lachend streelt hij over mijn wang heen.

"Ga je verlegen doen?" Mijn schouders haal ik op, hij omhelst me straks.
"Nergens voor nodig hoor schat"
"Weet ik, het gaat vanzelf ik kan er niks aan doen" Giechel ik, zachtjes knijpt hij in mijn billen.
"Zullen we maar gaan want anders heb ik andere plannen en dan zal dat jurkje het niet overleven ben ik bang" Zegt hij nonchalant en me een ondeugende knipoog geeft. Ik lach verlegen en geef hem een por tegen zijn borstkas, hoe knap en adembenemend hij ook is geef ik dit keer niet toe om te bezwijken.

"We kunnen beter gaan" Mijn voeten schuif ik in de sandalen met hak en pak hem bij zijn hand vast. Ik trek hem mee de hotelkamer uit en voel zijn ogen op me branden.
"Niet zo staren!" We lopen naar de liften en druk op de knop.
"Ik kan niet anders mami chula" Hij drukt snel een kus op mijn mond.

In het restaurant bestellen we van alles te eten en praten aan één stuk door. Mijn kaken en buik doen pijn van het lachen, Fabio is in een grappige bui. We rekenen af en lopen het restaurant uit en lopen door de stad heen die nog bruist van leven en energie. De lichtjes verlichten de straten.
"Ik denk dat jij nog wel ijs wilt" Zegt hij lachend als we al een tijdje lang lopen.
"Of taart of een andere toetje"
"Hmmm iets met karamel"
"Estoy tu caramelo - ik ben jouw karamel" Lacht hij hard.
"Jouw toetje" Hij geeft me een klap op mijn kont en verbaasd kijk ik hem met grote ogen aan.
"Que - wat?" Vraagt hij alsof hij niks gedaan heeft.
"Niet in het openbaar" Zeg ik nog steeds verbaasd.
"Niemand kijkt hoor"
Gauw loop ik door en negeer de pijn in mijn voeten van de hakken.

Even sta ik stil en draai me om naar Fabio.
"Ik ben niet boos hoor maar in het openbaar vi-"
"Weet ik, je hoeft me niks uit te leggen mami" Mijn hand strek ik naar hem uit die hij vastpak.
"Oke kom!" Roep ik en hem mee trek en we verder lopen, een brede glimlach siert zijn gelaat.
"Doe je hakken uit..." Zegt hij als we al even lopen en mijn hand los laat.
"Waarom?"
"Omdat het straatje alsmaar steiler wordt, dat gaan jouw voeten niet leuk vinden" Lacht hij, hij bukt voor me neer en maakt het bandje van mijn hakken los en trekt mijn hakken uit. Hij geeft me mijn hakken en bukt dan voor me neer. Mijn jurkje hijs ik wat omhoog en spring dan op zijn rug.