Survive For Love

Hoofdstuk 13

Fabio heeft een kopje thee voor me gemaakt, verward ga ik zitten en neem het kopje van hem aan. Met een laken dekt hij me toe.
"Weet je wat er gebeurd is Farah?"
"Nee..." Komt er zacht uit.
"Er vond een schietpartij plaats, de kogel heeft je net niet geraakt maar is langs je heen gegaan. Je kreeg een paniekaanval en vervolgens ben je in shock geraakt..."
"Schietpartij? Kogel?" Dat verklaart een heleboel, het geschreeuw, de geluiden en mijn arm. Fabio knikt en kijkt me lang aan.
"Weet je zeker dat je nergens anders pijn hebt Farah?"
"Ja..."
"Oke, gracias a dios - dankzij god. Ik was even bang dat het anders zou aflopen, maar gelukkig ben je verder ongedeerd" Hij klinkt opgelucht, als ik mijn kopje thee leeg gedronken heb loop ik naar binnen, Fabio slaat het laken van het bed weg en wacht tot ik in bed ga liggen. Vervolgens dekt hij me tot de helft toe.
"Probeer wat te slapen" Hij draait zich om en ik ga liggen maar ga al gauw weer zitten.

"Wil je blijven?" Zeg ik angstig.
"Je wilt dat ik blijf?"
"Ja alsjeblieft..."
"Goed, ga maar slapen. Ik ben hier" Alweer ga ik liggen en zoek de juiste houding, Fabio drukt het licht uit en laat het nachtlampje aan staan. Het schuifdeur van de balkon hoor ik open en dan weer dicht gaan. Niet veel later hoor ik hem binnenkomen, met een half dichtgeknepen oog kijk ik wat hij doet. Zijn pet doet hij af en trekt zijn schoenen uit en gaat op de bank liggen, hij is veel te groot om op die kleine bank te slapen.
Uiteindelijk val ik in slaap, na een uur of drie schrik ik wakker uit mijn slaap, snakkend naar adem ga ik rechtop zitten. Mijn borstkast gaat flink op en neer en ben doordrenkt in het zweet. Al snel staat Fabio naast het bed en geeft me een glas water die ik in een paar teugen leeg drink.

"Het was een droom, je bent oke. Je bent veilig hier..." Stelt hij me gerust. Zuchtend gooi ik de laken van me af en en grijp naar een joint uit mijn rugzak en loop het balkon op, Fabio neemt naast me plaats.
"Ben je niet geschrokken?" Beide in eigen gedachten verzonken, verbreek ik de lange stilte.
"Tuurlijk wel"
"Jij was niet eens paniek, jij was gewoon rustig..."
"Geloof me, er ging van alles in mijn hoofd rond. Ik was geschrokken om het feit dat je geraakt was, in de hoop dat er geen ernstige gevolgen zouden zijn"
"Oh, dat wist ik niet..." Fabio knikt.

"Farah dit is waarschijnlijk niet het juiste moment, wanneer wel weet ik niet maar na wat er vanavond gebeurd is weet ik het zeker..." Fabio is even stil en schraapt zijn keel.
"Ik vind je leuk en heb gevoelens voor je Farah. Ik krijg je niet uit mijn hoofd..." Ik verslik me in de rook van de joint en hoest het uit, Fabio klopt zachtjes op mijn rug en als ik uitgehoest ben kijk ik hem met grote ogen aan.
"Wat zeg je?" Krijg ik nog net hoorbaar over mijn lippen.
"Hoe? We kennen elkaar nauwelijks..." Sprakeloos van zijn uitspraak weet ik niet wat ik moet zeggen en ga over mijn slaap heen en druk de joint uit.

"Ik overval je hmm?"
"Dit is niet iets wat ik aan zag komen nee. Maar hoe kan dat Fabio? Ik ka-"
"Hoe het gebeurd is weet ik niet, maar als je het weet. Dan weet je het..."
"Als je wat weet?"
"Als je weet dat je gevoelens voor een ander heb. Je kunt niet ontkennen dat er helemaal niks is Farah..."  Even denk ik na maar de gevoelens die ik heb kan ik niet plaatsen, ik weet niet wat ze zijn en waarom ik ze heb. Nooit eerder heb ik het ervaren.
"Ik weet niet wat ik voel laat staan dat ik kan plaatsen wat het is..." Zucht ik uit.
"Wat is het dat je voelt? Wat denk je dat je voelt? Probeer het me uit te leggen"
"Uhm een gek gevoel in mijn buik, je maakt me aan het lachen en soms zenuwachtig, ik weet het niet..." Fabio uit een lach, een aanstekelijke en vermakelijke lach.
"Weet je wat dat gekke gevoel in je buik is Farah?"
"Nee..."
"Kriebels in je buik oftewel vlinders in je buik" Zijn duim streelt over mijn wang heen.
"Vlinders in mijn buik?" Ik heb er altijd van gehoord en dit is dus blijkbaar hoe het voelt.

"Waarom lach je?" Vraag ik iets wat ongemakkelijk.
"Om jou, je bent schattig als je onwetend bent met je mooie amandelvormige bambi ogen..." Verontwaardigd kijk ik hem aan.
"Mi encanta - dat vind ik leuk"
"Farah, ik wil dat je me een kans geeft. Dat je me toelaat..." Vervolgd hij serieus.
"Ik weet het niet Fabio. Ik heb je niks te geven of te bieden. Je kunt beter gaan..." Abrupt wijs ik hem de deur en hij schudt zijn hoofd.
"Ben je bang van mij?"
"Nee ik weet gew-" Hij doet zijn pet af en pakt mijn handen vast.
"Kijk me aan"
"Kijk me aan Farah..." Zegt hij nog eens als ik hem nog steeds niet aan kijk, na even kijk ik hem aan en voel een siddering door mijn gehele lichaam als onze blikken elkaar kruisen. Alvorens was ik zo in shock dat zijn uiterlijk mij niet is bijgebleven en nu zie ik de man naar wie ik zo nieuwsgierig ben geweest in plaats van snel een glimp.
"Ik wil je geen pijn doen, geloof me . Ik weet hoe het is om gepijnigd te worden en dat is niet wat ik voor jou wil confie a mi - vertrouw me. Jou wil ik liefde geven, liefkozen, beminnen, gelukkig maken, er voor je zijn, jouw pijn verzachten en zoveel meer Farah..."
"Liefde? Ik geloof niet in liefde, het bestaat niet. Hoe moet ik je vertrouwen?"
"Waarom zeg je dat, waarom geloof je niet in liefde? Zonder dat je het weet vertrouw je me al, we hebben samen gevlogen, ik heb je de stad laten zien, we zijn samen gaan eten, je bent hier naar toe gevlogen en ik zit hier met jou. Je vertrouwt me al is dat maar een klein beetje. Je weet toch wel dat Colombia een beruchte drugsland is en ik van alles had kunnen doen hmm?" Ik wordt met mijn neus op de feiten gedrukt, hoe voorzichtig ik ook geweest ben en realiseer me dat ik hem misschien wel vertrouw al is dat maar een klein beetje en zucht dan.
"Je hebt gelijk, ik heb er niet zo over nagedacht. Ik geloof niet in liefde omdat ik het niet ken" Kap ik hem af.
"Liefde bestaat maar daarvoor moet je mij toelaten. Ik zal je leren wat liefde is en meer..."
"Hoe? Hoe moet ik jou hetzelfde terug geven als ik het niet ken hmm? Ik ben niet de vrouw voor jou Fabio, ik kan je niks terug geven"
"Je leert gaandeweg, ik weet wel zeker dat je de juiste vrouw bent alleen weet je dat nog niet..." Hij glimlacht breed waardoor ik de kriebels in mijn buik voel, of beter gezegd vlinders in mijn buik.
Het is een geruststellende glimlach.

"Ik wil van je houden zoals je bent, met al je tekortkomingen Farah. Niemand is perfect, ik ook niet maar als we dit beide willen dan slaagt het. Je hoeft me geen antwoord te geven, laten we elkaar gewoon eerst leren kennen. Geen haast, tranquila - rustig. Vanuit daar zien we wel, mocht het niet zo zijn dan heb ik het geprobeerd. Mocht het wel zo zijn dan is dat het lot, ik zal je de tijd en ruimte geven die je wilt en nodig hebt..."