Survive For Love

Hoofdstuk 77

Ik loop door de wandelgangen en sta stil.
"Herrera Rodriguez?" Ik draai me om maar ik zie niemand en loop door als ik een arts zie staan en er een vrouw en jongen opstaan. Zonder na te denken loop ik de afdeling op, de jongen die de behandelkamer in loopt kom ik oog in oog mee en bestudeer hem goed wat mijn gevoel bevestigd. Ik ga zitten in de wachtkamer en hou de behandelkamer in de gaten. Na ongeveer twintig minuten gaat de deur open, een vrouw komt naar buiten en het jongetje volgt met gips om zijn arm. Al die tijd had ik niet opgelet dat ik in de gipskamer zat, ik was zo gefocust.

Ik loop ze achterna en de vrouw geeft hem wat in zijn handen en loopt de toiletten in. De jongen loopt naar een kauwgombal automaat, werpt het geld erin en draait constant met de hendel. Gefrustreerd slaat hij er tegen aan waardoor ik binnen pret heb.
"Ik help je wel" Ik haal een muntje uit mijn rugzak en werp het erin.
"Wat is je naam?" Vraag ik en aan de hendel draai en er twee grote kauwgomballen uitrollen.
"Daniël..."
"Daniël?" Hij knikt en geef hem de kauwgomballen.
"De andere mag jij señora - mevrouw" Ik schud lachend mijn hoofd.
"Ben je alleen?" Vraag ik alsof ik van niks weet.
"Nee met mijn oma, ik moet gaan" Verbreekt hij snel en zich omdraait.
"Wacht!"
"Daniël Herrera Rodriguez toch?" Geschrokken draait hij naar me om.
"Wie ben jij?"
"Farah. Ik ken jouw vader?"
"Farah? Wie ben jij dan? Hoe weet jij wie mijn vader is? Ben jij zijn vrouw?"
"Nee, ik ben getrouwd met jouw oom Fabio..."
"Tio - oom Fabio?!" Vraagt hij verbaasd. Ik werp snel een blik naar de toiletten.
"Dat is hoe ik je vader ken, mira - kijk" Ik pak snel mijn telefoon uit de zak van mijn jogger en laat hem een foto zien waar hij naar staart en de telefoon uit mijn handen haalt.
"Dat is mijn oma en tante." Doelt hij op de moeder van Carlos en Mariana.
"Wie is die baby? Zijn kind?"
"Nee jouw neefje Emiliano"
"Je hebt een baby?" Ik knik kort.

"Escucha - luister goed. Jouw vader heeft het vaak over je en mist je. Ik weet dat hij jou niet mag zien a-"
"Nee, ik mag niet over hem praten. Als mijn oma dit hoort wordt ze boos. je moet weg gaan señora - mevrouw" Hij geeft me mijn telefoon en wilt weglopen.
"Wil je hem niet zien?"
"Ik wil mijn vader zien. Ik heb mijn moeder al niet en nu mijn vader ook niet. Alleen mijn oma en opa..." Mijn hart breekt door zijn blik.
We worden onderbroken door een vrouw die door de gangen zijn naam schreeuwt.
"Waar moet hij heen komen om jou te zien?" Vraag ik gehaast en langzaam naar achter loopt en hij omkijkt.
"Het skatepark met graffiti en ijskar, calle 19- straat 19" Snel loopt hij weg en ik haast me naar buiten en stap de auto in.

"Waar is Carlos?" Vraag ik als ik het huis binnenloop.
"Heb je gerend? Estoy biën gracias - met mij is alles goed dankjewel" Grapt hij en ik hem zoen.
"Nee, sorry. Maar dit is heel belangrijk. Waar is hij?"
"Hij zou naar het restaurant gaan van zijn ouders..."
"Bel hem en zeg dat hij hier naar toe moet komen. Ik leg je zo alles uit!" Ik druk een kus op zijn wang en loop naar de slaapkamer om me op te frissen, terwijl ik Fabio met vragen acher laat.

"Hij komt er zo aan. Dime - vertel" Met Emiliano in zijn armen gaat hij zitten en doet zijn speentje in zijn mond.
"Ik ben Daniël tegengekomen in het ziekenhuis..."
"Dani? Dani hijo de Carlos? - de zoon van Carlos?"
"Si!"
"Que - wat! En serio? - serieus? Maak geen grapjes" Ik knik lachend. Van begin tot eind vertel ik hem alles.
"Wauw dios mio - mijn god. Dus het skatepark?"
"Ja maar niks zeggen. We zeggen gewoon dat we daar ijs gaan halen en dan ziet hij hem vanzelf wel. Hij lijkt zóveel op Carlos, dat zei ik al toen ik de foto's zag maar nu ik hem in het echt gezien heb wow!" Fabio schiet in de lach.
"Dit wil ik echt niet missen"

"Je wilt ijs? Moest ik hier voor helemaal terug komen? Ik kon daar ook ijs halen" Doelt hij op het restaurant waar hij onderweg was.
"Niet aan gedacht" Zeg ik onschuldig. En hij de auto instapt.
"Dit gaat nergens over" Zegt hij tegen Fabio die naar het skatepark rijd en ik mijn lach moet inhouden.
"Wat zit je nou zo chagrijnig te doen?"
"Ik ben niet chagrijnig!" Als we er zijn stap ik uit, Carlos wilt blijven zitten. Als Fabio hem aanspreekt stapt hij met tegenzin uit. Wanneer Emiliano in de wagen zit lopen we richting de ijskar, ik kijk rond of ik Daniël zie en herken hem door zijn gipsarm. Zonder pardon loop ik weg.
"Daniël?" Hij draait zich naar me om en staat op.
"Is mijn vader hier?" Vraagt hij wanhopig.
"Ja!" Roep ik lachend en hij achter me schuilt en naar de stoelen lopen vlak bij de ijskar. Ik hoor Carlos van alles mompelen als we achter hem staan, Fabio moet lachen maar houdt zich in. Ik ga zitten alsof er niks aan de hand is.

Daniël blijft even staan en ik knik kort naar hem, Carlos heeft helemaal niks in de gaten en gaat door zijn telefoon heen. Geschrokken draait hij zich om als een hand zijn ogen bedekken, verbaasd staart hij Daniël aan.
Ik zie hem voor het eerst echt sprakeloos, hij neemt hem in een knuffel. Heel stevig, niet om elk moment los te laten en zie de tranen van gemis en vreugde. Fabio knijpt zachtjes in mijn hand, beide zijn we ontroerd van dit moment.
We besluiten om ze alleen te laten en lopen het park door, Fabio drukt een kus op mijn hoofd.
"Dat moment is alles voor hem Farah. Ik sta er zelf van te kijken, laat staan hoe hij zich voelt. Zie je hoe het leven werkt, het lot. Alles heeft een reden, ik wou niet dat je ging werken maar de koppige jij ging toch y mira - en kijk wat er gebeurd is" Ik lach breed, Ik werk in het zorgcentrum van het ziekenhuis wat ik voorheen deed. Toen ik door de gangen liep om naar de parkeerplaats te gaan kwam ik Daniël tegen.
"Es la vida - dat is het leven..." Na enige tijd lopen we terug en Daniël eet het ijs van Carlos op en lijken diep in gesprek, zijn gezicht glundert van plezier. Als hij ons opmerkt rent hij op Fabio af.
"Tio - oom Fabio!" Fabio knuffelt hem.
"Dani! Je bent zo groot geworden!" Hij knikt lachend en fluistert iets in zijn oor en beide lachen.
"Si yo se - dat weet ik. Mijn vrouw is prachtig!" Daniël lacht verlegen en bedankt me als ze klaar zijn met hun conversatie.

"Mag ik hem optillen?" Fabio knikt.
"Ga zitten, dan zet ik hem op jouw schoot. Je gaat hem niet kunnen optillen met een arm." Hij gaat zitten en Fabio zet Emiliano op zijn schoot.
"Hoe heb je je arm gebroken?"
"Met skaten, ik was op die hoge skatebaan gegaan" Wijst hij naar een van de hoogste skatebaan.

"Farah, ik kan je niet genoeg bedanken. Gracias di profundo de mi corazon - bedankt uit de grond van mijn hart"
"Het is niks, ik was er toevallig"
"Es todo - het betekent alles voor me" Ik heb Carlos vaak zien lachen maar deze lach is er een die ik nog niet ken, een lach die me goed doet, een hele oprechte lach vol blijdschap.