AFİRA Basıldı

BÖLÜM 9 ~R~

🌷~~Kadın her şeyi affeder fakat asla unutmaz. ~~🌷

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Sabah erkenden kalkıp hazırlanmıştık. Zeynep annesine gitmeye karar vermişti. Ablam bizimle gelecekti. Emre her ihtimale karşı bizi yalnız bırakmak istememişti. Zeynep şuan çok gergindi tarif ettiği sokaklara mahallelere girdim. Zeynebin sesiyle durdum.

"afira burası."

"tamam."

Geldiğimiz ev yıkık döküktü durumları kötü olsa gerek. Duvarlar dökülmüş çatıda kırıklar vardı. Zeynep titreyerek eve doğru ilerlerken biz de peşinden yavaş adımlarla ilerledik.

"Zeynep sakin ol her şey yolunda gidecek emin ol."

"olamıyorum emre ters bir şey var sanki."

Zeynep kapıya iki kez vurdu gergin bir şekil de kapıda beklemeye başladık.

"bir şey mi oldu ki acaba niye açmıyorlar bir daha vurayım kapıya."

Zeynep tekrar kapıya iki kez vurdu. Kapı yavaş biçimde açıldı. Orta yaşlı bir kadın açtı kapıyı yüzün de kırışıklar olmuş saçlarına ak düşmüştü. Zeynebin annesi olmalıydı bu kadın.

"ANNE!"

"ZEYNEP ZEYNEBİM CANIM KIZIM!"

Onlar bir birine sarılırken gözlerimle yukarıya baktım. Annemi özlemiştim şuan ağlamam lazımdı. Yapma afira hadi yapma. Kendimi toparladım.

"merhaba teyzecim nasılsınız iyi misiniz?"

"iyiyim kızım zeynebimi bana getirdiniz ya nasıl iyi olmayayım zeynepim güzel kızım nerdeydin bunca zamandır kızım nasıl özledim seni bilemesin en son telefonla konuştuk kızım. Sonra bir daha sesini duyamadım."

"buradayım annem geldim işte."

"güzel kızım benim , hadi yavrularım geçin içeriye hava soğuk üşümeyin"

Ablama baktığım da onaylamıştı. Biz içeriye geçerken emre dışarı da kalmak istemişti her ihtimale karşı ama zeynebin annesi izin vermemiş oda içeriye girmek zorun da kalmıştı. İçeriye girip ayakkabılarımı çıkardık bize verilen terlikleri giymiştik ayağımıza sobanın sıcaklığı. Çok yumuşak vuruyordu yüzüme. Zeynep kaybettiği yıllarını etrafa bakarak geçiriyordu annesi görmesin diye gizlice siliyordu gözyaşlarını. İstemsizce benim de gözlerimden de yaş aktı ablama baktığım da şimdi olmaz afira bakışıydı.

"geçin yavrularım içeriye üşümeyin."

Biz önden geçtik Zeynep ve annesi arkamızdan gelmişti. Oturma odası galiba burası iki tane sedir karşılıklı koymuşlardı. Sedirin yanında bir soba vardı sobanın üzerin de iki tane güğüm ve bir tane çaydanlık vardı. Peki ya zeynebin babası nerdeydi. Sedire geçip oturmuştuk Zeynep de annesinin yanına oturmuştu tam karşımızdaydı.

"yavrularım nasılsınız iyi misiniz kızımı gördüm sizi unuttum . kusura bakmayın . ne istersini çay kahve karınınız aç mı yemek hazırlayayım mı?"

"iyiyiz teyzem hiç gerek yok sağ ol." Demişti ablam. Emreden fazla ses çıkmıyordu ne oldu benim ikizime ağzını bıçak açmıyor.

"olur mu kızım hiç kızımı getirdiniz bana ben daha ne isterim. Size hemen bir çay koyayım Allah ne verdiyse hep beraber yeriz."

"annem sen dur ben hizmet edeyim."

"afirayla biz de yardım edelim sana."

"siz oturun ben yaparım."