AFİRA Basıldı

BÖLÜM 36 ~A~

🌷~~Bir kadın olarak benim bir ülkem yok. Kadın olarak benim ülkem tüm dünya.~~🌷

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Telefonum çalıyordu ama açmak istemiyordum. Telefonu meşgule attığım da tekrar çalmaya başladı. Off kimdi bu.

"Ne var ya ne var sabah sabah"

"Nasılsın kızım" yavuzun teyzesiydi.

"Kusura bakmayın kabus gördüğüm için uyuyamadım. İlaçların etkisiyle agrasif oluyorum sabahları"

"Olur kızım arada öyle şeyler. Bugün müsaitsen yavuzla iş çıkışı bize gelin olur mu? Yavuzun haberi var o getirir seni." Elimi anlıma vurduğum da şak diye ses çıktı. Hey allahım ne yapacağım ben.

"Tamam efendim"

Telefonu  kapattıktan sonra yatağımda homurdandım. Ablam oflamalarımı duymuş olacak ki odamda belirdi.

"Afira noluyor sabah sabah. Niye bağırıyorsun of diye komşuları uyandırdın."

"Banane ya komşulardan. Babamın başıma açtığı dert yeter zaten"

"Hayırdır ne oldu?" Dedi ablam imali bir şekil de.

"Yavuzun teyzesi iş çıkışı bana geli diyor."

"İyi işte gitsene kızım. Babam sayesin de mutluluğa ereceksin."

Ablam gittikten sonra düşündüm. Keşke babamı affetmeseydim. Bekli yavuzla nişanlanmazdım. İstiyor muyum? Seviyor muyum? Bilmiyorum.

Odamı toparladıktan sonra üzerimi değiştirip aşağıya indim.

Masaya uzaktan baktığım da herkes yerini almış annemin yeri boştu. Bu evde anneme en çok benzeyen ben olduğumu söyledikleri için annemin her şeyi benimdi. Hiç bir şey düşünmemiş gibi yapıp masaya oturdum. Emreyle iki kelam dahi etmemiştik. Babam'la göz teması kurduğum da ağzında ki lokmayı bitirip konuşmaya başladı.

"Yavuz'un teyzesi çağırdı bugün seni. İş çıkışı oraya gidecekmişsin. Çok geç kalma." babamın bu söylediğiyle emre masadan hızla kalkıp evden çıktı. Kapıyı çarpmayı ihmal etmemişti. Birbirimize ne oluyor bakışı attık. Ama yine sonuç yok. Domates tabağına elimi uzattığın da ablam elimi tuttu. Gözlerinin baktığı yere baktım. Bileğime bakıyordu. Bileğimden öptüğünde içim titiredi sanki. Elimi çektiğimde daha fazla dayanamadan masadan kalktım.

"Size afiyet olsun"

Masadan çantamı alarak çıktım evden. Arabayı açıp binecekken korna sesi engel oldu. Beni almaya yavuz gelmişti. İtiraz etmeden arabaya doğru yürüdüm. Arabaya bindiğimde şaşkın gözlerle bana bakıyordu.

"Sen benim arabama biner miydin?"

"Eh seni kırmayayım bineyim dedim. Bu günlük şoförüm sensin. Davan falan yok demi"

"Seve seve güzelim. Ful randevu dolu"

"Benim yüzümden işin uzadı"

"İşin ucunda sen varsan sonsuzluğa razıyım"

"Uu yavuz bey ne bu romantiklik"

"İlk defa evime geleceksin bugün"

"Biraz öyle oldu"

Arabayı çalıştırıp yola koyulduk. Yavuz arabayı sürerken ben camdan dışarıyı izliyordum. Hiç bozulmayacak bir pembe dünya da yaşıyoruz sanıyor insanlar. Derler ya param var, evin var, huzurlusun. Evet param evim var huzurum var mı gerçekten. Başıma bir sürü olay geldi. Bazı gerçekleri öğrendim. Ben mi  güçlüyüm yoksa olaylar mı zayıf? Hangimiz yenilecek bu durumda ben mi? Üzerime gelenler mi? O kadar sorum var ki aklımda.