AFİRA Basıldı

BÖLÜM 35 ~A~

🌷~~Henüz yanıtlanamamış ve kadın ruhuyla ilgili otuz yıl süren araştırmalarıma karşın, benim de yanıtlamayı başaramadığım çok önemli bir soru var: Kadın ne ister?~~🌷

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡

"Emrenin haftasına da yavuzla seni nişanlarız"

"Ne!"

"Tamam olur" demişti yavuz.

"Sen ne dediğinin farkında mısın baba? Hadi zeyneple emreyi nişanladın. Yavuzla ben ne alaka"

"Kızım sevenleri ayırmak olmaz"

"Hangi sevenler baba. Ben kabul etmiyorum böyle bir şey. Ne öyle hemen evlenmek isteyenler gibi. Ben istemiyorum ya"

Yavuz bu duruma bozulmuştu biraz. Ben böyle konuşurken yavuzun teyzesini unutmuştum. Yavuz bileğimden tuttuğu gibi bahçeye attı.

"Manyak mısın be adam sen ne diye beni dışarıya atıyorsun"

"Bana kızım son kez söylüyorum ve bir daha söylemek yok. Sonra yavuz  bana söylemedin, duymadım deme"

"Neymiş o"

"Seni deli gibi seviyorum. Sana deli oluyorum ilk görüşümden bu zamana kadar. Sen benim için felaketsin kızım. Sen benim en güzel yanımsın. Sen bana annemden sonra gelen en iyi şeysin. Ve sende beni seviyorsun. Sevmesen bile seveceksin anladın mı beni?"

"Yoo"

"AFİRA!"

"Tamam be ne bağırıyorsun. Ayrıca bu benim kararım benim duygum sen olsan bile kimsenin değiştirmeye hakkı yok bilesin"

"Kabul güzelim"

"Bana da güzelim falan deme. Ben senin nerden güzelin oluyorum hem"

Kalbini göstermişti dediğim şeyle. Vay be aslan parçası sen neymişsin. Yavuzu bahçede bırakıp içeriye girdim. Şimdi emreye hak veriyorum emrenin gözleri bahçede duran yavuzdaydı. Baya iyi sabıkalı emrenin gözünde yavuz. Allah yardımcısı olsun. Ablamla zeynep  heyecandan yerinde duramazken ben sinirden yerimde duramıyordum.

Aklıma gelen şeyle hemen toparlandım. Yemekten sonra ilaçlarımı içmeyi unutmuştum. Allahım sen ablamın aklına getirme çok amin.

Yavuz bahçeden içeriye girdikten sonra gitmişlerdi. Zaten bir birimizin yüzüne bakmamıştık. Yavuzlar gittikten sonra babam da gitmek için hazırlanıyordu. Gerçekler ortadayken gitmesine izin veremezdim.

"Şey gitmesen" dedim çekingen bir tavırla. Bu dediğime babam da şaşırmıştı.

"Sorun olmasın"

"Baba evinde kalmak ne gibi bir sorun edebilir ki" bu dediğimle babam bana sarılmıştı. Annem gelmişti aklıma seni de bulacağım annem. Ablamlar bana bildiğim gerçekleri ne zaman anlatırsa seni de bulacağım. Umarım ölmemiş ol.  Her ihtimale karşı korkuyordum.

Herkes odasına çıktığın da ben çıktım. Üzerimi değiştirip pijamalarımı giydim.  Ben kendimi en iyi böyle rahat hissediyordum. Masamın üzerin de yığınla duran dosyalara baktım. Diğerlerinin ki bu kadar çok değildi. Dosyalarla bakışırken kapı çaldı, içeriye emre girmişti.

"Girebilir miyim?"

"Girdin zaten gel bakalım"

Sakince yatağa yanıma oturdu.

"Afira"

"Emre sen iyi misin? Neyin var?"

"Nerden anladın?"