AFİRA Basıldı

BÖLÜM 34 ~R~

🌷~~Aslında bütün kadınlar tatlı sözleri sever, ama iltifatların yalan mı? gerçek mi? olduğunu anlayacak kadar da zekidirler.~~🌷

{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}

Gözlerim içerideki babamla kapıda ki ablam arasında mekik dokuyordu. Ablam kızgınlıkla kafasıyla içeriye geç hareketi yapınca mecbur geçtim.

"Ne yaptığını sanıyorsun sen Afira. Hasta halinle gidilir mi ofise allahtan yavuz gitti peşinden de rahatladık az da olsa. İlaç saatlerin geçti yemek yedikten sonra ilaçlarını içip yatıyorsun hemen"

"Peki"

Ablam bile benim hemen kabullenmeme şaşırmışken yavaş adımlarla salona geçtim. Emreyle zeynep yan yana oturuyorken serkan abinin yanında da ablam oturuyor galiba diye düşündüm. Çekingen tavırla babamın yanına oturduğum da gözlerim halıda dolaşıyordu.

"Hoş geldin kızım" dedi çekingen bir tavırla.

"Hoş buldum"

"Nasılsın? "

"İyiyim sen?"

"Seni gördüm çok daha iyi oldum. "

Bunlardan başka hiç bir şey konuşmamıştık. Arada bana bakan gözlere kayıyordu gözlerim. Zeynebin yüzünde pişmanlık vardı. Gözleri mecburiyetten yaptım diyordu. Salonda durmayıp ablamın yanına gittim. Doktorun verdiği ilaçları ayarlıyordu. Düz bir sesle "üzerini değiştir de gel birazda sofra hazır olur" ağzımı açmadan odama çıktım. Eğer bende sinirle konuşursam sağlığım iyi olmayacaktı. Dolabımı açıp spor ve rahat kıyafetlerimi aldım eşofmanımı giydim de üstü mü nasıl giyeceğim bilmiyorum omuzum ve sırtım ağrıyordu. Ablamı çağıracakken ablam odama gelip üzerimi değiştirmem de yardım edip çıktı odamdan.

Elimi yüzümü yıkadıktan sonra ben de aşağıya indim. Herkes masaya oturmuş beni bekliyorlardı. Emre zeynebi almıştı yanına bunların sevgili olduğu belliydi artık. Serkan abi de ablamı almıştı yanına bunlar da sözlü sayılırdı. Bana da kimse kalmadı. İç sesin yavuz  var unutma dese de ne bilim ya. Masaya oturduktan sonra babamın olmadığını gördüm.

"Babam nerede?"

"Bahçe de canı yemek istemiyormuş"

Masadan kalkıp bahçeye babamın yanına gittim. Dertli olduğu zamanlar da yaktığı sigarası elindeydi. Derin nefes çekip dışarıya verdi dumanı.

"Neden yemeğe gelmedin?"

"Aç değildim o yüzden sen neden kalktın yemek yeseydin ya ilaçlarını içeceksin daha."

"Masada sen olmayınca canım yemek istemedi"

"Nasıl yani sen şimdi beni affettin mi?

Kafamı salladığım da sigarayı yere atıp kızım diyerek sarıldı bende tek kolumla sarılmıştım. Ne kadar da özlemişim babamı. Baba kokusunu. Ne zormuş baba hasreti, benim en hassas noktamdı babam. 

"Ama ben daha anneni bulamadım."

"Beraber bulacağız babam annemi beraber bulacağız."

"Canım kızım"

Diyerek tekrar sarıldı. Beni kırmayıp yemek yemeye gelmişti. Bizim durumuza herkes şaşırırken sevinse de bir şey belli etmiyorlardı. Ben yemeğimi yerken babam herkesi göz gezdirdikten sonra gözleri bende takıldı. Ne oldu der gibi baktıktan sonra.

"Yavuz nerede?" Dediği şeyle öksürük tutmuştu.

"Bilmiyorum baba işi vardı herhalde ofisten sonra gitti"