One Shot Stories

162

I REMEMBER YOU, I LET YOU GO

Today is my wedding day. I got to my bridal car, I know the man I love and all of my friends and our family are now waiting for me in the church.

I can still remember how I am traumatized because of love, but now I am getting married.

"M-Manong, sandali lamang po. May titignan lang po ako."

Napatingin ang driver sa akin pero hininto niya rin ito.

Inangat ko ang wedding dress ko nang makalabas ako para hindi ito sumayad sa lupa.

"Wait!" I shouted when a man caught my attention.

I saw him stiffened. It's weird because he's wearing a white tuxedo na parang ikakasal din siya.

Nang makalapit ako sa kanya ay agad akong nagsalita. "Hi! Ikakasal ka rin ba? Bakit nandito? This road is out of nowhere, do you have a car?"

He looked at me. "You look perfect. Finally your dream is now happening even though it's not me. I am happy because you found your own happiness."

My brows furrowed.

"What are you talking about?"

I saw his tears. "Mahal ko..." he uttered.

"Ano bang pinagsasabi mo?"

I memorize his handsome face... but I can't remember him. Magkakilala ba kami?

"Please remember me now so I can be free. So I can let go now."

"Ma'am! Tara na po, hinihintay ka na po sa simbahan! Marurumihan yung wedding dress mo!"

Napalingon ako sa driver ko na sinundan pala ako.

Pero pag tingin ko sa kausap ko kanina ay wala na siya sa harap ko.

Nang makapunta yung driver ko ay nakita ko ang pagtataka sa kanya.

"Maam ano pong ginagawa niyo sa harap ng puntod?"

"H-Ha? Puntod? Nasaan tayo?" taka kong tanong.

"Maam nasa sementeryo po tayo, nakakapagtaka nga dahil pinahinto mo yung sasakyan mo dito."

At doon ko lang napansin na nandito nga kami sa malawak at maaliwalas na sementeryo.

Napatingin ako sa puntod na nasa harap ko at binasa ang pangalan doon.

Bigla akong napahawak sa kwintas ko na anim na taon na nasa akin ngunit hindi ko alam kung sino ang nagbigay, nasa akin na ito simula noong na traumatized ako sa isang insidente na hindi ko pa rin maalala hanggang ngayon.

Pero nang mahawakan ko ang kwintas at nabasa ang nakaukit na pangalan doon na kaparehong-kapareho sa nakalagay na pangalan sa puntod.

Pati ang taon... anim na taon na siyang patay.

At doon ko naalala ang tungkol sa kanya.

Ang lalaking unang minahal ko...

Yung lalaking binugbog dahil may mga nagtangkang gahasain ako...

Ang lalaking sinakripisyo ang buhay para sa akin...

Yung lalaking kinalimutan ko dahil sa sobrang sakit nang malaman ko tuluyan na siya nawala. I can't accept what happened, so my brain forget about it and him.

"Y-Yes, natupad ko na yung pangarap ko na makasal... but sadly it's not you." I heard my voice cracked.

Napatingin muli ako sa pangalan niyang nakaukit sa puntod.

"Mahal ko... I'm sorry for forgetting you for six years." I looked up at the sky while tears keep on falling. "I remember you now, mahal ko. I remember now how much we love each other before. You can go now, we can let each other go now. I know it's late, but rest in peace."

--

HartleyRoses