SENİN İÇİN (AŞKIN SINAVI)

Korkma ben buradayım seni hiç bırakmayacağım.

Sis bulutu ne olduğunu seçmekte zorlandığı karartıları sardığında, ayın ışığı da olmasa etraf neredeyse zifiri karanlıktı. Sise eşlik eden rüzgar ve baykuş sesi kulaklarına ulaştığında Yiğit belki de ilk kez korkuyu iliklerine kadar hissetti. Seslerin nereden geldiğini anlamaya çalışırken uzaktan bir kadının ağlama sesini duyduğunu sandı. Derken sis bulutu yavaş yavaş dağıldığında görüntüler netleşmeye başladı. Ayın ışığının yardımıyla gördükleri ile gözbebekleri  büyüdü ve damarlarındaki bütün kanın çekildiğini sandı. Her yerde mezar taşları vardı. Etraf korku filmlerindeki gibi tüyler ürpertiyordu. Bakışları etrafta gezindikçe karartılar netleşti. Nereden geldiğinden emin olmadığı ağlama sesi de kulaklarına net bir şekilde geldiğinde, gerçek olup olmadığını anlamaya çalıştı. Etrafa göz attığında üzeri toprakla örtülmüş mezarın yanında bir kadının diz çökmüş ağladığını gördü. Ağlamaları gittikçe şiddetleniyor omuzları her iç çekişinde ona eşlik ediyordu. Gecenin bir yarısı karanlığın içindeki kadın bir anda mezarın üzerine kapandı ve “Keşke bunları yaşamama izin vereceğine beni de yanına alsaydın.” dediğinde sesi hiç de yabancı gelmedi. Ellerini toprağın üstünde gezdirip bir avuç aldı ve sıktı. Kim olduğunu göremiyordu. Sanki geceye eşlik eder gibi başında bir örtü ve kıyafetleri de tamamen siyahlar içindeydi.  Ağladıkca yürekleri dağlıyordu. Mezarlık o kadar ıssızdı ki aklı başında hiç kimsenin cesaret edip gelecegi bir saat değildi. Etrafı nerde olduğunu göremediği baykuş sesiyle ağlayan kadının sesi birbirine karışıyordu. Yanına gidip yardım etmek istedi ama elinden hiçbir şey gelmedi. Bir an kendini o mezardan birinden çıkmış da ruhu bedensiz kalmış olarak hissetti.

Mezarın başında gözyaşı dökerken yavaş adımlarla arkasına yüzünü görmediği iki adamın yaklaştığından habersizdi. Yiğit de yaklaşan adamların iri yarı oluşundan ürkmüş uyarmaya çalıştı ’Dikkatli ol.’ diye. Sesini duyurmak istedi ama başaramadı. Gecenin köründe tek başınaydı ve tehlikeden haberi olmadan gözyaşı döküyordu bir anda kıpırtılar duydu ve arkasındakilere döndü iki erkek ikisi de ellerini uzatmış bir şeyler vermek istiyorlardı. Birinin elinde kan kırmızısı bir gül , diğeri ise tıpkı kendisininkine benzeyen bir silah vardı. Ne anlama geldiğini anlamadığı gül ve silahı kadına uzatan adamlara baktı ama yüzleri göremedi. Kulağını dolduran hıçkırıkları bir anda kesildi. Çenesini kaldırınca siyahlar içindeki Eylül yüzünü gördü gözlerinde korku vardı. Yiğit bedenin esir alan güce rağmen titrediğini hissetti bakışları mezar taşına kaydı, üzerinde Mert Özbay yazıyordu. Eylülün  hıçkırıkları kesilmişti ama gözünden akan iki damlayla kan ağladığını gördü. Yiğit yanına gitmek istedi. Gittide. Elini uzatıp gözyaşlarını silmeye çalıştı. Fakat parmakları hissiz ve bir gölge gibi işlevsiz di. Ölmüş olma ihtimaliyle korkularına yeni bir tane ekledi. Son çare “Korkma ben buradayım seni hiç bırakmayacağım.” Diye sesini duyurmaya çalıştı. Hep tehlikelerden korumaya söz verdiği kadına yardım edemediği için yaşadıklarına lanetler yağdırdı. Sanki bir faydası olacak gibi ard arda "Korkma!" bağırıyordu.

Çırpınısları boşunaydı ama inatla “Korkma.” diye bağırdığında gözlerini açabildi. Terin suyun içinde kalmıştı. Yüzüne yapışmış saçlarını parmaklarıyla geriye doğru taradığında başı çatlayacak gibi ağrıyordu. Gördüğü kabus sanki kötü bir olayın habercisi gibiydi. Eylül’ün iyi olup olmadığını merak etti. Eline aldığı telefonun saatine baktığında uyuduğunu düşünüp aramaktan vazgeçti. Son çare Demir’in verdiği numarayı tuşlayıp korumalardan birini aradı. İkinci çalışta daha öncede bir kaç kez görüştüğü koruma  “Buyurun Yiğit Bey.” Diyerek yanıtladığında çatlak çıkan sesiyle “Orda her şey yolunda mı?” diye sordu.

“Evet efendim ben şu anda kapısının önündeyim her şey yolunda.”

Duyduklarından sonra rahatlaması gerekirken içi hiçte rahat değildi. Gördüğü kabustan sonra abarttığını düşünmeye başladı ve “Tamam. Teşekkür ederim.” Dedi.