SENİN İÇİN (AŞKIN SINAVI)

Şimdi lanetinle kimin sonunu getireceksin?

Eylül ne kadar erken kalksa da odadan çıkmayı elinden geldiği kadar geciktirmeyi seçti. Dün gece düşünmekten gözüne bir türlü uyku girmedi. Yiğit’in uzun süredir etrafındaydı ve aklı ister istemez hata yapmasına neden oluyordu. Tam olarak itiraf etmese de duygularını bir çok kez belli  etmişti. Daha fazla ileriye gitmesinden korkuyordu. Yiğit gibi iyi birinin mutlu olmasını sağlayacak belki de dünyadaki son kişi kendisiydi. 

Odadan çıktığında Yiğit’i etrafta göremedi banyoya gidip elini yüzünü yıkayacaktı. Ama son anda fikrini değiştirip banyo yapmaya karar verdi. Odasına geri dönüp eşyalarını aldı ve hızlıca banyoya kendini kitledi.

Yiğit ise o sıralar evin etrafında gezmiş sonrada dün birlikte kahvaltı yaptıkları yerde oturmuş düşünüyordu, zaten uzun süredir gecesi de gündüzü de düşünmekle geçiyordu. Aylardır bir işkence gibiydi hissettiklerini içinde tutmak. Seviyordu ve sevdiği kadın bırakıp giden kocası için gözyaşı döküyordu. Üstelik peşindeki adamların nefesi sürekli ensesinde korkuyla yaşıyordu. Bu nasıl bir adaletti hayat neden bütün yükleri en masum ve zayıfa yüklüyordu. Uzaktan uzağa bakıyor elinden hiç bir şey gelmiyordu. Yiğit kendi içinde hesaplaşırken Demir’in acil durumlar için verdiği telefon çaldı. Mecbur kalmadıkları sürece kimsenin aramayacağını biliyordu ve zaten içinde de bir sıkıntı sabaha karşı yer etmiş bir daha da uyuyamamıştı. Ekrana baktığında arama ihtimali olan iki kişiden biri olan Hakan yazıyordu. Oturduğu yerde huzursuzca yer değiştirdi ve telefonu açıp “Alo” diye cevapladı.

Hakan “Abi nasılsınız?” sesindeki huzursuzluk Yiğit’i daha da gerdi.

“Biz iyiyiz. Orda her şey yolunda mı?”

“Şey abi.”

Yiğit arkadaşının sesindeki ikilemi hissetti. Yolunda gitmeyen birşeyler vardı ve kem küm ederek dahada gerilmesine neden oluyordu.

Söyleyeceklerinin hoşuna gitmeyeceğini bilecek  kadar arkadaşını tanıyordu. Farkında olmadan sesini yükseltip “Hakan söyle bir şey mi oldu?” diye merakı ve içini saran huzursuzluğa son vermek istedi.

“Abi lort.”

Yiğit oturduğu yerden fırlayıp “Ne oldu lorda.” Diye sordu.

“Arda sabah yanına gittiğinde ağzında köpüklerle yerde yatarken bulmuş. Veteriner dün gece zehirlenmiş dedi.”

“Şimdi nasıl?”

Hakan arkadaşının lord ile olan bağını bildiği için üzülerek “Abi çok üzgünüm kurtaramadılar.” Dedi.

Yiğit gözlerini sıkıca yumarken dişlerini öyle bir sıktı ki yüz kasları gerildi. Derin bir nefes alıp duyduklarını hazmetmeye çalıştı. “Öldü mü?” diye sesi titreyerek sordu.

Yalnız bıraktığı için içini saran pişmanlık ve öfke soğuk terler dökmesine neden olurken, arkasında elindeki havluyu yere düşürmüş gözyaşlarını tutamayan Eylül dikkatini çekti.

Genc kadın duyduklarının etkisiyle peş peşe akıttığı yaşlara hıçkırıkları da karışınca elini ağzına kapatmak zorunda kaldı. Pişmanlıkla genç adama baktığında göz göze geldiler. Yiğit perişan bir halde genç kadına bakarken onun durumunun kendisinden daha da beter olduğunu gördü. 

Eylül duyduklarından sonra yüzündeki kanın çekildiği ve kalp atışlarının hızlandığını hissediyordu. Günlerdir içinde büyüyen korkusu sonunda ayaklarına dolanıp yere düşmesini sağlamıştı. Tıpkı şu anda olduğu gibi, lordun öldüğünü duyması ile dizleri bedenini taşıyamayıp ayaklarının üzerine kendini bırakmak zorunda kaldı. Gözlerini yumduğunda lordun görüntüsüyle baş başa kaldı. Uzun süre aynı evi paylaşınca birbirlerine alışmışlardı. Köpek korkusunu da lordun  sayesinde yenmişti. Yiğit kendi yüzünden sadık tostunu kaybetmişti. Niçin lanetiyle kara bir bulut gibi sarıp etrafındakileri de kendisiyle birlikte sürüklemek için. Eylülün aklına gelen ilk düşünce ‘Şimdi  lanetinle kimin sonunu getireceksin?’ diye kendi içinde savaş verirken Yiğit’in yanına doğru geldiğini görünce hızla yerinden kalktı. Artık boş tesellilere kulağını kapattı ve koşarak içeriye girip delirmiş gibi etrafına bakmaya başladı. Aradığını bulduğunda tutup yatağın üzerine bıraktı ve eşyalarını dolaptan çıkarıp valizin içine fırlatarak toplanmaya başladı.