◄[AU!]► MEZAR PARTISI® (NO.I) | #thriller (✓)

◄ [MP:1] - BÖLÜM 09 ►

(Bilgilendirme: Eskilerden kalma bir Japon okulunun ışığı yanıp sönen koridorunda beliren hayalet gifidir.)

👁‍🗨: "Normalliğe alışan bir insan aslında kendisinin değil, etrafındaki insanların anormal olduklarını fark eder."

[x]

Gece boyunca gözüne uyku girmemiş olan Taehyung, nöbet tutarak sınıfı gözetliyordu. Saat henüz 02:12'ydi, perdeler kapalıydı ve okulun şartelleri açık olmasına rağmen ampulün yanmıyor olması yüzünden sınıf, karanlığa bürünmüştü.

Düşünüp duruyordu. Gitmiyordu aklından o kadının vahşet görüntüsü.

Seneler önce de buna benzer bir şey yaşamıştı sanki.

Derken yanında yatan baygın genç kız gözünü aralayarak derin nefesler alıp yavaşça dirseklerinin üzerinden doğrulmaya çalıştı. Taehyung bir şey yapmadan öylece kızı izledi. Genç kız derin bir nefes alarak biraz daha doğrulup sırtını duvara yasladı Taehyung gibi.

"Günaydın." Dalga geçer gibi başını sallayarak söylendi Taehyung.

"Saat kaç?"

Cebinde duran siyah telefonunu çıkarıp ekranını parlattı Taehyung. "02:13."

"Hala gece." Genç kız yutkununca kuru gırtlağından dolayı acı çekti. Bir eli refleks olarak boğazına gidince Taehyung solunda duran su şişelerinden birini açıp genç kızın dudaklarına yerleştirdi. Jennie birkaç yudum aldıktan sonra Taehyung şişeyi indirip kapağını kapattı ve yerine koydu. "Daha iyi misin?"

Jennie hafifçe başını eğip kaldırarak onay verdi. Teni bembeyazdı genç kızın, karanlıkta olmalarına rağmen kendisini görebiliyordu.

"Hastanede ne yapıyordun?" Diye fısıldadı Taehyung. Genç kız nefes alıp verdi. "Orası bir akıl hastanesi."

Taehyung duyduğu şeyle yutkunarak kaş çattı. "Akıl hastanesi?"

"Ben akıl hastası değilim." Genç kız derin bir nefes aldı. "Psikoloğa para yatırdı ailem, ve... Ve beni oraya tıktılar."

Taehyung kurumuş dudaklarını ıslatarak ısırdı.

"Ben bir akıl hastası değilim. Ailem yüzünden oraya düştüm."

"Peki burası neden güvenli değil?"

"Akıl hastanesinde ölen ruhlar buraya geliyor, burası açık olduğu zamanlarda öğrencilere musallat olarak hepsinin akıl hastanesine yatmasını sağladılar. Okul tamamen boşalınca da, istedikleri gibi dolanıyorlar."

"2 gün önce gece kulübünde bir silahlı çatışmadan kaçtık. Oranın barmeniydim. En yakın bina burasıydı ve sığınmamız gerekiyordu." Diye açıkladı kısaca Taehyung.

"Sana o yüzden barmen diyorlar sanırım." Genç kız yorgun sesine rağmen anlaşılır cümleler kurabiliyordu.

"Evet."

"Beni taşıdığın için teşekkür ederim." Taehyung başını yanına çevirdi hafifçe.

"Sana ağırlık olmama rağmen, sesini bile çıkarmadın."

Taehyung bir şey demeden önüne döndüğünde genç kız üzerindeki kıyafeti fark etti. "Bu ceket, senin mi?"

"Hmm." Taehyung geçiştirir gibi onay verdi. "Üzerindeki beyaz uzun elbiseyi çıkarmak zorundaydım. Yarı çıplak kalmaman için ceketimi verdim. Yine de, bacaklarını örtmeye yetmedi."

"Sorun değil, teşekkür ederim." İnce bacaklarını kendine doğru çekti Jennie. "Ceketinin deseni çok hoş."

Kahverengi, üzerinde krem rengi çizgiler olan bir ceketti.

"Geçen yıl, işe başlamak üzereyken almıştım." Diyerek yanıtladı Taehyung.

"Hmm." Genç kız bacaklarını biraz daha kendine çekince Taehyung etrafa baktı yavaşça. Bacaklarına örtüp üşümesini engelleyebileceği bir şey aradı. Jennie bir elini Taehyung'un omzuna koyunca başını genç kıza çevirdi.

"Sorun değil, çok da üşümüyorum."

"Saçmalama." Taehyung perdelere baktı. Yırtmayı denedi fakat çok kalınlardı ve yırtılmıyorlardı.

"Makas var mıdır acaba?" Tam ayağa kalkacakken Jennie onu yine durdurdu. "Sorun değil diyorum."

Taehyung emin olamadı fakat yerine oturunca genç kız başını omzuna koydu. Taehyung başını çevirmeden baktı. "Hm?"

"Uyuyabilir miyim? Bedenen yorgunum biraz." Taehyung başını eğip kızın ince bedenini kucağına aldı ve başını omzuna yasladı. Kızın sorumluluğu üzerindeymiş gibi hissediyordu.

"Sabah ilk işimiz, buradan çıkıp gitmek."

[MEZAR PARTISI: BIRINCI KITAP]