Insanity Play<ᶠᵘˡˡ>

🎬 قسمت شصت و یک 🎬

ووت یادتون نره ⭐☁

"قسمت شصت و یک"

"خوشمزه بود. ممنون بابت غذا"

با صدای دونگهه چشمانش را از غذایش گرفت و سر بلند کرد. دونگهه درحالیکه نوک انگشتانش را با دستمال کاغذی پاک میکرد به او اشاره کرد:

"تو چرا نمیخوری؟"

هیوک با دلهره نگاهش کرد. چه آرام و بی خیالانه، بیخبر از همه چیز لبهایش را می لیسید.

"من...اشتهام کور شد..."

هیوک در بسته پیتزایش را دست نزده بست. دونگهه دوباره پالتو و سناریو را برداشت و از روی کاناپه بلند شد:

"قصد داری امشبو اینجا بمونی؟"

هیوک شرم میکرد مداوم نگاهش کند. می دانست از مهربانی و خوبی اش است که وانمود میکند به او توجه میکند و نگرانش است.

"آره..."

و از زور نا چاری یکی از نوشابه های فلزی را برای خود باز کرد کمی بنوشد تا قبل از هر حرفی خفه نشود. 

"باشه پس..."

دونگهه پالتو را پوشید:"بابت امشب..."

هیوک به سرفه افتاد:"چیزی نگو!" 

و با پشت دست لبهای مرطوبش را پاک کرد. دونگهه احساس پشیمانی و تاسف میکرد و دوست داشت بیان کند اما بنظر می آمد هیوک از دستش عصبانی بود پس سر تکان داد:

"فردا سر ست میبینمت"

هیوک زیرچشمی نگاهش کرد. چرا مواد اثر نمیکرد؟ قاعدتاً باید همان دقایق اول نتیجه میداد. 

"نوشیدنی نمیخوایی؟"

دونگهه بدون برگشتن جواب داد:" نه متشکرم"

و از اتاق خارج شد. به محض خروجش هیوک به سمت کاناپه پرید و به پیتزا نگاهی انداخت. فقط یک تکه خورده بود. شاید اصلا اثر نکند. یا هم بدتر. در حین رانندگی حال او را بد کند و باعث تصادف شود!
دونگهه به سمت در خروجی میرفت اما دلش آن پشت با مردی که زمانی عاشقش بود، مانده بود. 
خودش را میشناخت. میدانست باز هم با وجود همه ی رفتارهای بد باز هم او را خواهد بخشید 
ولی هیچوقت نمیتواند مثل قبل دوستش داشته باشد.
شاید تنها ترحم و ترس این رابطه را تا جایی حفظ کند و بعد...نمیدانست چه در انتظارش بود تنها چیزی که در حال حاضر باید انجام میداد دلسرد و متنفر کردن هیوک از خود بود چون این عشق نمیتوانست بیشتر از این ادامه پیدا کند. 
هیوک بی صدا بدنبال دونگهه به گاراژ درآمد و او را دید که به در اصلی رسیده و با قفل زنگ 
زده ور میرود تا بازش کند. پاورچین دو قدم عقب برداشت تا از دید دونگهه مخفی شود و به کمک نرود. شاید به این نحو هم کمی زمان بخرد ولی دونگهه صدایش کرد.