Insanity Play<ᶠᵘˡˡ>

🎬 فصل هفدهم 🎬

"نور...دوربین...حرکت!"

از سراشیبی جنگل پایین رفت: " دنبال این میگردی مرد؟"

مینهیوک چراغ بدست جلو آمد و خواست عکس له شده را بقاپد ولی سانگمین دستش را عقب کشید.

دونگهه دیالوگها را به سادگی حفظ کرده بود ولی نگران خرابکاری هیوک بود و هیوک بطرز
عجیبی ریلکس و آرام بود انگار خودش شده بود...نه در حقیقت کیم مینهیوک شده بود. همان کلافگی از دست این نوچه پلیس خائن و ناامید از پیدا کردن برادر کوچکش!

یقه اش را گرفت و او را به سمت درخت کشید.کمرش را با هر چه در توان داشت به درخت کوبید و توی صورتش آمد!

"فکر میکنی خیلی زرنگی؟ می خوایی سر به سرم بذاری؟"

واقعا نیاز نبود اینقدر جدی بازی کند. دونگهه حس کرد کمرش از وسط دو شقه شد ولی نزدیکی بیش از حد هیوک درد را از یادش برد. سعی کرد بطور طبیعی آنطور که از او انتظار میرفت صحنه را ادامه بدهد ولی گرمای نفس هیوک و این نگاه آشنایی که به او خیره شده بود او را دستپاچه میکرد چه خوب که دیالوگ نداشت.

طبق سناریو یک ضربه به زخم کتفش زد و هیوک درد کشان عقب رفت. او هم سکانسش را بخوبی ولی بسختی بازی کرد و ضبط تمام شد.

از موفقیتش خیلی راضی و شاد شده بود. راه حلش هر چند اشتباه بود ولی جواب داده بود و حس میکرد دیگر چیزی نمی تواند جلودارش باشد.نه حتی لبهای سرخ آن بلوند کوچولو ! خندان و رقصان به سمت کارگردان رفت:

"چطور بود رئیس؟"

کارگردان از لحن جدید و متفاوت بازیگرش متعجب سر تکان داد:

"زیادی عالی بودی لی! بدون کات ضبط کردیم! سورپرایزم کردی "

هیوک نگاه مغرورانه ای به دونگهه که داشت نزدیک می شد انداخت و با طعنه گفت:

"البته که بازی بی نظیر همبازیم هم بی تاثیر نیست!"

دونگهه شنید ولی نه نگاهش کرد نه توجهی کرد. حتی نزد یک تر هم نشد و با فاصله ی کمی ایستاد:

"میتونم برم؟"

کارگردان نگاهش کرد. از چهره ی بازیگر جوانش خستگی می بارید:

"خیلی خوب بودی دونگهه. فردا ظهر میبینمت!"

دونگهه فقط سر تکان داد و راهی شد. هیوک نمی توانست نگاهش را از او بگیرد. سرش در
خماری خوشایندی می چرخید و نیشش همچنان باز مانده بود:

"پس...منم با اجازه!" و مشتی به بازوی کارگردان زد و بدنبال دونگهخ راهی شد.

درد کمرش مجال نمی داد به چیزی فکر کند فقط می خواست به خانه اش برسد و روی تختش بیفتد و بخوابد. حتی احتمال نمیداد برای دوش گرفتن هم اقدام کند.