Insanity Play<ᶠᵘˡˡ>

🎬قسمت هشتاد و دوم🎬

"در مورد تو همه چیزو بهم گفته بود...در مورد گذشته و...من فکر میکردم یعنی...فکر دیگه ای نکردم جز اینکه همه چی بین شما تموم شده..."

دونگهه گیج شد. منظور سوبین را نمیفهمید. یعنی یو واقعیت را گفته بود یا همان داستان 
دروغین مشکالت روانی او را؟ مجبور بود سکوت کند تا مسئله توسط خود زن برادرش باز شود.

"ولی...ولی یه مدته بازم مثل روزهای اول ازدواجمون شروع کرد به بی توجهی و...دعوا و...حتی الکل"

فک دونگهه سفت شد. اینکه زن بیچاره چه میدانست و چه نمی دانست اهمیت نداشت اما این اخبار حالش نشان میداد یو باز هم میخواست دردسرسازی کند!

"دونگهه؟"

با صدای سوبین سرش را برگرداند و به چشمان نگران زن جوان خیره شد. سوبین به کیف سیاهی که روی زانوهایش داشت دو دستی چنگ انداخت:

"بازم رفتی سراغش؟"

دونگهه نفهمید چه شنید . اخم کرد:"ببخشید؟"

سوبین بغضش را فرو برد و با صدایی که از دستپاچگی می لرزید اضافه کرد:

"میدونم دست خودت نیست. میدونم بیماری روانی داری و خیلی جدیه ولی..."

نیش دونگهه از حرص باز شد:

"یه لحظه وایسا ...نفهمیدم. یعنی تو هم مثل بقیه فکر میکنی من یه جور دیوونه ام که..."

نمیدانست حرفش را چطور سرهم بندی کند. آنقدر شوکه و عصبانی بود که کلمات جمله نشده از ذهنش پاک میشدند. سوبین لبخند دلسوزانه ای زد:

"طبیعیه از این مسئله ناراحت باشی ولی دست خودت نیست که. همه درکت میکنند و...ببین..."

زن داداش به جلو خم شد و به کیف اش تکیه زد:

"میدونم چه روزهای سختی پشت سرگذاشتی تا درمون شی میدونم الانم نمی خوایی قبول کنی که مشکل داری. منم نیومدم در این زمینه قضاوت کنم فقط می خوام بدونم دلیل این رفتار اخیر و عجیب همسرم تویی یا...پای یکی دیگه درمیونه؟"

دونگهه کمرش را راست کرد به امید تکیه زدن به چیزی ولی روی دسته ی مبل بود و جایی 
برای تکیه زدنش نبود پس فوتی کرد و از جا بلند شد:

"کی بهت گفته که من مشکل دارم؟"

سوبین طلبکارانه غرید:

"اینکه چیز جدیدی نیست. وقتی عضوی از خانواده شما شدم همه می دونستند و..."

"یو هیونگ بهت گفته؟" 

دونگهه یک دوری زد و برگشت تا سرجایش بنشیند. نمیفهمید چکار دارد میکند. سوبین با افتخار سینه جلو داد و حتی عقب لمید:

"البته. من زنش هستم و باید در مورد تو اخطارهای لازم رو بهم میداد"

دونگهه نیشخند زد:"اخطار؟ جالبه!"