Kod Adı: Mersin

Kalbim

Bars telefonunu açmayınca Selim'e "Benim gitmem lazım," dedim.

"Nereye?" diye soran Selim ile "Halletmem gereken işler var," dedim.

Teşkilata gidip başkan ile konuşmam lazımdı.

Bars'ın gitmesinin üzerine soruşturma bana kalmıştı ve böyle bir önemli gelişmeden başkanın da haberi olmalıydı.

"Ne işi? Mersin'i halletmen lazım, değil mi?" diye sordu.

"Birkaç işim daha var da." demem üzerine Selim "Tamam o zaman. Bırakmamı ister misin?" diye sordu.

"Ben giderim, teşekkürler," dedim ve kapıya yöneldim.

"Ada." diyen Selim'e döndüm ve "Efendim," dedim.

Bana hiçbir şey demeden yaklaşınca "Ne oldu?" diye sordum.

"Bars'ı niye seviyordun?" diye sordu.

"Zeki, güçlü ve kriterlerime uyuyordu." deyince Selim'in yüzünde bir gülümseme oluştu.

"Bir insanı gerçekten seversin bir sebebi olmaz. Bir insanı bir özelliğinden, davranışından ya da karakterinden dolayı sevmezsin." dedi ve duraksadı.

Elimi tutup kalbinin üzerine getirdi ve konuşmaya devam etti. Kalbi çok hızlı atıyordu.

"Bir insanı kalbin onu seçti diye seversin. Bir sebebi olmaz. Onunlayken çok daha farklı hissedersin, kalbin hızlı atar. Başta bunun sebebini anlamazsın, sonra bunun sebebinin yanındaki kişiden kaynaklandığını anlarsın."

Kafası bunları derken hep eğikti. Derin bir nefes verdi ve gözlerini gözlerimde kenetledi.

"Eğer birine karşı bunları hissedersen ilk bana gelip söyle. Senden öğrenip bu duruma alışmam gerek," dedi.

Ne diyeceğimi bilemezken elimi yavaşça çektim ve gözlerimi ondan kaçırdıktan sonra "İlk senin haberin olacak," dedim.

Selim "Teşekkürler." diyerek gülümsedi ve bir adım geriye giderek benden uzaklaştı.

"Sanırım gitmen gerekiyor." diyen Selim'e "Evet, doğru. O zaman sonra görüşürüz," dedim.

Selim de "Görüşürüz." deyince kapıyı açıp çıktım.

Kalbim acırken elimi kalbime götürüp kalp atışlarımı dinlemeye başladım.

Kalbim o kadar çok hızlı atıyordu ki acımaya başlamıştı.

Derin nefesler verdim ve o kadar yakınımda durursa tabii kalbim çarpar, diye geçirdim içimden.