Kod Adı: Mersin

Yaramazdı

Tam bana yumruk atacakken sola kaydım ve ayağına çelme taktım.

Biraz sendelenince hızla sırtına atladım ve iki işaret parmağımı gözüne soktum.

Acıyla bağırırken beni sırtından düşürmeye çalışıyordu.

Bacaklarımı daha sıkı ona sardım. Kolaysa düşürsün!

Bir anda kendini sırt üstü yere bırakınca küfrettim.

Sırt üstü yere yapışmamın yanı sıra bu bir seksen boylarındaki adam üzerime düşmüştü.

Sinirle boğazına kolumu doladım ve sıkmaya başladım.

Kendini kurtarmak için birkaç kez karnıma dirseği ile vurmasına rağmen onu bırakmadım.

En sonunda kolumu tuttu ve sinirle boğazından çekti. Kolyesi elimde kalınca hiç düşünmeden cebime attım.

O ayağa kalkmaya yeltenirken ben de ayağa kalkacaktım ki sırtıma sertçe vurdu.

Yüz üstü yere çarpınca acıyla yüzümü buruşturdum.

Ayağa kalkmama izin vermeden sırtıma oturdu ve bir eliyle boğazımı kavradı.

"Sana önümden çekil demiştim!" diye bağırdı.

Boğazımı tutan elini iki elimle gevşetmeye çalışmak işe yaramamıştı.

İki elimi de yere koydum ve gücümü toparladıktan sonra üzerimdeki adamı yana ittirdim.

Hızla ayağa kalkarken adama baktım. O da benim gibi anında ayağa kalkmıştı.

Şu an yere düşen tabancama çok yakındık.

Tabancama göz ucuyla bakarken adamın da baktığını gördüm.

İkimiz de aynı anda tabancamın üzerine kapanınca kafalarımız çarpıştı.

İkimiz de tabancanın bir kısmını tutmayı başarmıştık.

Tabancanın şarjörü elimde kalınca adama baktım. Tabancanın geri kalanı ondaydı.

Şu an elimizdeki parçalar işimize yaramazdı.

Yine de şarjörü belime sıkıştırdım ve adama baktım.

O da tabancanın geri kalanını beline koymuştu.

Sinirle üzerine yürüdüm ve suratına bir yumruk atmaya çalıştım.

Yumruk atmaya çalıştığım elimi tuttuktan sonra sertçe ittirdi.

Sırtım ağacın gövdesine çarpınca acıyla bağırdım.

"Ada!" diye ismimin bağrıldığını duyduğumda adama baktım.

Dövüşmeye devam edersek diğerleri gelecekti ve kendisini yakalayacaktı.

Hızla kaçmaya başladığında aklımda tek bir soru vardı. Akşam yemeğine ne kadar kalmıştı?