Kod Adı: Mersin

Destekçin

Selim'den Devam

Osman Amca ile bizimkilerden uzaklaştığımızda "Ana kaybı zordur," dedi.

"Evet, öyle," dedim.

Osman Amca "Zor olmasının sebebi de kabullenme kısmıdır. Seni doğurup büyüten, her zaman seni destekleyen insanı kaybetmek zor," dedi.

"Evet, kabullenemiyor insan." diye onu destekledim.

"Ne kadar kolay kabullenirsen o kadar kolay olur," dedi.

"Haklısınız." diye mırıldandım.

Osman Amca, babam ile konuşan Ada'yı gösterdi ve "Orada duran kadın sana kabullenmende en büyük destekçin olacak," dedi.

Ada'nın yüzüne bakıp gülümsedim. Babam yine saçma sapan bir konuya girmiş olmalı ki utanmıştı.

"O kadın gelecekte bir anne olacak. Evet, anneni kaybetmiş olabilirsin fakat bu kadın hem ilerideki çocuklarınıza hem de sana annelik edecek," dedi.

Bu gülümsememe sebep olurken Osman Amca "Annelik etmeye başladı bile," dedi.

Ada'nın dün gece üzerimi örtmemi, hasta olacağımı söylediği an aklıma geldi. O an gerçekten anneme benziyordu.

"Büyük bir soruşturma yürütüyordu ve başarılı oldu. İki büyük örgütü çökertti. Bunun için birim kutlama yapacak fakat hiçbiri umurunda değil," dedi Osman Amca.

"Evet, hiç bunun konusu açılmadı," dedim.

"Kendinden çok sana önem veriyor. Senin acın onun da yüreğini yakıyor. Şimdi olanları geride bırak ve sevdiğin kadını mutlu et. Harika bir iş çıkardı ve mutlu olmayı hak ediyor," dedi Osman Amca.

"Evet haklısınız," dedim.

"Ee daha ne bekliyorsun? İki dakika içinde Ada'nın yanında ol," dedi.

"Konuşma için teşekkürler," dedim ve büyük adımlar ile Ada'nın yanına gittim.

Ada tam bir şey söyleyecekti ki ona sıkıca sarıldım ve "Seni çok seviyorum," dedim.

"Ben de seni çok seviyorum." diyen Ada'ya baktım ve yanakları kızarmıştı.

"Bir şey mi oldu?" diye sordum.

"Sadece..." diyordu ki duraksadı ve "Boşver," dedi.

"Seninle alakalı hiçbir şeyi boşvermem, anlat şimdi." diye ısrar ettim.

"Baban seninle yakınlaşıp yakınlaşmadığımı sordu." diyen Ada ile "Haddini aşabiliyor," dedim.

"Selim adım atmazsa sen onu yatağa at dedi." diyen Ada ile gülerek "Adım atacak mısın bari?" diye sordum.

Ada koluma vurdu "Dalga geçme!" diye azarladı.

Gülümseyerek "Üzgünüm güzelim," dedim.

"Gidelim mi?" diye sordum.

"Emin misin? İstersen seninle burada kalabilirim," dedi.

"Gerek yok. Gidelim ve yürüyerek eve geçelim. Hem hava almış oluruz. Sonra da hazırlanıp kutlamaya gideriz," dedim.

"O zaman annemlere veda edip gidelim," dedi Ada.

"Tamam."