BERCESTE

36. TEKLİF

Hoşgeldin ♡

Satır arası yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum...

Sancıyorum.

Boşlukta savrulduğumu hissediyorum. Biri beni tutup çeksin, çıkartsın istiyorum ama.. istemeye de utanıyorum. Müstahakdı bana.

Titreyen ellerim bana biraz önce olanları tekrar tekrar kısa film gibi beynimde dönmesine sebebiyet veriyordu. Yapmıştım gerçekten. Gerçekten birini vurdum ben. Bir canı ben söktüm aldım. Ama ben yapmasaydım o benim canımı alacaktı..

Bu beni kurtarır mı ? Kendi vicdan mahkememden kollarımdan tutulup çekilmemle davayı başka zamana erteledim.

"İyi misin ?" dedi Karan nefes nefes. Elleri vücudumda geziyor bakışları bende bir hasar olup olmadığına bakıyordu. Keşke bende hasar olsaydı dedirtecek kadar berbat hissediyordum.

Vurduğum, yerde kanlar içinde yatan adama kaydı bakışlarım tekrar. Titreyen elimi kaldırarak adamı işaret ettim. Suçumu kendi ellerimle gösterdim.
"Ben.. ben onu.." içimde bas bas bağırdığım gerçeği dilime dökemedim bir türlü. "Karan ben.."

Karan daha fazla kendime yaptığım işkenceye maruz kalmak istemedi sanırım ki beni susturdu. "Sen hiçbir şey yapmadın." dedi. Soğukkanlılıkla. Olmamış gibi mi davranacaktık ? Ben birini vurdum, yok mu sayacaktık.

"Ben onu vurdum !" diye bağırdım. 

Kendi kurduğu bir cümle bir insanı ne kadar yaralayabilirdi ?
Beni kahretti de.

"Ben bir cana kıydım. Allahın verdiği bir canı ben aldım yok mu sayacağız bunu ?" diye bağırdım dehşetle. Konuştukça kendi sonumi hazırlıyordum. Konuşmasamda patlayacak gibiydim.

Kulübenin yerleri iyiden iyiye yerde yatan adamın kanıyla dolmaya başladığında panikle adamın yanına yere diz çöktüm. Onu vurduğum yere koydum ellerimi. Çok kan kaybediyordu. Böyle ellerimi koysam bastırsam..

Belime dolanan kollar beni arkaya çekti. "Hale !" tam bu sırada içeriye paldır küldür Yaman girdi. Nefes nefese kalmıştı. Göğsü hızla inip kalkarken bakışları önce beni ardından Karanı süzgecinden geçirdi. En son yerde ki adama kaydığında kaşlarını çattı.

"Ben burayı hallederim." dedi sadece. Başka hiçbir ifade belirmedi yüzünde. Bu kadar mı normali bu kadar mı basitti onlar için. Berbat hissediyordum tek kelimeyle. Hem buradan koşarak kaçmak istiyordum hem de sadece Karan'a sığınmak istiyordum.

Ellerime bulaşan adamın kanı parmak aralarımda kurumaya başladığını hissettiğimde kaçınılmaz son oldu. Arkamda kalan Karan'a yaslanarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

"Yaman.." dedim akmaya başlayan göz yaşlarım çeneme doğru süzüldü. "Yaman onu ben vurdum." dedim. Karan'ın kolu daha da sıklaştı belimde. "Ben vurdum ben katil oldum." dedim titreyen dizlerim beni bir kez daha bıraktı ve ben yeri boylamadan hemen önce Karan beni tuttu ama o da benimle yere çöktü yavaşça.

"Ama.." dedim kendimi açıklamaya çalışarak "yemin ederim mecburdum." dedim. Yaman başını yere eğdiğinde arkama Karana çevirdim başımı. "Karan yemin ederim yapmak zorunda kaldım be-ben o seni vuracaktı ben mecburdum. Yemin ederim bilerek yapmam, yapmazdım."

Ne desem kendimi ifade edemeyecek gibi hissediyordum. Karan'ın elleri yüzümü avuçladı sıkıca. "Bana bak." dedi. Bu sırada Yamanında kapıya yaslandı. "Sen mecburdun." dedi Karan. "Tamam mı neymiş tekrarla." dedi.
"Ben mecburdum." dedim. Yavaş yavaş başını salladı Karan. "Sen yapmasan o sana ya da bana zarar verecekti. O kötü bir insandı zaten Hale. Tamam mı güzelim ?" dedi. Yavaşça büyük bir sakinlikle konuşuyordu.