BERCESTE

82. ÇELİŞKİ

Hoşgeldiniz.

Oy verdiysek iyi okumalar. Satır arası yorumlarda buluşalım.

Kapıda herkes birbirine bakarken oldukça tuhaf bir durum oluşmuştu. Ayrıca annemle babam arasında oluşan gerginlikle ortam buz gibi olmuştu. Annem, Karan aile meselesi deyince aklına tabi ben ve Karan geldiğimiz için kendini babama doğru bırakarak "ay gene evleniyoruz demeyin !" dedi.

Babam, annemi omzumdan kaldırırken Karan "yok henüz..." diye lafa girdi ve aynı anda dirseğimi karın boşluğuna yedi. Afiyet olsun Karan HAZNEDAROĞLU.

Yüzünü buruşturarak bana bakarken babam lafa girdi "Karan'ın da dahil olduğu nasıl bir aile meselesi konuşabiliriz biz ?" dedi.

Babacım yani neredeyse evleniyordum ben bu adamla ama neyse tabi.

Ellerimi önümde birleştirip parmaklarımla oynadım. "Şöyle ki... Konu biraz ciddi, hatta fazla ciddi." dedim. Ellerimi arkama alıp orada birleştirdim. Böyle ezik büzük durmak hiç benim huyum değildi, bana yakışmıyordu. Ayrıca kendimi biraz hesap sorması gereken kişi durumunda görüyordum. Nasıl oldu da bir SEÇKİN böylesine dışlandı, kimsesiz büyüdü, haberimiz olmadı...

Annemin karnıma kayan bakışları canımı sıktı. Bakışlarını yüzüme çıkardığında yapma dercesine yüzüne baktım. Ters bir surat ifadesini büründüm ve bakışlarımı ondan alıp babama çevirdim.

Babamın bu durum hiç hoşuna gitmemişti bu yüz metreden belli olurdu ama yapabileceğim bir şey yoktu.

"Hadi içeride konuşalım." dedim elimi salona doğru kaldırarak biz annemle ilerlemek için hareketlendik ama babam Karan'ın geçmesine müsade etmedi. Arkamı döndüğümde babam sadece elini kaldırarak Karanı durdurmuştu. "Sen benim evime giremezsin." dedi.

Omuzlarım düştü. Bir aydır Karanı evime almayan kapımda bekleten bendim ama aynı şeyi babam yapınca hatta yüzüne yüzüne evime giremezsin deyince çok kötü hissettim. Onu bu eve almak istemedi. Bir zamanlar bu aileye girecek adamı babam şimdi eve bile sokmadı.

Karan'ı geç benim bile gücüme gitti.

Üstelik babama bu davranışı için ağzımı açıpta tek kelime söyleyemezdim. Kendince haklı sebepleri vardı. Epey çokça.

"Baba..." diyebildim sadece. Karanı durdurmak için kalkan el benide susturmak için kalktı. "Siz her şeyi çabucak unutmuş olabilirsiniz ama ben unutmadım." dedi. Karan eşiğin öbür tarafında "Erdem bey..." dedi ama babam konuşturmadı. "Karan bey'in bir sebebi varmış ama kızım onun için bu sebebin artık umrunda olmadığını söylüyor. Fakat ne hikmetse iki gün sonra yine yan yanalar. O da yetmiyor Karan kapıma gelip laubali bir şekilde konuşmamız gerekiyor aile meselesi diyor. Ne ailesi pardon ?" dedi babam konuştukça sinirlendi, sinirlendikçe sesi yükseldi. "Ben ortada Karan'ın dahil olduğu bir aile göremiyorum. Kendinin de bir ailesi yok babası kızımın hayatını tehlikeye atıyor sonra kızım herkesin içinde Karan'ın babasını savunuyor. Öncesinde de..." dedi alaylı bir ifadeye bürünerek "Karan bey kızımla bir aile kurmak istiyordu. Hani ? Ben kızımın parmağında bir yüzük göremiyorum. Yine burada babasının evinde." dedi ve ekleme yaptı "ha bu evin kapısı benim kızıma ardına kadar açık her zaman ! Ama hani çok seviyordu ölüyordu, ne oldu ?" dedi.

"Tamam Erdem biraz sakinleş." dedi annem olaya el atarak. Babam oldukça sinirlenmişti.

"Ben sakinim Helin." dedi babam.

Bakışlarım Karana kaydığında bana karışmamam için bir harekette bulundu. Babam devam etti. "Ben kızımı sokakta bulmadım. El bebek gül bebek büyüttüğüm kızımı sana emanet ettim. Kapına bile geldim.." dedi ve Karanla ikisi arasında bir bakışma yaşandı. "Sana emanetti. Çok seviyorum demiştin gözlerimin içine baka baka." dediğinde Karan "hala çok seviyorum." dedi. Kalbim tekledi babama kaydı bakışlarım. "Sen benim kızımı bıraktın gittin. Benim kızımın gelinliği bile hazırdı. Evli olması gerekirken ben kızım için kapı kapı doktor gezdim. Gözümün önünde çökerken kızım bir medet bulmak için çabaladım. Bir baba için ne kadar zor tahmin edebiliyor musun Karan ? Kızın için uğraşırken ona ulaşamamak. Allah kahretsin ki o kadar çabamıza rağmen tekrar sen döndükten sonra kızım düzelmeye başladı tam anlamıyla." dedi.