BERCESTE

19.

Satır arası yorumlarınızı görmek istiyorum.

Bölüm şarkısı: Küçük bir yol.

İyi okumalar..

Neydi bu hissettiğim yakamı bırakmayan sürekli karşıma çıkan ve beni her seferinde mağlup eden..

Kendi kendime söyleyemediğim gerçeği oturduğum yatağımın tam karşısında ki boy aynamdan dağılmış saçlarım kızarmış gözlerim ve burnumla korkmadan cesurca söyledim.

"Sevgisizlik."

Ben güçlü bir kızım kendimi kandırmayacağım en çok buradan düştüm ben, sevgisizlikten. Annem sevmedi sevmiyor ama babam var o beni çok seviyor diyordum hep.

Şimdi peki ? Babamda mı sevmiyormuş beni ? Sevse beni bırakmazdı ki.
Miraz'ın söyledikleri kendini tekrar ediyor sürekli ve ben bunu durduramıyorum. Susturamıyorum sesleri.

Ne farkı kaldı şimdi babamın annemden. Babam ya babam.

Baba.

En kötüsü şirkette Miraz'ın odasında geçirdiğim sinir kriziyle her yeri dağıtırken babamın susmasıydı.

"Baba neden susuyorsun bir şey söylesene.." ellerim üstünde ki gömleğini çekiştiriyordu ama o bana bakmıyordu bile.

"Baba yapmadım de Miraz yanlış anlamış de." Karan'ın arkamdan kollarını belime sarmasıyla ittim onu hırsla.
"Ne düşünmüştür ?" dedim Karan'ı işaret ediyordum ama sözlerim babamaydı.
"Ne düşünmüştür baba ?! Kızlarını gözden çıkardılar zaten arkasında kimi kimsesi yok. Kaldı bana.. böyle düşünmemişmidir ?! Beni nasıl böyle bir konuma sokabiliyorsun sen.."

"Baba susma artık." diye kulaklarımı kapatarak çığlık atıyordum.

Amcamın "kızım.." diyerek elini uzatmasıyla geri çekildim. "Sen amca ?" dediğimde oda bakışlarını kaçırdı.
"Hani sen bana Allah bize bir kız evlat vermedi diye üzülürdüm taki sen doğana kadar derdin hani. Hani ben seninde kızındım amca sen niye karşı çıkmadın."

Amcam tekrar bana doğru yürüyerek "kızım bir sakinleş ne olursun." dedi.

Geri çekildim. Karşımda dört adam.. ikisi yaptıklarının utancıyla yani öyle umuyorum kafaları yerde, diğer ikisi sinirden yumruklarını sıkıyordu. Ama bana acıyorlardı da gözlerinden görebiliyordum.

Kimse bana acıyamaz. Kimse beni deviremez. Hep böyle değil midir zaten en sevdiklerimiz ya da en sevildiğimiz den almaz mıyız darbeyi.

"Hale kapıyı açar mısın güzelim ?"

Kendi evimde kendimi odaya kilitlemiştim. Mecbur kalmıştım çünkü hem Miraz hem Karan benimle beraber evime damlamışlardı.

İkiside birbirinden hiç haz etmese de son bir saattir odamın kapısının önünden hiç ayrılmamış hiç kavga da etmemişlerdi.

Arada Miraz ses vermediğinde Karan onu boğdu mu acaba diye düşünsemde Karan sustuktan sonra Miraz başlıyordu 'aç kapıyı güzelim' adlı gazeli okumaya.

"Evimden gidin." dedim kısılmış sesimle burnumu çekerek. İkisinide hatta kimseyi görmek istemiyordum.

"Çıkta bir konuşalım, inadın tuttu yine." dedi Miraz.

Cevap vermedim.

Yatağımda sırtım kapıya dönük bir şekilde uzandım. Bacaklarımı olabildiğince kendime çektim. Hava kararmaya başlıyordu ve esen rüzgar açık penceremden içeriye girerek tülümü uçuşturuyordu.