BERCESTE

4. Telefon 🦋

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum güzeller..

İyi okumalar..🦋

"Barış!"

Elifle aynı anda çığlık atmıştık. Valizini sürüyerek hızla yanımıza gelip önce bana sarıldı. Kollarını belime atıp beni havalandırdı ve kendi etrafımızda döndürdü. Yanağımdan kocaman öpüp beni serbest bıraktı.
"Çok özledim seni cadı."

Ben ona gülümserken , Elife de sıkıca sarılıp öpmüştü.

"Yavaş yavaş boğdun beni." diye isyan etti Elif gülerek.

"O kadar özledim ki sizi artık dönmüş olmak çok güzel."

Gerçekten de Barış'ın artık tamamen dönmesi çok güzeldi. O varken her şey daha kolay oluyordu.

Ben uzun zamandır hayatıma kimseyi sokmuyordum. Elbette takıldığım insanlar oluyordu ama bir ilişki söz konusu olmazdı hiç.

Ben bekliyorum. Birisi var benim için şuan nerde kiminle bilmiyorum ama benim hayatıma mucize olarak girecek birisi var ve ben onu bekliyorum.

Annemden göremediğim sevgiyi gösterecek biri vardı. Bir kez olsun annem kendi isteğiyle benim saçlarımı okşamadı , dizine yatırmadı diye ağladığım gecelerde kalbimde açılan yaraları saracak biri vardı.

Bir gün gelecek. Biliyorum ben.

Beni çok sevecek ben onu seveceğim. Birbirimizin mucizesi olucaz belkide.

Benim hayatıma kimseyi almamam biraz bundan kaynaklıydı. Bu konuda beni anlayan 2 kişi vardı. O insanlarda şuan yanımdaydı. Ben arabayı eve sürerken Barış arka koltukla uçaktan indiğini ailesine haber veriyordu. Elifte az önce çekildiğimiz fotoğrafı paylaşıyordu sanırım.

Yüzüme yayılan gülümsemeye engel olamadım. Barış'ın kokusu anında arabaya yayılmıştı. Dikiz aynasından arkaya ona baktığımda kulağına tuttuğu telefonla karşı tarafı dinliyordu. Ona baktığımı fark edince aynadan göz kırptı.

Seviyordum onun bu hallerini. O gittikten sonra zor toparlamıştım. Başta pek kimseyle konuşmadım Okulda bile hala kimseyle arkadaş değildim. Bu benim tercihimdi. Az ve öz insanlar olmalıydı yanımda. Barış ve Elif olduğunda pek kimseye ihtiyaç duymuyordum zaten. Birde kuzenim.

Ben bunları düşünürken eve gelmiştik kapıda ki güvenliğe selam verip arabayı evime yönlendirdim.

"İşte geldiiik "

"Erdem SEÇKİN sen eve geri dönme diye masraftan kaçınmamış cadı." Bunu söyleyen Barıştı. Beni yine sinirlendirmeye çalışıyordu.

"Çok konuşma in arabadan." dedim serserice bir el hareketiyle.

'Laflara bak' şeklinde söylenerek indi ve hemen arkasından Elifte indi. Evin anahtarını Elife uzattım. Anahtarı alıp açmak için kapıya yönelirken bizde bagajdan Barış'ın eşyalarını çıkartıyorduk. Valizleri indirdikten sonra Barış bagaj kapağını indirdi.

Valizlere bakarak gülümsüyordum. Birkaç gün kalıp dönmeyecekti. Tamamen buradaydı. İçimden bunu tekrar etmek bile bana huzur veriyordu. Bazı geceler annem yine bana sebepsizce ters davrandığında uyuyamazdım. Gelir yatağın ucuna oturur ben uyuyana kadar beklerdi ya da bazen yatak başlığına yaslanıp saçlarımla oynardı ve ben hemen uykuya dalardım.

Başımı kaldırıp yüzüne baktığımda bana bakıyordu. 'ne var?' dercesine göz kırptı.

"Burdasın." diyerek kollarımı ona doladım. Anında bana karşılık verip başımı öptü.