Tʜᴇ Dᴀʀᴋ [𝗰𝗼𝗺𝗽𝗹𝗲𝘁𝗲𝗱 ]

Chapter 62

(ဘာမှမလိုအပ်ဘူး)

ဒီနေ့လည်း အရင်နေ့တွေလိုဘာဆိုဘာမှ ထူးခြားမနေဘူး။ အလုပ်မရှိတော့ သူ့မှာ တဖြည်းဖြည်းပျင်းရိလာတယ်။ ပုံမှန်ဒီတိုင်းနေရင်း အချိန်ကုန်ဆုံးတာထက်စာရင် အလုပ်တွေပိပြီးအချိန်ကုန်ရတာ ပိုတောင်ကောင်းအုံးမယ်။

ဤက Matthew၏ စိတ်ကူးယဉ်အတွေးသာဖြစ်ပြီး လက်တွေ့၌ အလုပ်အတွက် သူစီစဉ်ထားတာရယ်လို့မရှိဘူး။ တစ်ခုမှကိုရှိမနေတာ။အခုထိတိုင် သူ့ကိုဆက်သွယ်တဲ့ ကုမ္ပဏီတွေတောင်မှမရှိပဲ။ သောက်ရမ်းရီနေရတယ်။

သူကိုယ်တိုင် ဝမ်းနည်းနေပေမယ့် ဘာမှမဖြစ်သလိုဟန်ဆောင်နေရင်းပင်။ဤသို့ အိမ်ထဲမှာရှိနေစဉ် လူခေါ်ဘဲလ်မြည်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။

ဧကန် သူ နောက်ထပ်မုန့်တွေလည်းမမှာထားပါဘူး။ ဒီနေ့အတွက် နေ့လယ်စာကရောက်နှင့်နေပြီးသား။ ဒါ့ပြင် အစ်ကိုWarenဆိုရင်ပိုလို့တောင်မဖြစ်နိုင်ဘူး။U.Sမှာ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်လို့ပြောဖူးသည်လေ။ ဒါဆို ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲ။

Matthewစိတ်ထင်တော့ တစ်ယောက်သောသူကို သတိထားမိသွားတယ်။ သို့သော်လည်း တကယ်တမ်းအိမ်ရှေ့က လူက Deliveryဖြစ်နေသည်။ ပုံမှန်ပစ္စည်းပို့တဲ့လူတွေနဲ့ မတူတဲ့ အနှီလူဟာ သူကို စာရွက်လိုမျိုးအထုပ်အားပေးရင်း ပြန်သွားသည်။

သူ့မှာ လက်ခံကြောင်းလက်မှတ်ထိုးပြီးတာနဲ့ ထိုအထုပ်အား အသာယူကာ တံခါးပိတ်လိုက်တယ်။ ထို့နောက်  ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာမှာဝင်ထိုင်၍ ဖွင့်ဖောက်ဖို့ စိတ်ကူးမိသည်။

Matthewလည်းပဲ  ဘယ်သူပေးလဲမသိရသလို၊ အထဲကပစ္စည်း ဘာမှန်းတောင်မသိ။ ပေါ့ပါးလွန်းသည့် ပစ္စည်းအလေးချိန်ကြောင့် သူအများကြီးမမျော်လင့်ဘူး။ ရေစိုမှာစိုးလို့ သေချာထုတ်ပိုးထားတဲ ထိုအထုပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖြေတော့မှာ  ဘာလဲဆိုတာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိရတော့တယ်။

အိမ်စာချုပ်။ သူ့မှာ မျက်လုံးအပြူးသားအံ့ဩရပြီး မယုံနိုင်သေးဘူး။ လူမှားတာလား ဘာလားပေါ့။

ဒါပေမဲ့ စာချုပ်အရ ပိုင်ဆိုင်သူက သူဖြစ်ပြီး L.Aက ဇိမ်ခံအိမ်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ထိုအိမ်ရဲ့ဓာတ်ပုံနှင့်အတူ နောက်ကျောမှာလက်ရေးနှင့် စာတိုလေး။
>  ဟန်နီက အကောင်းတွေကြိုက်မှန်းသိလို့ ကျွန်တော်သတိရသွားတာ။ ဒီလက်ဆောင်ကို ဟန်နီကြိုက်မယ်ထင်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်မလား  <