Rycerska Opowieść

Rzecz Jedenasta

Która mogłaby być zakończeniem przygód Feelana, gdyby nie wydarzenia w niej zawarte

Następne dni Feelana wyglądały bardzo podobnie. Karą za jego próbę ucieczki z domu było zrzucenie na jego głowę jak największej ilości domowych obowiązków. Każdą pracą, którą normalnie zajmowali się bracia Feelana, teraz musiał zajmować się on sam. Skończyło się więc miłe i beztroskie spanie do południa. 

Chłopiec był budzony z samego rana, żeby wpierw powyrywać chwasty z ogródka i podlać rośliny. 

- Widzisz Feelanie, jak dobrze ci to idzie! - powiadał ojciec Feelana, pilnując, by chłopiec sumiennie wypełniał swoje obowiązki. - Masz do tego smykałkę!

- Aha - burknął ponuro Feelan.

Poczciwy Koei Bodgar posiadał bardzo specyficzne wyczucie cudzego nastroju. Patrząc na zmęczonego, przygarbionego Feelana, był całkowicie pewien, że chłopiec cieszy się ogromnie z wykonanej pracy i w głębi serca wdzięczny jest za znalezienie mu zajęcia. Koei Bodgar uważał siebie za naprawdę wspaniałego ojca.

- Chodź młody, usiądź sobie. Nie ma nic lepszego, niż usiąść sobie na chwilę po robocie - oznajmił dumnie Koei. - Wiesz, zabawna sprawa. Też kiedyś myślałem, że jestem kimś wyjątkowym, dokonam w życiu wielkich rzeczy. Teraz zaś patrzę na mój dom, na mój ogród, na moją rodzinę i jestem z tego prawdziwie dumny! Zaś tamte wybryki, że tak powiem, powiewają mi teraz głupotą. Ale zobaczysz, że też z tego wyrośniesz, jak i ja wyrosłem! 

Feelanowi napłynęły łzy do oczu, gdy pomyślał, że jego powód do dumy także miałby być taki prosty i zwyczajny.

- Zobaczysz. Wyjdzie ci to na dobre. I jeszcze wspomnisz moje dzisiejsze słowa - ciągnął dalej ojciec Feelana. - No, ale dość już tego gadania i wylegiwania. Franto chciał, żebyś mu pomógł z owcami, a potem jeszcze pomożesz Benrowi z rąbaniem drewna. 

Feelan bardzo skutecznie nauczył się przemieniać brak chęci w zwyczajną obojętność. Bez większego entuzjazmu udał się na pastwisko, gdzie jego starszy brat pilnował wypasanych owiec. 

- Masz - Franto wcisnął Feelanowi pasterską laskę, kamizelkę z koziej skóry i szczekający gwizdek. - Jak będą niegrzeczne, lub zaczną za dużo gadać, tłuczesz je po łbie. Jak spróbują uciekać, biegniesz za nimi i gwiżdżesz szczekaczem.

- Czyli szczekam na nie gwizdkiem? - dopytał Feelan.

- Gwiżdżesz szczekaczem - Franto upierał się przy swoim. - To tyle. Nawet taki bęcwał jak ty sobie z tym poradzi. Tak więc rób swoje, a ja idę zająć się innymi sprawami.

Pilnowanie owiec Feelanowi szło dość dobrze. Wystarczyło mu siedzieć na pniu i obserwować, jak siedem owiec jadło trawę, czasem pochodziły w kółko, a czasem wymieniły się ze sobą plotkami i spostrzeżeniami. Owcom było całkowicie obojętne, kto ich pilnował. Nie zwracały na Feelana większej uwagi. Poza jedną owcą.

- Chcesz dołączyć do mojej załogi? - zapytał Fluffy, skacząc entuzjastycznie wokół Feelana.

- Chętnie. Zrobię wszystko, byleby się stąd wyrwać - odparł Feelan.

- W takim razie musimy zdobyć okręt i czym prędzej wyruszamy w morzę! - zawołał Fluffy. - Ku przygodzie! Odnaleźć legendarne skarby! Wtedy zostanę królem piratów!

Feelan smutno przytakiwał ambitnej i energicznej owcy. Choć Fluffy dużo gadał, to nie robił za wiele, by spełnić swoje marzenia. Feelan uważał jednak, że owca miała ku temu większe możliwości, niż on sam.