Rycerska Opowieść

Rzecz Trzydziesta Piąta

O walce, którą Feelan stoczył w słusznej sprawie dla dobra grzybów i kartofli

Feelan i Nartsu siedzieli na ławce, czekając aż wyschną ich ubrania. Nie pomagało w tym zjawisko, że akurat padał deszcz. Chłopcy w dalszym ciągu przeżywali swoją przygodę w Grocie Lwic. Feelan myślał, że jego wnuki, o ile się kiedykolwiek jakichś doczeka, będą wspominać potężny cios mistrzyni Leony. 

Nartsu był o wiele bardziej przygnębiony. Bynajmniej nie dlatego, że był jeszcze bardziej poobijany niż Feelan. Starał się ze wszystkich sił, dał z siebie wszystko, a jednak przegrał. Mało tego, został brutalnie upokorzony i zmuszony do przyznania się do porażki. Do tego pytania Leony wciąż krążyły mu po głowie, nie dając mu spokoju.

- Może i nie poszło nam najlepiej - rzekł nagle Feelan. - Ale warto było... 

- Co? -zapytał Nartsu.

- No... Warto było - powtórzył Feelan. - Widziałeś jaki Leona miała brzuch? Powinienem w następnym liście do Deliny napisać, że powinna zacząć ćwiczyć.

- Czy tylko to ma dla ciebie znaczenie?! - zapytał zirytowany Nartsu. - Poszedłeś tam ze mną tylko, żeby pogapić się na brzuszki?! 

- Nie! - prędko zaprzeczył Feelan. - Zrobiłem to również dla ciebie, żebyś mógł poznać tajniki walki dziewczyn. Zresztą, trzeba przyznać, że całkiem nieźle sobie radzą. I... Wydaje mi się, że nie jesteś w pełni zadowolony z całego zajścia. 

- A niby z czego miałbym się cieszyć?! - warknął Nartsu. - To było głupie... Bezsensu...

- Nartsu, drogi przyjacielu - powiedział poważnie Feelan. - Wyczuwam, że zbyt łatwo poddajesz się zniechęceniu. Masz jednak mnie! Gotowego, aby cię wesprzeć i skierować z powrotem na drogę chwały i wielkości! 

- Ech...  - Nartsu cicho westchnął. 

Chłopak nigdy nie mówił o swoich problemach, bo zwykle starał się nie dostrzegać tego, że je miał. Również nie miał za bardzo z kim o nich rozmawiać. Zazwyczaj czuł się przez innych zbyt surowo oceniany i osądzany. Wątpił, żeby ktokolwiek był w stanie go zrozumieć. Tym bardziej ktoś taki jak Feelan. Ktoś pełen radości i entuzjazmu. Nartsu spodziewał się, że jak otworzy się przed Feelanem, to najlepsze na co mógł liczyć, to pocieszające: "Nie martw się, nie przejmuj. Jesteś jeszcze młody, masz w życiu dużo czasu... bla... bla... bla..." Jednak poza Feelanem nie miał nikogo innego. Nartsu wziął głęboki wdech i postanowił spróbować się w odpowiedni sposób wyrazić.

- Po co mi to wszystko? Po co aż tak bardzo się staram? - zapytał Nartsu, spoglądając na swoje dłonie. - Jaki sens jest mojej walki?

- No... Czy nie chciałeś przypadkiem zostać najlepszym wojownikiem w Trawelii? - zapytał Feelan.

- Tak. Chciałem. Ale dlaczego? Przecież... Wcale nie muszę do tego dążyć - kilka łez spłynęło pod oczami Nartsu. - Tylko, że niczego innego nie potrafię. Moja walka, to... To wszystko co mam...

- Masz też mnie! - oznajmił Feelan. - Swojego wiernego przyjaciela, z którym możesz o tym porozmawiać. Kiedy tylko chcesz. I kiedy też możesz. 

- To głupie - Nartsu zaśmiał się przez łzy. - Co z tego, że ci o tym powiem? Nie uczyni mnie to ani trochę lepszym, ani silniejszym! Nie zbliża mnie to wcale do spełnienia moich marzeń! Ja... Nie mam pojęcia, co mam robić...