⚜កូនបំណុលចងចិត្ត⚜(ចប់)

ភាគ37៖នៅឲ្យស្ងៀម🔞

~សូមទោសចំពោះពាក្យពេចន៍មិនសមរម្យ~

"អឺ!!! សប្បាយ ហើយក៏សមចិត្តដែរ" ជុងហ្គុកចាក់បណ្ដោយតាមពាក្យសម្ដី ធ្វើឲ្យអ្នកដែលស្រដីឡើងមុននេះ ត្រូវឈឺលើសពីឈឺទៅទៀត ។

"មនុស្សគំរួក់!លែងខ្ញុំទៅអ្ហឹកអ្ហឺៗៗ" ពេលត្រូវមនុស្សប្រុសដែលខ្លួនស្រលាញ់ស្ទើលេប មកហាស្ដីមកវិញបែបនេះ សួរថាអ្នកណាទ្រាំបាន ទោះបីជាចិត្តត្រូវការគេខ្លាំងយ៉ាងណា ក៏ដេញឲ្យចេញទៅសិនដែរ មិនចង់ក្បែរក្នុងស្ថានភាពបែបហ្នឹងទេ។

"កុំសូម្បីតែគិត*ខ្វោក!!" ចង់ដេញឲ្យនាយទៅណា បើបំណងនាយមកថានឹងគិតធ្វើបាបហើយនោះ គ្រាន់តែបញ្ចប់សម្ដីភ្លាម នាយក៏កញ្ឆក់ទាញអាវរបស់ថេហ៍កន្ត្រាក់មួយទំហឹង ធ្វើឲ្យដាច់រលាត់ភ្លេត។

"ចេញទៅអ្ហឹក កុំមកប៉ះរាងកាយខ្ញុំ" ថេហ៍យំឡើងសស្រាក់សស្រាំ ព្រមទាំងរើបម្រះមិនឈប់ ជាហេតុនាំឲ្យជុងហ្គុករិតតែបន្តឹងកម្លាំងចាប់គេលើសដើម ដោយនាយបានសង្កត់ដៃស្រឡូនតូចៗ លើកហួសទៅផុតក្បាលប្រើដៃតែម្ខាងប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯម្ខាងដែលទំនេរ នៅបន្តចាប់ដោះហែកសាច់កំណាត់អាវរបស់ថេហ៍ទាល់តែដាច់ដោចអស់ពីខ្លួន។

រាងកាយដែលសល្អស្អាត ពេលនេះត្រូវប្រែជាក្រហម នៅតាមកន្លែងនីមួយៗ ដោយសារកកិតនឹងសាច់កំណាត់អាវ ព្រោះនាយក្រាស់ទាញគ្មានប្រណី ទោះដឹងថាបង្កឲ្យកំលោះតូចឈឺក៏ដោយ។

"អ្ហឹម*អ្ហឹម!!!!" បបូរមាត់តូចច្រមិច បម្រុងនឹងបន្លឺម្ដងទៀត តែវានៅមិនបានដដែល ព្រោះតែអ្នកខាងលើ ឱនមកញក់ញីខ្លាំងៗ ខំប្រឹងរុលអណ្ដាតក្ដៅសើមចូលផង សឹងតែដល់កន្លើតអ្នកខាងក្រោមហើយ។

ទោះបីជាដឹងថាខ្លួនធ្វើអ្វីនាយក្រាស់មិនឈ្នះ ថេហ្យុងក៏នៅតែមានះ ព្យាយាម គេចមុខពីម្ខាងទៅម្ខាង បំណងគេចចេញពីស្នាមថើបដ៏សែនឃោឃៅមួយនេះ ប៉ុន្តែដូចជាគ្មានប្រយោជន៍ទេ គេត្រូវចំណាយកម្លាំងទាំងទ្វេ ដោយគ្មានទទួលបានផ្លែផ្កាសោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ជុងហ្គុកមានតែឈ្លានពានបានរិតតែខ្លាំង។

"*ជុបៗ" ពេលនេះកម្លាំងអស់មែនទែនហើយ ដៃជើងប្រែជាទោទន់ លែងរើទៀត សុខចិត្តបណ្ដោយឲ្យអ្នកខាងលើធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តចុះ បើកាលណាប្រុសម្នាក់នេះឆ្អែតឆ្អន់នាយនឹងឈប់វាដោយខ្លួនឯង។