Perde Arkasındaki Oyun (Düzenlenmekte)

PAO 7: Kim Possible: Görev Başarısız

Medya: Eren rolünde Sean O'Pry.

***

Yemek masasında öyle bir sessizlik vardı ki, sanki herkes yanlış bir anda nefes alsa durumu çıkmaza sokacaktı. Normal değildi; sanki masadaki sır, sadece gözlerde işleniyordu. Adnan Bey, ağabeyime endişe dolu bir bakış attı, ağabeyimse Merve ile beni esir alır gibi göz hapsine aldı. Size şunu söylemeliyim ki Melih kaşları çatık doğmuştu. Merve, korkuyla bana bakıyordu; bense... önümdeki sarmayı seyretmeyi güvenli buldum. Bu sahne bana sanki Kurtlar Vadisi setindeymişim hissi verdi. Tabii sarma yüzünden değil, neyse siz anladınız.

İki saat önce:

Sitenin önüne vardığımda gökyüzü yavaşça kararıyordu. Merve orada, girişte bekliyordu; beni gördüğünde önce bir anlık şaşkınlık yaşadı, ardından kahkahalarla gülmeye başladı. Ona attığım soğuk bakış sayesinde kendine gelmiş olacak ki, hemen aklınca bir "kaçak giriş" planı yapmaya başladı. Bu, Merve Aksoy'un tipik kaçış planlarından biriydi elbette. İçeri girmek için site duvarını yıkmamız gerekiyormuş, Berlin duvarı sanki. Başımı hafifçe sallayıp, "hayatta yapmam" dediğim şeylerden birini yapmaya koyuldum.

Gözüm, daha önce de fark ettiğim kırmızı Bentley'e takıldı; sitenin girişine yakın bir yerde park etmişti. Merve de bu arabayı daha önce gördüğünü onaylayınca, ikimiz de o yöne doğru yürüdük. Ortalık sessizdi, kimseden eser yoktu. Merve kapıyı açmaya çalışınca ona bir "Aptal olma!" bakışı attım; kim arabasını açık bırakır ki? Ama o hiç durur mu? Omzunu silkti, kapıyı hafifçe çekti ve... Evet sevgili izleyenler, Derin Aden canlı yayında! Merve A. (19) tüm tahminleri altüst ederek kapıyı açtı! "Evet Merve Hanım, nasıl bir his, beklenmedik zaferiniz hakkında ne düşünüyorsunuz?" Merve Hanım'a dönüyoruz ve görüyoruz ki, gözleri dolmuş, bu gurur hepimizin Türkiye'm!

Yaramaz bakışlar atan Merve'ye göz ucuyla bakıp, anahtarın bile içeride olduğunu fark ettim. Beynim kısa devre yaptı; arabayı çalıp sitenin içinde tanınan bir araçla dolaşmak mı? Oldukça mantıklı görünüyordu. Ama hayır, bu Merve'nin ne kadar tuhaf bir kız olduğunu kanıtlamak için giderek tuhaflaşan bir an olacaktı: Arabaya saklanmaya başladı! Onu bu hâlde görünce ilk tepki olarak kahkahalarla güldüm, sonra başımı çevirdim ve "Bu kızı tanımıyorum" ifadesiyle etrafı izledim. Tam o anda, poşetlerle gelen bir kızı gördüğümde, şansıma küfrederek arabaya atladım ve Merve gibi görünmemeye çalıştım. Hadi ama! Biz kocaman iki kızdık; nasıl görünmeyecektik? Koltuğa iyice sindim.

Gelen kız, elindeki poşetleri yan koltuğa bıraktı, kontağı çevirdi ve hareket etmeye başladı. Şaşkınlıktan dilim tutulmuştu; bizi fark etmemişti bile! Koltukların arkasına sindiğimiz doğruydu ama tamamen görünmez olduğumuz da söylenemezdi, değil mi? Merve'nin paniği, araba ilerledikçe yerini bir tür sessiz alkışa bırakmıştı, bana bakıp kendi zekâsına hayran kalıyordu. belki de arabaya olan 'derin hayranlığımız' yüzünden bu kadar yakından görmek istemişiz gibi bir bahane uydurabilirdik. Kız, muhtemelen bize küçümseyici bir bakış atıp "Fakirler!" deyip geçerdi. Öte yandan, polisi arama ihtimali de vardı, üstümdeki kıyafetleri fark edip akıl hastanesini de. En iyi senaryo, peşimizde kötü adamlar olduğu bahanesiydi belki; belki kız, Pollyanna gibi bir yürek taşıyordu ve bizi merhametle evimize bırakırdı. Hatta belki sonsuza dek arkadaş olurduk. Evet, Pollyanna görseydi "Kayıp ikizimsin!" deyip bana sarılırdı herhalde.

Merve'ye sormak istedim, "Kafamdaki karmaşadan kim sorumlu?" Fakat ne yaptı? Telefonuna gömüldü, çiftlik oyununda domates hasadı yapıyordu. Mezar bile bu kadar rahat olmazdı. Çimdik atınca başını kaldırdı, 'ne yapıyorsun?' diye baktım. Telefonu titreyince kulağına götürdü, bense kalp krizi ihtimaline karşı 112'yi aramak için hazır bekliyordum. Karşısındakine alçak bir sesle bir şeyler mırıldandı, ardından neşeli bir "Kolay gelsin!"le telefonu kapattı. Gürültülü Katy Perry şarkısı beni duaya sevk etti. Dönüp "Messi için fiberledim." açıklaması yaptı. Messi için mi? Bu kabul edilebilirdi.