អន្ទាក់បេះដូង

ភាគទី«៣៦»

   (គ្មានលើកក្រោយ វាត្រូវតែល្ងាចនេះ បើបងមិនមកខ្ញុំប្រាប់រឿងយើងដល់ម៉ាហើយ»នាងមិនបាននិយាយលេង តែធ្វើមែន បើគេហ៊ាននាងនឹងលេងមិនអោយស្ងប់ឡើយ។
   (ហ្វាន់នី!!!!)
   (យ៉ាងមិច ព្រមឬអត់?)
   (បានៗ ម៉ោង៦ជួបគ្នា...»បៃប៊លដកដង្ហើមធំ មុននឹងតបទៅហ្វាន់ គេមិនគួរសោះ មិនគួរភ្លេចខ្លួនអោយមានរឿងបែបនេះសោះ។
................
    (អីចឹងអូនបិទហើយ)
    (ឈប់ៗ ភ្លេចថាម៉ោង៦រវល់ហើយ ដូរមកម៉ោង៤វិញចុះ)ទើបតែនឹកឃើញថាបងជួបនាងម៉ោង៦ចុះបៀវ អ៊ីចឹងដោះស្រាយរឿងជាមួយហ្វាន់នីហើយ ចាំជួបបៀវតាមក្រោយ។
   (រវល់ជាមួយអ្នកណា?)
   (គ្មានអ្វីទេ ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ)មិនអោយអ្នកម្ខាងទៀតសួរច្រើនជាងនេះទាន់នាយក៏បិទ! ព្រោះមិនចូលចិត្តអោយអ្នកណាមកចេះសួរនាំ មកចេះដឹងរឿងគេ គេមិនចូលចិត្ត។
   ...
     រហូតមកដល់ម៉ោង៤ល្ងាច ។កាយសង្ហារងើបចេញពីតុធ្វើការមុននឹង ទាញទូរស័ព្ទមកមើលទីតាំងដែលហ្វាន់នីបានផ្ញើរ ទើបរៀបចំចេញទៅ។
   មិនយូរគេក៏មកដល់ភោជនីយដ្ឋានល្បីមួយ។ គេចុះពីលើឡានចូលទៅ តាមបុគ្គលិកនាំទៅ ។ មើលទៅការណាត់ជួបលើកនេះវាជាលក្ខណះឯកជន  ព្រោះកន្លែងដែលខ្លួនណាត់ជួប គឺវានៅដាច់ដោយឡែកពីគេពុំមានមនុស្ស។
   «សុំអញ្ជើញបាទ»មកដល់អ្នកបម្រើក៏ ណែនាំដល់បៃប៊លដែលក្បែរនោះ បង្ហាញទិសដៅដែលនារីរូបកំពុងអង្គុយចាំ។
   «អរគុណ»ថាហើយបៃប៊លក៏ចូលទៅ ភ្នែកនាយក្រលេកមើលជុំវិញ គិតឆ្ងល់ហេតុអីក៏ចាំបាច់មកណាត់ជួបសម្ងាត់អីបែបនេះ ធម្មតាៗក៏បាន ណាមួយនាយក៏មកមិនយូរ។
    «បងមកហើយ»ហ្វាន់នីញញឹមស្រស់ ក្រោយក្រលេកមកឃើញបុរសដែលគេរងចាំ មកតាមការណាត់។ នាងរត់វឹងមករកគេ គៀកដៃជាំមុននឹងបណ្តើរចូលតុ។
   «មានអីក៏និយាយមកបងប្រញាប់!»ដាក់គូទអង្គុយភ្លាម បៃប៊លក៏និយាយភ្លែងព្រោះមិនចង់ខកណាត់ជាមួយម្នាក់នោះ គេកំពុងតែខឹងខ្លួនស្រាប់ផង បើខកណាត់គេទៀតគេខឹងស្លាប់មិនខាន។
   «ញុាំអីសិនទៅ!»
   «តែបងប្រញាប់!!!»
   «ខ្ញុំខំកម្មង់អាហារដែលបងចូលចិត្ត ញុាំបន្តិចសិនទៅ»នាងមិនខ្វល់ រក្សាទឹកមុខញញឹមស្រស់ដែលតបទៅគេ ។
    «...»
    «យ៉ាងមិចហើយ! ហេតុអីក៏ប្រញាប់ម្លេះ ? ញុាំបង្តិចក៏បានអោយអូនអស់ចិត្ត ឬក៏ពេលនេះស្អប់អូនហើយមែនទេ? បងប្លែកណាស់ដឹងអត់?»ឃើញបៃប៊លធ្មឹងមុខមិនស្រស់ ទើបនាងដើរតួកម្សត់អោយគេអាណិត ។ នាងចង់ក្បែរគេ ចង់អោយគេដូចមុន! តើដឹងទេ ថាពេលនេះគេប្លែកណាស់! គេមិនដែលខកទៅ ឬក៏ពេលដែលនាងខលមកគេក៏ព្រមលើ ឯពេលខ្លះទៀតគេមិនបានលើក ចង់ណាត់ជួបក៏ពិបាក គេមកជួបម្តងៗ ក៏មិនបាន នៅយូរសោះ។
   «បងញុាំក៏បាន ! តែបងដាក់កំហិត គឺមិនអោយលើសម៉ោង៦ទេ»គេក៏អាណិតពិតមែន ទើបព្រមទទួលញុាំអាហារមួយពេលនេះ ។នាយផ្ទាល់ក៏ប្រញាប់ទើបមិនចង់សូញសាញច្រើន នាំតែខាតពេលជាងនេះ ពេលនេះម៉ោង៥ដូចគ្នា ព្រោះទម្រាំនាយចេញមកក៏ម៉ោង៤ជាងទៅហើយ។
   «ចា៎ស ញុាំទៅ»នាងញញឹមស្រស់ ដួសអាហារដាក់ចានអោយគេ ។ឯបៃប៊លក៏មិនបានខ្វល់ គេក៏ព្រមញុាំ ញុាំអោយរួចនឹងអាលបានទៅជួបបៀវម្តង ពេលនេះប្រហែលជារៀបខ្លួនចាំហើយ។
   មួយស្របក់ អាហារមួយពេលនេះក៏បានបញ្ចប់ ។ រាងមាំលូកដៃមកទាញទឹកផឹកក្អឹកៗ មុននឹងដាក់ចុះទើបនាយនិយាយ...
    «និយាយមក»គេនិយាយភ្លាម ហាក់ជ្រួលច្រាល ពេលនេះម៉ោងក៏គៀក៦ល្ងាចទៅហើយ។
   «បងញុាំតិចណាស់»នាងនិយាយហីៗ លេងសើចបែបមិនខ្វល់ខ្វាយ  ។
   «កុំសុាំញុាំច្រើនហ្វាន់ បងប្រញាប់!»
   «អូខេនិយាយក៏បាន...អូនគិតថាបងគួរលែងលះជាមួយគេហើយ...»
   «???»
   «វាល្មមហើយ គិតទៅក៏យូរគួរសម »
   «បងធ្វើមិនបាន! បងធ្វើមិនបានទេហ្វាន់»
   «ហេតុអីក៏មិនបាន ? ម៉ាក៏ដឹងថាបងមិនស្រឡាញ់គេ វាមានអីពិបាកទៅ!»
   «ម៉ាមិនព្រមទេ»ម៉ាស្រឡាញ់បៀវសឹងអី រឿងអីដែលម៉ាព្រមនោះ នាយផ្ទាល់ពេលនេះក៏ហាក់ស្រពិចស្រពិល មានអារម្មណ៍ថាអាណិតគេយ៉ាងណាក៏មិនដឹង!
   «បើម៉ាមិនព្រម ក៏ប្រាប់គាត់ពីរឿងពួកយើងទៅ»ហ្វាន់នីនិយាយឡើងដោយគ្មាន ភាពអៀនខ្មាស ! ព្រោះខ្លួនត្រូវតែទាមទារ ទាមទារតំណែងជាប្រពន្ធមកជារបស់ខ្លួន ព្រោះតាំងតែពីដើម គឺនាងតែម្នាក់ ដែលសាកសមជាប្រពន្ធរបស់បៃប៊ល។
   «បងធ្វើមិនបាន»
   «បើបងមិននិយាយ ទុកខ្ញុំជាអ្នកនិយាយខ្លួនឯង»
   «បងមកនិយាយតែបែនេះបងទៅវិញហើយ ព្រោះរឿងលែងលះវាមិនអាចទៅរួច!!»
   «វានឹងអាចទៅរួច បន្ទាប់ពីផុតយប់នេះ»
   «!!!!»ដំណើរដែលរៀបនឹងដើរចេញទៅ ក៏ឈប់អាក់មួយកន្លែងវិញ ភាំងនឹងអ្វីដែលហ្វាន់នីបាននិយាយមុននេះ ។ប្រាកដណាស់ថាហ្វាន់នីនឹងគិតរឿងមិនល្អទៀតហើយ។
   «ក...កើតអី?»សុខៗ ក៏មានអារម្មណ៍ថាមានចំហាយក្តៅភាយៗចេញពីខ្លួន ផ្តើមបែកញើសសស្រាក់ឡើងមក តើខ្លួនអីទៅ?
   «នៅចង់ទៅវិញអត់?...»ហ្វាន់នីមកគៀក លើកដៃអោប.កគេ ញញឹមដាក់គេតិចៗ៊
   «ល..លែង»បៃប៊លរើចេញ តែនាងអោបជាប់មិនលែង មុននឹងលោទៅរកទៅរកបបូរមាត់មនុស្សប្រុសម្នាក់នេះ។នឹងថើប ថើបមាត់គេថ្នមៗ រហូតដល់គេឈ្លក់វវង្វេងតាម។
   «ហ្អឹស!!!»បៃប៊លតាំងស្មារតីបាន ទើបច្រានហ្វាន់នីចេញពីខ្លួន រត់ចេញក្រៅយ៉ាងរហ័ស ព្រោះដឹងថាមានអ្វីមិនស្រួលផ្តើមកើតឡើងហើយ បើនៅបន្តិចទៀតច្បាស់ជាវីវរមិនខាន។
    «បងបៃប៊ល»នាងក្រមុំឯណេះ មានត្រឹមហៅ តែតាមមិនទាន់ព្រោះគេរហ័សក៏ទៅបាត់។
   មកដល់ខាងក្រៅបៃប៊ល ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ បើកឡានមកភូមិគ្រិះ ទាំងវេទនា។ ពេលមកដល់ក៏ឡើងពីខាងលើយ៉ាងប្រញាប់ ព្រោះដឹងពេលនេះជាតិថ្នាំវាកំពុងសាយភាយពេញរាងកាយហើត ដូច្នេះខ្លួនត្រូវទៅគេងត្រាំក្នុងអាងទឹកជាប្រញាប់ មិនអីចឹងជាតិថ្នាំសម្រើកធ្វើទុកដល់ស្លាប់មិនខាន។
    ក្រាក!
    «លោក...ល...លោកកើតអី?»បើកទ្វាមកក៏ជួបជាមួយបៀវតែម្តង។ បៀវគ្រាន់តែជួបមុខគេភ្លាមក៏រហ័សសួរនាំ ព្រោះគេនៅក្នុងសភាពយ៉ាប់មើលខ្លាំងណាស់ គេបែកញែកពេញរាងកាយ ថែមទាំងក្រហមពេញតួខ្លួនទៀតផង។
    «អ៉ឹប...»