អន្ទាក់បេះដូង

ភាគទី«៣៧»

    ក្រាក!
    «លោក...ល...លោកកើតអី?»បើកទ្វាមកក៏ជួបជាមួយបៀវតែម្តង។ បៀវគ្រាន់តែជួបមុខគេភ្លាមក៏រហ័សសួរនាំ ព្រោះគេនៅក្នុងសភាពយ៉ាប់មើលខ្លាំងណាស់ គេបែកញែកពេញរាងកាយ ថែមទាំងក្រហមពេញតួខ្លួនទៀតផង។
    «អ៉ឹប...»
..........................
   អ្នកដែលមកដល់គិតថានឹងទៅត្រាំទឹក ប៉ុន្តែពេលបានឃើញតូចដែលឈរនៅនឹងមុខ ស្លៀកពាក់ខោរលុង អាវវាលស្តើងទើបទប់ចិត្តមិនជាប់ ចាប់ថើបញក់ញីភ្លាមៗ។
   «ហ៊ឹក...លោកកើតអី?»បៀវសួរញ័រមាត់ ពេលដែលខ្លួនរើបម្រាស់ពីការថើបបាន ។ កាយតូចផ្តើមរលីងរលោង បុកពោះផឹបៗ ព្រោះពេលនេះរាងក្រាស់ហាក់កំពុងកម្រោលរកអ្នកណាចាប់មិនឈ្នះ។
    «អ៊ឹប...អឹក!»បៃប៊លមិនតបតែបែរជាចាប់សង្គ្រាប់សារជាថ្មី ឯកាយតូចបានត្រឹមគួកទ្រូងគេឌឹបៗ តែគេមិនឈឺ គិតតែពីបឺតខាំបបួសមាត់តូចប្រមិចនោះ រហូតដល់សាមីខ្លួនពេបមាត់យំក៏គេមិនឈប់។
   មិនយូរកាយតែពីរក៏បានមកដល់ពូកជាសម្រេច ។បៃប៊លចាប់ផ្តួលបៀវទៅលើពូកមុននឹងដោះអាវខ្លួនឯងគ្រវែងចោលជាប្រញាប់ ទើបចូលទៅសង្គ្រប់កាយតូចមិនអោយរើទៅណារួច។
   «ហ៊ឹកៗ... កុំអី....»បៀវយំញ័រខ្លួន ភ័យមិនស្ទើ ក៏ដឹងបំណងគេថាចង់ធ្វើអី! រាល់ដងគេបង្ខំតែក៏មិនកម្រោលដល់ថ្នាក់នេះ។ 
   គេខាំថ្គាមជាប់ មុខឡើងកំណាច ព្រោះទប់ទល់ជាមួយជាតិថ្នាំមិនបាន មិនដឹងថាហ្វាន់នីដាក់ច្រើនកម្រិតណា បានជានាយក្រាស់កម្រោលយ៉ាងនេះ!
   ខ្វោកៗ...
   «ហ៊ឹកហ៊ឺ...»សម្លៀកបំពាក់នៅលើខ្លួនបៀវ ត្រូវគេចាប់ហែកចោលខ្ទេចដោយមិនប្រណីដៃ រួចបោះទៅម្ខាង មុននឹងចាត់ចែងសម្រាតខោខ្លួនឯងចេញផងដែល។
    «អ៊ឹម...»គេឱនមកបឺតមាត់ អ្នកដែលកំពុងយំ បំបិទមិនអោយលឺសម្លេង។
   «ចេញ!!! ចេញទៅ!!! ហ៊ឺ...»បៀវរើបម្រាស់ច្រានគេ   ដេញគេចេញ តែមិនអាច ព្រោះគេមិនបានខ្វល់ជាមួយដៃប៉ុនស្រមោចនោះឡើយ។
   «ស្ងៀម!!!»បៀវងាក់ឆ្វេង ងាក់ស្តាំគេចស្នាមថើប ទើបគេ ស្រែកសម្លុត ព្រោះខឹង មនុស្សកំពុងតែចង់ខ្លាំង។
   «អឹក ហ៊ឹកៗ...»របស់ខ្លះក៏ត្រូវស៊ូកបញ្ចូលភ្លាមៗ មិនអោយត្រៀមខ្លួន ។បៀវយំដង្ហក់ ក្តាប់ពូកជាប់ ងាក់មុខទៅម្ខាង ។
   «អឹស!!!»បៃប៊លផ្តើមលេងចង្កេះ ប៉ុន្តែមិនមែនផ្តើមពីតិចៗដូចរាល់ដង គឺគេលេងខ្លាំងៗតែម្តង ព្រោះគេកំពុងតែពុះកញ្រ្ជោលខ្លាំង ។គេមិនបានខ្វល់ មិនបានថ្នាក់ថ្នម ច្រត់ដៃនឹងពូកចន្លោះ ក្លៀកបៀវ ដោលចង្កេះមិនប្រណី។
   «អាស៎...ហឹក»កាយតូចនៅតែយំ រាងកាយក៏ញ័រញាក់រលាក់ឥតឈប់ ខ្លួនក៏ចាប់ផ្តើមឈឺពិសេសត្រង់កន្លែងភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្លួនព្រោះគេវាយលុកដកចេញដល់ចូលមិនសំចីដៃ។
   «អ៊ឹស...ស៉ឺត»កាយទាំងពីរកាន់តែស្អិតចូលគ្នា ។បៃប៊លកាន់ចង្កេះបៀវជាប់ បុកបញ្ចូលពេញទំហឹង សម្រុកយក។ ឯបៀវបានត្រឹមតែក្តាមដើមដៃគេ យំមិនឈប់ឈរ។
   «អឹស!!!!»មិនប៉ុន្មាន ក៏បានសម្រេចតឹកដំបូង។ បៃប៊លបិទភ្នែកសម្ងំ ក្នុងខ្លួនបៀវមិនទាន់ដកចេញ បៀវវិញក៏ល្វើយដកដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នា ឯទឹកភ្នែកក៏ស្រក់ឥតដាច់ មិនដឹងថាពេលណាទើបបានស្បើយ។
    «...»ស្ងាត់ៗ ជើងស្រឡូនគ្មានរោមមួយសរសៃត្រូវគេលើកដាក់ស្មាសាជាថ្មី។
    «ល...លោក! ហ៊ឺ»បៀវស្មានដៃដឹងបំណង ទើបរេចង្កេះចេញ តែចេញទៅណាមិនបាន ព្រោះគេចាប់ជាប់។ ក៏ចង់ប្រាប់ថាតែម្តងមុននេះបៀវរាងហើយ រាងពិតមែនមែន ព្រោះទង្វើមុននេះវាជាការរំលោភបំពានហួសហេតុពេកហើយ គេមិនបានខ្វល់ពេលអ្នកដែលទទួលរងទាល់តែសោះ។
   «ម្តងទៀត...»បៃប៊លប្រាប់ដោយមិនបានសម្លុត តែនាយមិនទាន់អស់ជាតិថ្នាំឡើយ គឺវាភាយៗមកទៀតហើយ ។
   «សុំអង្វរ...បានហើយ...ខ្ញុំឈឺ អឹក»កាយតូចលើកដៃសំពះអង្វរគេ ទឹកភ្នែកសស្រាក់ ។គេមើលមុខបៀវបន្តិច ខាំថ្គាមជាប់ទប់អារម្មណ៍ដែលកំពុងបុកពុះកញ្រ្ចោលរោលរាលហើយក៏...
   ភឹប...
   «អាស៎ ហ៊ឺៗ...»ដៃទាំងគូត្រូវគេចាប់ផ្ទុបនឹងពូក ហើយក៏បំបោលចង្កេះរកឃាត់មិនឈ្នះ ។គេធ្វើមិនហត់នឿយ បិទភ្នែកស្រូបយកភាពសុខស្រួល ខុសឆ្ងាយពីរាងតូច ដែលឈឺក្រហាយពេញមួយតួខ្លួនគ្មានចន្លោះត្រង់ណា។
   ចុងក្រោយក៏មានតែសម្លេងយំ ថ្ងូចថ្ងូររួម ។កាយតូចលើកដៃតវ៉ាលែងរួច បានត្រឹមតែដង្ហើយសម្លេងយំប្រហើរពេញផ្ទៃបន្ទប់ពេញមួយរាត្រី។
...
   ព្រះអាទិត្យផ្តល់រស្មីចិញ្ចែងចិញ្ចាចរះឡើងគ្រប់ទិសទី។មនុស្សម្នាភ្ញាក់ឡើងត្រៀមខ្លួនធ្វើភារកិច្ចថ្ងៃថ្មី នៅឡើយគូស្វាមីភរិយាថ្មីមួយគូនៅឡើយ ដែលម្នាក់កំពុងគេងនឹងម្នាក់កំពុងយំ។
    ព្រឹបៗ...
    ដៃបែកសសៃរវៀម រ៉ាវលើពូកជាទម្លាប់ដូចរាល់ដង។រ៉ាវចុះរ៉ាវឡើងក៏ប៉ះជាមួយសាច់ទន់ៗបានសម្រេច តែហាក់អោយដឹងថាសាមីខ្លួនកំពុងយំញ័រញាក់ខ្លួន ទើបធ្វើអោយនាយក្រាស់បើកភ្នែកឡើងយ៉ាងរហ័ស។
   «ហ៊ឹក...»ពិតមែន! គឺកាយតូចកំពុងយំពិតមែន ។គេសម្លឹងមើលទៅដងខ្លួនស្រឡូនឃើញថាមានស្នាមក្រហមជាំគ្រប់ទិសទី ចុះទម្រាំកន្លែងផ្សេង តើនឹងជាយ៉ាងណា? បើយប់មិញគេលេងខ្លាំងដៃម្លឹងៗ។
    គេបិទភ្នែករំងាប់ចិត្តខឹងក្រោធ តែមិនមែនខឹងបៀវ គឺខឹងខ្លួនឯង ខឹងដែលមិនចេះទប់អារម្មណ៍ ចុះបើម្នាក់នេះធ្លាក់ខ្លួនឈឺខ្លាំង ត្រូវធ្វើយ៉ាងណា! ម៉ាប្រាកដជាបន្ទោសនាយមិនខាន។
   «កុំយំ...កុំយំអី...»គេសន្សឹមចូលទៅក្បែរ ទាញកាយតូចមកឱបថ្នមៗ លួងលោមអោយរាងតូចបាត់យំ បើនៅតែយំបែបនេះច្បាស់ជាឈឺប្រាកដ! ដឹងទេថាគេក៏បារម្ភ!