អន្ទាក់បេះដូង

ភាគទី«៥៣»

   «លោកឯងថោកគ្មានអ្នកប្រៀបទេ!ហ្អឹកហ្អឺ...»
   «អាណាទើបថ្លៃ?»
   «អ្នកណាក៏ដោយតែមិនលោក! ហ៊ឺ...លោកឯងថោកណាស់ដឹងអត់?ហ្អឹក»
   «ក្រែងបានស្រួលដោយសារអាថោកនេះតើហ្អី?»
........
  «ហ៊ឺ...»ស្តាប់សម្តីគេហើយក៏រិតតែស្អប់។មនុស្សគេនេះ អាសអាភាសពេកហើយ ទាំងសម្តីអាក្រក់ ទាំងល្មោភគ្មានអ្នកដូច គិតមិនខុសទេដែលចង់រត់ចោលគេអោយបាត់!!
   «យ៉ាងមិចព្រមទទួលហើយ?»ស្ងាត់បែបនេះប្រហែលព្រមទទួលហើយ! ទទួលស្គាល់ថា...ហ៊ឺយ!!!គិតទៅនាយគិតគូរប្រពន្ធកម្រិតណា នាយផ្តល់ក្តីសុខអោយព្រន្ធរាល់ថ្ងៃសឹងមិនលួសមួយថ្ងៃ។ឯថ្ងៃខ្លះ បានយប់ហើយក៏ឆ្លៀតថែមព្រឹក ខ្លះទៀតថែមថ្ងៃត្រង់ពេលបាយហើយ គិតមើលទៅថានាយគិតគូរបៀវយ៉ាងនេះតើមានអ្នកណាធ្វើដូចទេ?បានប្តីល្អបែបនេះហើយ ចង់បានយ៉ាងមិចទៀត?
   «ខ្ញុំមិនទទួល!!!លោកបង្ខំតែរហូត អត់ដែលសួរខ្ញុំមួយម៉ាត់ទេ!ហ៊ឹក...ចង់បានក៏បាន មិនព្រមក៏បង្ខំ»
   «យើងមិនចូលចិត្តមនុស្សសម្តែង! ចង់បានក៏ព្រមស្រួលៗទៅ ចាំបាច់លេងរឹកធ្វើអី?គិតថាប្រុសគ្រប់គ្នាចូលចិត្តបែបនឹងឬ? តែថាយើងក៏ចូលចិត្តមែនណា ល្វីងបន្តិច តែឆ្ងាយ បានយូរទៀតផង!!»
   «ខ្ញុំមិនសម្តែង ហើយក៏មិនដែលចង់បាន!!!»
   « និយាយត្រូវចំណុចធ្វើជាខឹង! សួរត្រង់ណា ខ្លួនតែមួយចង់យោកប្រុសប៉ុន្មានន៎...ផាច់»មិនអោយគេចេញភាសាអសុរសទាន់ ទើបព្រលះមួយកំភ្លៀងលើ ផ្ទៃមុខសង្ហារ អោយងាក់តាមកម្លាំងដៃ។
   «!!!»គេងាក់មកសន្សឹមៗ លើកដៃប៉ះត្រង់កន្លែងដែលមនុស្សថ្លើមធំហ៊ានទះមុននេះ។ទឹកមុនកាចៗ សម្លឹងបៀវជាប់ !ហ៊ានណាស់ បៀវហ៊ានណាស់ដែលទះមុខនាយ ។
   «ហ៊ឹក...កុំមកមើលងាយខ្ញុំ»
   «...»មនុស្សទាំងពីរសម្លឹងគ្នាទៅមក តែម្នាក់យំ ម្នាក់ក៏មុខស្មើ ពេលនេះក្តៅប៉ះក្តៅហើយ បើមិនត្រជាក់ម្ខាងច្បាស់ជាឆេះមិនខាន។
   ខ្វោក...
   ប្រដៅតែមាត់ស្តាប់ទាល់តែប្រដៅរាងកាយម្តង។ សម្លៀកបំពាក់លើខ្លួនត្រូវបៃប៊លបោចខ្ទេចគ្មានសល់ ខោដែលបំពាក់លើចង្កេះក៏ដោះក្រវាត់ចោល ទោះដៃប៉ុនស្រមោច មូល ក្តិច រើបម្រាស់យ៉ាងណា ក៏គ្មានលទ្ធផល ព្រោះមនុស្សកំពុងតែកម្រោលខ្លាំង។
   «ចង់ធ្វើអី?ហ៊ឹកហ៊ឺ...លែង!»
   «ធ្វើអ្វីដែលគួរធ្វើ?»
   «ហ៊ឹក!កុំណា...»
   «...»គេញញឹមចុងមាត់ មិនតបតនឹងសម្តីបៀវ ងាក់មកចាត់ចែងដោះសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួននាយចេញ ។ឃើញថារបស់ខ្លះក៏ងើបឆ្ងក់ ចង្អុលមេឃ ប្រើការរាល់ថ្ងៃបែបនេះហើយ នៅតែខ្លាំងដូចដើម។
   «អាយ៎!!!»បៀវស្រែកវាស់ មួយអស់សម្លេង កាលដែលគេ លើកចេញពីលើគ្រែទៅតុសម្អាង។សំណាងល្អដែលបន្ទប់នេះស្រូបសម្លេង ប្រសិនបើលឺដល់ខាងក្រៅ ចប់មិនខាន។
   «កុំ...ហ៊ឹកហ៊ឺ!!!»បៀវយំឥតល្ហែកាលដែលគេចាប់អោយផ្កាប់មុខក្រាបពីលើតុសម្អាង ។
   «របស់គ្មានតម្លៃគឺគេប្រើបែបនេះ!!»នាយសមចិត្តដែលឃើញបៀវបែបនេះ! ដំបូងក៏សម្តីខ្លាំង ចុះពេលនេះមិចក៏មិនខ្លាំងទៀតទៅ? ម្តេចក៏មកស្រែកយំអង្វរនាយ ? ក្មេងតែក្បាលរឹងគេបំបាក់ហើយ បំបាក់អោយរាងថ្ងៃក្រោយកុំចេះតែហ៊ាន ។
   «អាស៎!!អឹក!!!»មិនអោយដំណឹង របស់វែងបែកសរសៃត្រូវគេញាត់ចូលទាំងកម្រោល ។បៀវខាំមាត់ស្រែកទាំងឈឺចាប់ ឯដៃក៏រុញចង្កេះបៃប៊លចេញតែនាយចាប់ជាប់។
   «អឹស៎...»មិនបង្អងក៏ផ្តើមក្រលែងចង្កេះ។ រាងក្រាស់ថ្ងូចថ្ង ក្រហឹមងើយក្បាលឡើងលើទាំងស្រណុកសុខស្រួល បែរប្រលេកទៅរាងតូចក៏ស្រវេស្រវ៉ា ខ្ញាំតុសឹងរហែកដៃ ឯទឹកភ្នែកក៏ស្រកមកសស្រាក់មិនខាត់មិនឈ្នះ។
   «...»រាងកាយត្រូវគេបំពាន មិនអាចហាមឬបញ្ឈប់បាន ក៏មិននឹកស្មានថាគេរករឿងឈ្លោះបែបនេះសោះ ។បៀវនៅស្ងៀមក៏ខុស ធ្វើអីក៏ខុស និយាយក៏ខុស តើមានមួយរឿងណាដែលថាបៀវមិនខុសទេ?គេរករឿងឥតល្ហែ បើស្អប់គ្នាខ្លាំងក៏គ្រាន់តែរស់នៅរៀងខ្លួនទៅ ហេតុអីចាំបាច់ ធ្វើបាបបង្ខិតបង្ខំគ្នាធ្វើអី?
   គេច គេក្តិច គេបឺតបញ្ជក់ ខ្ញាំ សុះសាច់គ្រប់កន្លែង បន្សល់ស្លាកស្នាមដ៏សែនអាម៉ាស់ ឃើញពេលណាក៏សែនស្អប់គេដល់ឆ្អឹង បើអាចសម្លាប់បាន បៀវនឹងសម្លាប់គេភ្លាម។
    «អាស៎ៗ អឹស!!»ចុងក្រោយក៏ដល់ទី ទឹកសខាប ត្រូវបញ្ចូលទៅខ្លួនបៀវគ្មានសល់មួយដំណក់។បៃប៊លសន្សឹមៗដកចេញ បៀវក៏ដង្ហក់សឹងខ្សោះកម្លាំងសឹងតែដួល តែសំណាងល្អដែលបៃប៊លទប់ជាប់។
    «អា៎...ហ៊ឹក!!»មិនអោយបៀវ បាត់ហត់ទាន់ គេចាប់បង្វិលកាយតូចអោយបែរមកមុខ ញែកជើងស្រឡូនអោយធំ រហ័សដោតរបស់រឹងកំព្រឹសនោះចូលម្តងទៀត ផ្តើមសម្រុកយកតែម្តង...
   ...
    គេខឹង គេស្អប់ តែគេនៅតែបំពានឥតស្រាកស្រាន្ត គេបង្ខិតបង្ខំរាល់ថ្ងៃ ទោះរាងតូចមិនចង់ក៏នាយត្រូវតែបាន។ មួយអាទិត្យមកនេះ គេធ្វើបាបគ្មានលួសថ្ងៃ អង្វរគេកាន់តែខ្លាំងគេកាន់តែកម្រោល !ពេលនេះក៏ដល់ពេលហើយ ដល់ពេលដែលបៀវត្រូវចេញអោយផុតពីគេ ក៏គ្មានថ្ងៃត្រឡប់មករកគេវិញដែល។ពេលលែងលះដាច់ស្រេចជាមួយគេពេលណា បៀវនឹងត្រឡប់មកនៅជាមួយប៉ាម៉ាក់វិញ ។
   «ចៅបៀវ រួចហើយឬនៅ?»
   «រួចហើយម៉ា»ដល់ពេលហើយ ថ្ងៃនេះបៃប៊លក៏ចេញទៅធ្វើការបាត់ មិនពិបាកបៀវត្រូវឡើងយន្តហោះនោះទេ ។អីវ៉ាន់ត្រៀមរួចស្រេក ចាំតែចេញដំណើរប៉ុណ្ណោះ។
   «អីចឹងតោះឆាប់ទៅ»អ្នកបម្រើក៏រហ័សលើកអីវ៉ាន់ទាំងប៉ុន្មានដាក់ឡានទាំងអស់។រួចរាល់អស់ហើយក៏ចេញដំណើរទៅ។
   ...
   «ថែសុខភាពណាចៅ»ម៉ានឹក ម៉ាស្រឡាញ់ មិនចង់អោយទៅណាទេ ។តែរឿងនេះបើមិនដោះស្រាយវានឹងកាន់តែយ៉ាប់យឺនហើយ ។
   «ម៉ាដូចគ្នា ថែសុខភាពផង ខ្ញុំនឹងឧស្សាហ៍ខលមកលេងម៉ា»
   «ដល់ទីនោះភ្លាម ប្រាប់ម៉ាលឺទេ?»
   «បាទម៉ា...»
   «ហ៊ឹម...ទៅចុះចៅ»យាយចៅក៏អោបលាគ្នា រហូតដល់បៀវត្រូវចេញទៅ។
   ពីពេលនេះនឹងគ្មានអ្នកណាបង្ខិតបង្ខំដាក់សម្ពាធទៀតទេ សង្ឃឹមថាគេនៅទីនេះនឹងមានក្តីសុខ...