Littekens van het Verleden

16

17 augustus, woensdag, 9:00

Het is vroeg in de ochtend als ik wakker word van de wekker. Mijn hoofd voelt zwaar en vermoeid aan, alsof de nachtmerries van vannacht hun tol hebben geëist. Terwijl ik uit bed stap, probeer ik me te herinneren wat er precies in mijn dromen gebeurde, maar de beelden zijn vaag en onrustig. Wat me het meeste bijblijft, is een beklemmend gevoel dat mijn hele lichaam in de greep houdt. Als ik opsta, schiet er een flashback door mijn gedachten heen.

----

De kamer is donker en benauwd. Het lijkt alsof de muren dichterbij komen met elke ademhaling die ik neem. Scott staat tegenover me, zijn gezicht is rood van woede. We hadden weer ruzie – deze keer omdat ik met Nova en Emma uitging. Volgens Scott was dat een verraad aan hem, een manier om hem te negeren en te ondermijnen. De woorden die hij spuugt, zijn scherp en pijnlijk.

"Wie denk je dat je bent, Lynn?" roept hij. Zijn stem is een sissende, dreigende toon die mijn zenuwen doet samentrekken. "Je denkt echt dat je alles kan doen wat je wilt zonder gevolgen?" Voordat ik het besef, duwt Scott me met een harde klap tegen de muur. Mijn hoofd bonkt tegen de koude muur en ik voel een scherpe pijn. Ik probeer te bewegen, maar mijn lichaam lijkt stil te staan, verstijfd van angst en pijn.

Zijn handen grijpen mijn schouders vast, en voordat ik iets kan doen, slaat hij me hard op mijn wang. De klap is pijnlijk en laat een branderige nasmaak achter op mijn huid. De pijn maakt me duizelig, en ik voel mijn ademhaling versnellen. Het geluid van de klap weerklinkt in mijn hoofd als een echo.

"Je moet weten waar je plek is!" schreeuwt Scott, zijn ogen donker en gevaarlijk. Hij drukt zijn handen om mijn keel en zijn grip is als een ijzeren greep. Mijn luchtwegen worden samengeduwd en ik voel de paniek stijgen. "Je denkt dat je me kan negeren en met je vriendinnen uitgaan zoals het je uitkomt? Denk je echt dat je zonder gevolgen kunt leven? Denk je dat je een hoer bent?!" zijn woorden snijden me diep.

Beau blaft vanuit de gang. Zijn geblaf lijkt op een roep voor hulp maar het lijkt verloren te gaan in de dreigende stilte van de kamer. Scott draait zich om, zijn ogen op Beau gericht, en zijn woede lijkt alleen maar toe te nemen. "Je hond moet leren niet overal zijn neus in te steken." zegt hij snauwend. 

Scott draait zich weer naar mij toe en zijn handen verplaatsen zich naar mijn huid. Hij begint me aan te raken op manieren die ik niet wil voelen, en elke aanraking is een schending van mijn grenzen. Zijn aanrakingen zijn ongewenst en manipulerend. Zijn adem is warm tegen mijn huid, en ik voel de walging opkomen. Elk woord, elke beweging van hem, is bedoeld om mij te onderdrukken en te manipuleren. "Je moet een lesje leren." zegt hij met een spottende toon. "Je denkt echt dat je zo maar wegkomt met alles?"

De woorden blijven in mijn hoofd hangen terwijl ik vecht om adem te halen. De angst en machteloosheid zijn overweldigend. Ik probeer te schreeuwen, maar mijn stem komt niet verder dan een zwak gefluister. Mijn handen zoeken wanhopig naar iets om me vast te houden, maar de muur voelt koud en hard aan. "Stop, alsjeblieft." fluister ik, maar de woorden zijn te zacht om gehoord te worden.

Het is alsof de tijd stil staat en elke seconde een eeuwigheid lijkt te duren. De kamer draait om me heen, de woorden van Scott echoën in mijn hoofd. De kracht van zijn greep op mijn keel voelt als een gevangenis waarvan ik niet kan ontsnappen. Zijn handen gaan over elk deel van mijn lichaam en ik voel me zoals altijd walgelijk. De zoveelste keer dat hij me dit aandoet en het stopt nooit.

----

 De herinnering aan Scott is nog steeds zo levendig dat ik de gevoelens van machteloosheid en angst niet kan wegduwen. Het was altijd zo; elke keer als ik dacht dat ik verder was, kwamen die herinneringen weer omhoog. Soms heb ik wekenlang geen last van nachtmerries, en soms zijn ze er bijna elke nacht. Het voelt alsof ik nooit helemaal ontsnappen kan aan die donkere schaduwen uit mijn verleden.