Littekens van het Verleden

40

~vervolg

~even later

We besluiten om samen te koken, iets simpels en warms—een pastaschotel, perfect voor een avond als deze. Terwijl ik de groenten was, zie ik vanuit mijn ooghoek hoe Matthy speels naar me kijkt. "Zal ik de pasta koken of ben ik niet te vertrouwen met heet water?" vraagt hij met een grijns.

Ik lach, wetend dat hij zichzelf expres onderschat. "Je bent een grote jongen, toch? Ik denk dat je het aankunt." antwoord ik plagerig terwijl ik een tomaat in mijn hand houd. Hij pakt de tomaat uit mijn hand, kijkt me aan met zijn typische ondeugende blik, en doet alsof hij er een hap uit wil nemen. "Wie eet er nou een tomaat zo, Matthy?" Ik rol met mijn ogen, maar kan mijn lach nauwelijks inhouden.

"Ik dacht, waarom niet?" Hij haalt zijn schouders op, zijn ogen twinkelen van pret, en legt de tomaat terug op het aanrecht. We zetten de waterkoker aan voor de pasta en terwijl het water begint te koken, leunen we even tegen het aanrecht, onze schouders licht tegen elkaar aan. Het voelt comfortabel en vertrouwd, precies wat ik nodig heb na een lange, stressvolle dag.

"Hoe laat vlieg je morgen eigenlijk?" vraag ik terwijl ik de paprika's in reepjes snijd. "We vertrekken in de ochtend, zo rond tien" antwoordt Matthy, terwijl hij de pasta in het kokende water gooit en roert. "Robbie is echt enthousiast over het filmen, maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat jij niet in beeld komt. Hij begrijpt het en zorgt ervoor dat het lijkt alsof we alleen zijn, zonder jou en Maarten in de buurt."

Ik glimlach dankbaar en leg het mes neer. "Dat is lief van je. Ik vind het prima als hij filmt, maar ik wil gewoon nog even wat privacy. Vooral met alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd." Matthy knikt begrijpend en draait zich naar me toe, zijn hand rust op mijn onderrug. "Ik snap het helemaal. Het is ook nog allemaal nieuw voor ons. Het belangrijkste is dat jij je er goed bij voelt."

Ik leg mijn hand op de zijne en kijk hem aan. "Dank je, Matthy. Je hebt geen idee hoeveel dat voor me betekent." Hij buigt zich naar voren en drukt een kus op mijn wang. "Dat weet ik wel. En ik ben blij dat we dit samen kunnen doen, hoe ingewikkeld het soms ook is."

We werken verder aan de maaltijd, maar de luchtige sfeer blijft aanwezig. Terwijl Matthy de saus roert, gooi ik onverwacht wat gesneden ui naar hem. Het kleine stukje ui landt precies op zijn schort. Hij kijkt me verrast aan en ik barst in lachen uit.

"Je bent echt erg, weet je dat?" Hij grinnikt, pakt een stuk paprika en dreigt het naar me terug te gooien. "Je zou het niet durven." zeg ik uitdagend, wetende dat hij het waarschijnlijk wél zal doen. Hij doet alsof hij wil gooien, maar legt het stuk paprika uiteindelijk terug in de pan. "Misschien later." zegt hij met een speelse knipoog.

De sfeer tussen ons is precies zoals ik het het liefste heb—licht, liefdevol en vol humor, maar tegelijkertijd met die onderliggende diepe connectie die we delen. Terwijl we verder praten, verandert het onderwerp naar morgen en de Formule 1.

"Ik baal er wel een beetje van dat we niet samen in hetzelfde kamer liggen" zeg Matthy terwijl ik de pastaschotel in de oven schuif. "Ik bedoel, het is geweldig dat we er allebei bij zijn, maar ik had het fijn gevonden als we gewoon samen konden zijn, zonder dat er constant mensen om ons heen zijn." Ik zucht zachtjes en glimlach. "Ja, ik ook. Maar we zijn wel in hetzelfde hotel dus we kunnen samen ontbijten. En jij hebt altijd Robbie nog. Je gaat me misschien niet eens missen." lach ik en doe de oven dicht. "Robbie kan niet zo knuffelen als jou. En natuurlijk ga ik je wel missen! We vinden wel momenten om samen te zijn, beloofd." zegt hij zacht.

Hij trekt me naar zich toe en slaat zijn armen om me heen. "En misschien, als we heel stil zijn, sluip ik 's nachts wel naar je kamer." Ik lach zachtjes tegen zijn borst. "Je bent echt onverbeterlijk, weet je dat?" "Ik weet het." antwoordt hij grijnzend en drukt een kus op mijn haar. "En dat kun je ook echt Maarten niet aandoen." zeg ik lachend. Matthy lacht. "Mhm... dan zoek ik wel een ander moment."