Littekens van het Verleden

52

25 december, zondag, 11:03

~lang hoofdstuk

De auto schudt een beetje wanneer we de oprit oprijden. Door de sneeuw is alles bedekt in een dikke, witte laag en het huis van mijn ouders ziet er prachtig uit tegen de winterse achtergrond. Het is al even geleden dat ik hier was, en het voelt bijna surrealistisch om terug te zijn, hier in Zweden. Ik zie de figuren van mijn ouders, Jana en Thijs staan zwaaien. Er hangt een warme, huiselijke sfeer, ondanks de kou die in de lucht hangt.

Maarten parkeert de auto, en we stappen uit in de ijzige lucht. Mijn adem vormt wolkjes, en ik ril lichtjes terwijl ik mijn kraag wat hoger trek. Ik zie hoe mijn ouders op ons afkomen terwijl hun gezichten stralen van vreugde.

"Mam! Pap!" roep ik, mijn stem vrolijker dan ik me eigenlijk voel. Maar toch, het doet goed om ze te zien. We omhelzen elkaar stevig. Mijn moeder wrijft over mijn rug, en mijn vader knijpt zachtjes in mijn schouder terwijl hij me aankijkt met die typische liefdevolle blik die hij altijd heeft. "Goed dat jullie er zijn." zegt hij, zijn stem warm. Jana en Thijs komen ook dichterbij, en ik omhels Jana stevig. Het voelt goed om weer samen te zijn, zelfs al ben ik nog wat moe van de lange rit.

"Kom snel binnen." zegt mijn moeder. "Het is ijskoud hier." Ik knik, maar eerst haal ik mijn koffer uit de achterbak en volg de rest naar binnen. Ik sjouw mijn spullen naar boven, naar mijn oude kamer. Zodra ik de deur open, overvalt me een golf van nostalgie. Alles ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik hier de laatste keer was. De sfeerlichtjes hangen nog steeds aan de muur, samen met de foto's die ik er ooit op had geplakt. Beelden van mij, Maarten, Jana, en een paar vrienden uit Zweden. Ik laat mijn vingers zacht over de foto's glijden en glimlach.

Ik pak mijn telefoon en stuur snel een berichtje naar Matthy: Ik ben veilig aangekomen, schat xx

Ik zet mijn koffer op het bed en begin hem langzaam uit te pakken. Het voelt alsof ik door oude herinneringen heen wandel terwijl ik door mijn spullen ga. De geur van de kamer is vertrouwd, en het is vreemd hoe alles tegelijkertijd vertrouwd én vreemd kan voelen.

Terwijl ik bezig ben met het uitladen van mijn koffer, gaat de deur open en stapt Jana binnen. Ze leunt tegen de deurpost, haar ogen twinkelen zoals altijd. "Welkom terug in Zweden, zusie." zegt ze met een brede glimlach. Ik glimlach terug en zucht opgelucht. "Dank je. Het voelt echt goed om weer hier te zijn, ook al is het een beetje... raar."

Jana komt naar binnen en gaat me helpen met het uitpakken van mijn koffer. "Het is altijd een beetje raar als je lang niet thuis bent geweest, maar het went snel weer." Ze haalt een stapeltje truien uit mijn koffer en legt ze netjes in de kast.

"Hoe gaat het met Matthy?" vraagt ze terwijl ze verder helpt. Ik glimlach onwillekeurig. "Goed, denk ik. Het is fijn om bij hem te zijn, maar ik mis hem nu al een beetje." Jana lacht zachtjes. "Dat heb je als je verliefd bent. Hoe lang blijf je eigenlijk in Zweden?" "Vijf dagen net als jij nog." antwoord ik. "En daarna ben ik drie dagen in Nederland voordat we samen naar wintersport gaan met Maarten en jou."

Jana knikt tevreden. "Het wordt leuk. En Matthy ziet je toch snel weer, toch?" "Ja, we vieren samen met zijn vrienden Nieuwjaar. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn." glimlach ik. Ik weet hoe de vrienden van Matthy kunnen zijn en ik heb ze al meerdere keren ontmoet. Ze zijn allemaal echt super lief en ik heb al snel begrepen waarom Matthy zoveel van die jongens houdt. "Dat wordt vast super leuk!" zegt Jana.

"Dat denk ik ook." Na een tijdje hebben we mijn koffer helemaal uitgepakt. "Zo, dat was het dan." zeg ik terwijl ik naar de kast vol opgerolde kleding kijk. "Kom, laten we naar beneden gaan. Iedereen zit al in de woonkamer." zegt Jana terwijl ze de kamer uitloopt.

We lopen samen de trap af en zodra we de woonkamer binnenkomen, zie ik mijn familie al gezellig op de bank zitten. Mijn vader zit in zijn vaste stoel, zijn ogen stralen zoals altijd. Ik loop naar hem toe en laat mezelf op de bank naast hem vallen. Hij legt zijn hand op mijn knie en glimlacht naar me.