Littekens van het Verleden

57

6 januari, vrijdag, 7:00

Pov Matthy:

Mijn wekker gaat af om zeven uur. Het geluid vult de kamer, een routine waar ik normaal gesproken weinig moeite mee heb. Ik rek me uit en stap uit bed. De ochtend voelt kil, maar niet onaangenaam. Mijn hand glijdt naar de trui die Lynn me ooit heeft gegeven. Het is zacht en comfortabel, en elke keer dat ik hem draag, denk ik even aan haar. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, ondanks de zorgen die de laatste tijd steeds meer op de voorgrond staan.

Na het aankleden loop ik naar beneden, de trap kraakt lichtjes onder mijn voeten. In de keuken maak ik een simpel ontbijtje, een paar sneetjes brood en een kop koffie. Terwijl ik de boterhammen besmeer, gaat mijn telefoon. Het is een Facetime-oproep van Maarten. Mijn hart zinkt even. We hebben de hele week al contact, steeds vaker. Niet omdat we elkaar zoveel te vertellen hebben, maar omdat we ons allebei zorgen maken. Zorgen om Lynn.

Ik neem op en zie Maarten op zijn terras zitten, het ochtendlicht valt zachtjes over zijn gezicht. "Hee." begroet ik hem, mijn stem is nog wat schor van de slaap. "Hee Matthy." antwoordt hij met een lichte frons. "Hoe is het daar?"  "Prima, rustig. Jij?"  "Ook wel goed. Jana is net naar binnen gegaan om wat koffie te maken." Hij neemt een slok van zijn eigen kopje en zucht dan. "Maar eh... Ik moet je wat vragen."

Er is een korte stilte. "Wat dan?" vraag ik voorzichtig, terwijl ik mijn koffie oppak en aan de tafel ga zitten. Maarten kijkt even weg, alsof hij zijn woorden zorgvuldig kiest. "Heb je ooit iets gemerkt aan Lynn's eetgedrag? Als jullie samen zijn... eet ze dan normaal?"

Ik frons en denk terug aan de momenten dat we samen aten. De keren dat ik haar iets zag eten of dat we uit eten gingen. Lynn eet altijd wel, maar nu Maarten het zegt... ze eet nooit veel. "Ze eet niet bijzonder veel." zeg ik langzaam, "maar ze eet wel gewoon. Waarom?"

Maarten zucht diep en kijkt naar de bergen achter hem. "Jana en ik hebben de afgelopen dagen gemerkt dat Lynn echt niet veel eet. Al de hele week eet ze nauwelijks iets. Ze zegt er niets over, en als we het zouden vragen, weet ik zeker dat ze het gewoon wegwuift." Een gevoel van onrust kruipt in me omhoog. "Niet veel eet?" herhaal ik, terwijl ik me herinner dat Lynn vaak haar bord niet helemaal leeg at als we samen aten. "Wat bedoel je precies?"

Maarten haalt zijn schouders op, maar zijn gezicht verraadt de zorgen. "Ze eet nauwelijks tijdens het ontbijt. Soms lijkt het alsof ze het eten gewoon voor zich uitschuift, alsof ze er geen zin in heeft. En tijdens het avondeten hetzelfde. Jana heeft het ook gemerkt. We weten gewoon niet goed hoe we het moeten aanpakken zonder dat ze dichtklapt."

Terwijl Maarten spreekt, schiet er plotseling iets door mijn gedachten. Een herinnering, klein maar toch treffend. Die keer dat Lynn een glas liet vallen en ik haar optilde om haar op het keukeneiland te zetten. Ze voelde licht aan... te licht, eigenlijk. Ik had er toen niet bij stilgestaan, maar nu lijkt het als een waarschuwing.

"Nu je het zegt," begin ik langzaam, "er was een moment dat ik haar optilde, en ze voelde... licht. Echt te licht. Alsof ze minder weegt dan normaal." Maarten kijkt me ernstig aan. "Precies. Dat gevoel hebben Jana en ik ook. Ze lijkt gewoon... te dun. Alsof ze langzaam steeds minder wordt zonder dat iemand het echt doorheeft."

De onrust in mijn maag groeit. Ik weet dat Lynn met veel worstelt—de nachtmerries, de slaaploosheid. Maar nu dit... het voelt alsof de dingen langzaam buiten haar controle raken, en het maakt me bang. "Ze praat er nooit over." zeg ik zacht. "Ze laat me niet zien hoeveel ze worstelt. Ze lacht en doet alsof alles oké is, maar dat is het niet."

Maarten knikt, zijn gezicht donker van zorgen. "Ik denk dat ze probeert sterk te blijven. Voor ons, voor zichzelf. Maar het breekt haar langzaam af. Jana begint zich ook echt zorgen te maken." Ik knik, voelend hoe de spanning zich opbouwt in mijn borst. "Ik denk er vaak aan om met Nova te praten," zeg ik aarzelend. "Zij kent Lynn beter dan wie dan ook. Misschien weet zij hoe het écht met haar gaat, hoe ze zich voelt."