Littekens van het Verleden

13

4 augustus, donderdag, 10:08

Het is een rustige ochtend als ik wakker word. De zon schijnt door de gordijnen van mijn nieuwe appartement en Beau ligt nog in een bolletje op het voeteind van mijn bed. Ik pak mijn telefoon en zie een berichtje van Matthy dat hij had gestuurd om 8 uur. Hij vraagt ho het met me gaat en wat mijn plannen voor vandaag zijn. Met een glimlach antwoord ik dat ik verder ga met het in elkaar steken van kasten en misschien even naar Utrecht ga voor een nieuwe bureaustoel en laptop. Matthy vertelt dat hij op het werk is.

Met dat bericht leg ik mijn telefoon weg en rol ik uit bed. Ik loop naar de badkamer. Vandaag is een nieuwe dag, een nieuwe kans om mijn appartement verder in te richten en mijn leven op de rails te krijgen. Na een snelle douche sta ik voor de spiegel en kleed me aan. Mijn oog valt op het litteken aan de zijkant van mijn middel. Het litteken is een herinnering aan Scott. Een golf van pijn en verdriet overspoelt me als ik er zachtjes overheen ga.

Het is nog steeds gevoelig, zelfs na zeven maanden. Het doet nog steeds een beetje pijn dus ik stop gelijk met de aanraking. Plotseling word ik teruggetrokken naar die verschrikkelijke nacht.

______________________________

Het is laat en Scott en ik zitten in de woonkamer van ons oude appartement. We hebben ruzie, zoals wel vaker de laatste tijd. Scott is boos en ik voel me weer klein en machteloos. "Het is altijd jouw schuld, Lynn!" schreeuwt hij en zijn gezicht is rood van woede. Ik probeer te kalmeren maar mijn hart klopt in mijn keel.

"Scott, alsjeblieft, laten we gewoon praten." zeg ik zachtjes terwijl mijn stem trilt van angst. "Praten? Je wilt praten?!" Hij grist een mes van de keukentafel en zwaait ermee in mijn richting. Mijn adem stokt en ik stap achteruit maar hij komt dichterbij. "Dit is jouw schuld!" schreeuwt hij weer.

In een ogenblik van waanzin grijpt hij mijn keel vast en duwt hij me tegen de muur. Met een flinke klap raak ik de muur en voordat ik het weer zet Scott het mes tegen mijn zij en snijdt. Een scherpe pijn schiet door mijn lichaam terwijl het bloed begint te stromen. Scott laat me los en ik val op de grond terwijl ik mijn handen tegen mijn zij druk om het bloeden te proberen te stoppen.

Scott staat boven me en zijn ogen zijn koud en zonder enige vorm van spijt kijkt hij naar me. "Zie je wat je me laat doen, Lynn? Dit is allemaal jouw schuld. Jij dwingt me om dit te doen, schat." Mijn hoofd draait en ik kan nauwelijks ademhalen van de pijn en de angst. Scott draait zich om en loopt weg terwijl hij me achterlaat in een plas van mijn eigen bloed. Het laatste wat ik me herinner is de ijzige kou die door mijn lichaam trekt voordat ik bewusteloos raak.

______________________________

Ik knipper met mijn ogen en keer terug naar het heden. Mijn hand trilt nog steeds als ik snel mijn kleren aantrek. Ik wil deze herinneringen vergeten maar ze blijven me achtervolgen. Met een diepe zucht dwing ik mezelf om verder te gaan met mijn dag. Beau komt kwispelend naar me toe alsof hij voelt dat ik zijn steun nodig heb. Ik aai hem zachtjes en probeer mijn gedachten te verzetten.

Vandaag moet ik nog veel doen. Ik haal diep adem en besluit dat ik sterk moet blijven. Ik ga verder met het in elkaar zetten van kasten. Ik zet wat muziek op en begin met het in elkaar zetten van de eerste kast. De fysieke arbeid helpt me om mijn gedachten te verzetten.

Na een lange dag van kasten in elkaar steken, ben ik het even zat. Mijn handen doen pijn en ik heb het gevoel dat ik geen schroef meer recht kan draaien. Tijd voor een pauze, denk ik. Terwijl ik op de bank plof en mijn spieren wat tot rust laat komen, besluit ik om naar Utrecht te rijden. Mijn telefoon ligt naast me, en ik stuur snel een berichtje naar Matthy:

Lynn: "Hey, ik ga zo naar Utrecht. Moet nog even wat dingen halen. Heb je toevallig tijd voor een korte ontmoeting?"

Ik druk op verzenden en kijk naar mijn telefoon terwijl ik wacht op een reactie. Het duurt niet lang voordat Matthy antwoordt: