Littekens van het Verleden

Epiloog♥

♥De verhuizing ~5 weken~♥

Het is 21 augustus en de zon schijnt zacht door de ramen van mijn oude appartement. De dozen staan opgestapeld en Beau dribbelt enthousiast door de woonkamer. Vandaag is de dag dat ik bij Matthy intrek. Ik ben nu vijf weken zwanger en ondanks dat het allemaal nog zo pril is, voelt het alsof we samen een grote stap zetten in dit nieuwe hoofdstuk van ons leven.

Ik loop de trap af met de laatste doos in mijn handen en zie Matthy bij de auto staan, glimlachend. Zijn ogen glinsteren zoals altijd wanneer hij naar me kijkt. "Laat mij die maar nemen." zegt hij terwijl hij naar de doos reikt. Ik geef hem een speelse blik. "Ik ben nog niet zo zwanger dat ik geen doos kan dragen." zeg ik grinnikend, maar geef hem de doos toch. Hij schudt lachend zijn hoofd en laadt de auto verder in.

Beau springt vrolijk de achterbank op, alsof hij ook precies weet dat er vandaag iets groots staat te gebeuren. Het is gek om te bedenken dat dit de laatste keer is dat ik hier woon. Dit appartement was mijn thuis, maar nu voelt het alsof ik naar huis ga—ons huis.

De rit naar Matthy's huis is rustig, maar er hangt een warme stilte tussen ons. Zijn hand rust op mijn been terwijl ik uit het raam kijk naar de bomen die voorbijglijden. Mijn gedachten dwalen af naar wat ons te wachten staat. Een kindje. Een huis vol liefde.

Wanneer we aankomen, parkeer ik de auto en kijk naar het huis dat nu ook mijn thuis wordt. Het voelt goed. Beau springt uit de auto en rent enthousiast het huis binnen. Matthy haalt de laatste dozen uit de auto en ik volg hem naar binnen, een lichte nervositeit in mijn buik. Niet alleen door de misselijkheid die me al een paar dagen kwelt, maar ook door het gevoel van verandering dat in de lucht hangt.

Binnen leg ik mijn hand op mijn buik en glimlach naar Matthy. "We zijn er." zeg ik zacht. Hij zet de laatste doos neer, loopt naar me toe, en trekt me in zijn armen. Zijn warme, vertrouwde geur stelt me altijd gerust. "Welkom thuis." fluistert hij in mijn oor.

Beau is inmiddels op de bank gesprongen en heeft het zich al comfortabel gemaakt. We lachen om zijn enthousiasme, en het voelt zo goed, zo juist, om hier samen te zijn. Matthy neemt mijn hand en leidt me naar de slaapkamer, waar de zon door de gordijnen straalt. "We zullen wat ruimte moeten maken voor de baby." zegt hij met een glimlach terwijl hij naar de kamer om zich heen kijkt.

Ik knik. "En misschien ook voor wat meer spullen van mij." zeg ik lachend, terwijl ik naar mijn dozen wijs.

We brengen de middag door met het uitpakken van mijn spullen, met Beau die af en toe nieuwsgierig komt snuffelen aan alles wat we uit de dozen halen. Ik stop af en toe even om op adem te komen, terwijl de lichte misselijkheid opkomt. Matthy houdt me in de gaten, zijn blik is altijd zorgzaam en attent. Elke keer als hij ziet dat ik even moet zitten, komt hij naast me zitten en geeft me een zoen op mijn voorhoofd.

Na uren van uitpakken en herinrichten, ploffen we samen op de bank. Mijn hoofd rust op zijn schouder en ik voel me eindelijk volledig thuis. Het huis voelt nu anders—warmer, vol belofte en verwachting. Terwijl ik mijn hand op mijn buik leg, bedenk ik me hoe ons leven de komende maanden gaat veranderen.

"Het is allemaal zo snel gegaan." zeg ik zacht. Matthy knikt. "Ja, maar ik zou het met niemand anders willen doen." Zijn woorden zijn eenvoudig, maar ze raken me diep. Samen hebben we zo veel meegemaakt, en nu beginnen we aan misschien wel het grootste avontuur van ons leven.

♥De eerste echo ~8 weken~♥

Het is vrijdagavond, 15 september, en de zon zakt langzaam achter de horizon terwijl Matthy en ik in de auto stappen. Ik ben net thuis van mijn halve stagedag, moe en misselijk zoals ik me de afgelopen weken steeds heb gevoeld. Mijn handen rusten op mijn buik terwijl ik naar buiten staar, de lichtjes van de straat lichten de weg naar de verloskundige op. Matthy kijkt even opzij, een warme glimlach op zijn gezicht, en legt zijn hand op mijn been.