Littekens van het Verleden

39

18 november, vrijdag, 6:30

Mijn weker gaat af. Het geluid echoot door de stilte van mijn slaapkamer en ik reik slaperig naar mijn telefoon om hem uit te zetten. 6:30 uur. Een diepe zucht verlaat mijn lippen terwijl ik me even uitrek onder de warme dekens. Het is weer zo'n dag die vol zit van het begin tot het einde. Hoewel ik me bewust ben van de drukte die me te wachten staat, voel ik ergens ook een lichte spanning, vermengd met een vleugje opwinding.

Vandaag moet ik op stage in Amsterdam. Het is altijd heel stressvol maar ik leer elke dag bij. Maar wat vandaag nog extra speciaal maakt, is wat er na mijn stage komt. Vanavond ontmoet ik Matthy's moeder en zijn drie broers. De gedachte aan de ontmoeting laat een lichte kriebel in mijn buik achter, een mengeling van nervositeit en nieuwsgierigheid.

Ik duw de dekens van me af en stap uit bed, waarbij ik voorzichtig ben om Beau, die nog in een diepe slaap is, niet wakker te maken. De kou van de houten vloer doet me rillen maar ik negeer het en loop naar mijn kledingkast. Terwijl ik door mijn kleren blader, denk ik terug aan de afgelopen drie weken. Het was een hectische tijd met school en stage waardoor ik Matthy helaas niet zoveel heb kunnen zien als ik zou willen. Maar de keren dat we samen waren, waren waardevol en bijzonder. Twee weken geleden ontmoette ik zijn vader. Dat was zo'n leuke avond vol verhalen en gelach. In diezelfde week leerde Matthy Lars en Emma en mijn broer en schoonzus kennen. Het was echt fijn om te zien dat iedereen Matthy accepteert. Nu nog alleen Jana en mijn ouders.

Ik kies een nette maar comfortabele outfit voor vandaag: een zwarte jeans, een warme trui en mijn favoriete sneakers. Nadat ik me heb omgekleed, loop ik naar de badkamer om mijn haar te borstelen en lichte make-up aan te brengen. Terwijl ik mijn gezicht opmaak, dwalen mijn gedachten af naar vanavond. Het idee om Matthy's moeder en broers te ontmoeten is spannend maar ook een beetje eng. Wat als ze me niet mogen? Wat als ze vinden dat ik niet goed genoeg ben voor Matthy? Ik schud die gedachten snel van me af. Als Matthy me wil dan is dat alles wat telt, toch?

Als ik klaar ben, loop ik naar de keuken om een ontbijtje te maken. Nova ligt nog in bed dus ik besluit haar te verrassen met een verse smoothie en een paar toastjes. Terwijl ik bezig ben met het snijden van het fruit denk ik aan morgen. Morgen vertrekt ik samen met Maarten naar Las Vegas voor F1. Het is iets waar ik echt naar uitkijk. De adrenaline, het geluid van de motoren, en vooral de tijd die ik met Maarten doorbreng, maken het altijd een bijzondere ervaring. Het is echt ons ding en ik ben blij dat we deze traditie hebben. Door hem ben ik ook F1 fan geworden. Maar wat het dit jaar extra leuk maakt, is dat Matthy en Robbie toevallig ook gaan. Het wordt een onvergetelijk weekend, dat weet ik zeker.

Ik zet de smoothie en toastjes op tafel en roep Nova om te komen ontbijten. Terwijl we samen eten, praten we over de dag die voor ons ligt. Nova gaat vanavond weet naar Dylan wat betekent dat ik en Matthy het appartement voor onszelf hebben. Het vooruitzicht om hem vanavond weer te zien, na een drukke dag, zorgt ervoor dat ik me meteen wat vrolijker voel.

Als het tijd is om te vertrekken, trek ik mijn jas aan en pak mijn tas. Nova geeft me een bemoedigende knuffel en wenst me succes met mijn stage en de ontmoeting vanavond. Wanneer ik de deur achter me sluit en de frisse lucht van de ochtend inadem, voel ik me klaar voor wat de dag ook brengt. Het is een drukke, maar spannende tijd, en hoewel het soms overweldigend kan zijn, weet ik dat alles de moeite waard is. Met dat in gedachten stap ik in de auto en rijd ik richting Amsterdam.

De rit naar Amsterdam voelt altijd langer aan dan hij werkelijk is. Terwijl ik door het verkeer navigeer, met de radio zachtjes op de achtergrond, probeer ik mijn zenuwen in bedwang te houden. Mijn stageplek verandert om de twee weken, wat betekent dat ik elke keer weer in een nieuwe omgeving moet wennen. Vandaag is mijn tweede week in deze keuken, en hoewel ik inmiddels de gezichten herken en de routines doorheb, blijft het een uitdaging om elke dag mijn beste beentje voor te zetten.