Littekens van het Verleden

20

~vervolg

"Sorry dat ik niets heb laten horen," zeg ik zachtjes en mijn stem is gevuld met spijt. Matthy strijkt een losse haarlok uit mijn gezicht en glimlacht. "Het is oké, Lynn. Ik begrijp het. Het is niet makkelijk om met zulke dingen om te gaan." Zijn woorden brengen me een gevoel van rust. We blijven zo zitten, elkaar vasthoudend, terwijl de film op de achtergrond speelt. De gezelligheid van het moment zorgt ervoor dat ik me weer wat beter voel.

"Hoe gaat het met school?" vraagt Matthy zacht en zorgzaam. Ik haal een diepe adem en kijk omhoog naar hem. "Het gaat goed. Ik vind het echt leuk. De lessen zijn interessant en ik voel me echt op mijn plek daar. Het is een mooie afleiding en het voelt alsof ik eindelijk iets voor mezelf aan het opbouwen ben." Matthy knikt instemmend. "Dat is fijn om te horen. Het klinkt alsof je echt op je plek bent."

Ik voel me prettig in zijn armen en leun verder tegen hem aan. "Ja, het voelt goed. Het geeft me een gevoel van richting. En ik waardeer het echt dat je hier bent, Matthy. Het betekent veel voor me." "Jij betekent veel voor mij." zegt hij en zijn armen trekken me nog dichter naar hem toe. "En ik ben blij dat je me alles hebt verteld. Het maakt me alleen maar meer zeker van wat ik voor je voel."

De film speelt verder, maar ik ben niet echt met het scherm bezig. Het enige wat ik voel is de warmte van Matthy's lichaam tegen het mijne en het ritmische kloppen van zijn hart. We praten verder over school, over dingen die ons bezighouden, en over de kleine alledaagse dingen die het leven zo bijzonder maken.

"Wat vond je eigenlijk van de film?" vraagt Matthy, met een glimlach op zijn gezicht. Ik kijk naar het scherm en dan weer naar Matthy. "Het was leuk. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik me echt op de film heb kunnen concentreren. Ik was veel meer bezig met hoe fijn het is om hier te zijn met jou." Matthy lacht en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Dat maakt het alleen maar beter. Ik vind het heerlijk om tijd met je door te brengen."

Zijn woorden maken mijn hart warm. Ik voel een sprongetje van blijdschap in mijn buik, een gevoel dat ik al lange tijd niet meer heb gehad. Terwijl we verder praten en lachen, realiseer ik me hoe belangrijk het is om open te zijn over mijn gevoelens en om de liefde te omarmen die op mijn pad is gekomen.

~even later

Matthy en ik liggen nog steeds tegen elkaar op de bank, volledig opgezogen in de comfortabele nabijheid van elkaar. Het zachte licht van de lampen werpt een warme gloed over ons, en de nieuwe film die op de achtergrond speelt, is nauwelijks hoorbaar. Het is een aangename stilte, gevuld met het geruststellende geluid van onze ademhalingen.

De voordeur gaat open en ik hoor Nova thuiskomen. Ze komt de woonkamer binnen met een glimlach op haar gezicht. "Hey jullie!" zegt ze vrolijk en haar ogen stralen. Matthy kijkt op van de bank en begroet Nova met een warme glimlach. "Hey Nova." zegt hij. Nova kijkt naar ons en ziet hoe gezellig we zitten en kan het niet laten om te glimlachen. "Hoe was school?" vraag ik nog steeds liggend in de armen van Matthy.

"Oh, redelijk saai." zegt Nova met een zucht. "Maar nu ben ik blij dat ik weer thuis ben. Hoe gaat het met jullie?" Ik voel me een beetje ongemakkelijk nu ik me bewust ben van hoe intiem de situatie is en hoe ik erbij lig. "We hadden een fijne avond." zeg ik en kijk naar Matthy. Matthy glimlacht en ik zie Nova vol blijdschap naar ons kijken. "Blijft Matthy eten?" vraagt Noof. Ik kijk naar Noof en dan kijk ik vragend naar Matthy.

Matthy kijkt me aan en knikt enthousiast. "Ja, ik zou graag blijven eten. Het zou gezellig zijn om samen te dineren." Ik glimlach naar hem en sta op. "Mooi. Dan ga ik wat voorbereiden in de keuken. Wil je nog wat drinken?" "Ja, graag" zegt Matthy. "Een glas water, alsjeblieft." Ik knik. "Voor mij een glas cola!" zegt Noof. "Ik ben je slaaf niet. Haal het zelf!" zeg ik. Nova kijkt me aan met haar mond open van verbazing.